In de leegte van het bestaan
Zie ik mensen met vreugde gaan
Ontdek ik in stilte en gemis
Dat mijn leven, overleven is
Ik sta aan de rand en ik kijk toe
Geen idee meer van wat en hoe
Kan ik nog lachen met plezier
Komt er een dag, die ik nog vier
Als vogels vliegen ze voorbij
Geen oog meer voor het verdriet van mij
Tergend langzaam gaat de tijd
In zonovergoten eenzaamheid
Pure pijn en diep verdriet
En niemand die mij hoort of ziet
Starend, verloren en alleen
Ik die trage tranen ween
Een groet is enkel al genoeg
Een opgestoken hand, 's morgens vroeg
Waardoor ik de wondere weg weer vind
En mij opnieuw aan het geluk verbind
Er wordt misschien wel aan mij gedacht
Er wordt misschien iets van mij verwacht
Maar ik kan het nog niet zo goed
Weet niet meer hoe ik verder leven moet
Kom toch nog even bij me aan
Kom nog even naast me staan
Geef me vertrouwen en een beetje hoop
Zodat ik weer in mezelf geloof!!!
Karin
Weet je iemand die door dit gedicht gesteund kan worden, stuur het dan gerust door.
Lieve mensen,
Terwijl we genieten van het overheerlijke warme weer en van de vakantie, zijn er mensen die zich hierdoor extra alleen voelen. Vakantie is een gebeuren dat je met elkaar viert. We trekken er samen op uit in aangenaam gezelschap. De vrije tijd biedt gelegenheid om met elkaar te ontspannen. Wanneer er een leegte in iemands leven is ontstaan, dan voelt deze gezelligheid vaak extra confronterend... Is het gemis extra voelbaar..
Zullen wij bij deze groep mensen stil staan en hen een kaartje sturen, een bezoekje brengen of per telefoon groeten...? Ten teken dat er zeker aan hen wordt gedacht.
Lieve groetjes, Karin en Elles.
