سرمقاله
خدایا! مگر نه توحید، اولین و برترین نعمت و موهبت به خلایق است!؟ مگر نه اینکه تو خود به رسم بنده‌نوازی، خلایقت را در کوره‌های بلا می‌گدازی تا با الفبای توحید، آشنایشان سازی؟ اگر ره‌آورد امواج بی‌امان بلا، توحیدِ توست، هزار خیر مقدم به هرچه درد و داغ و بلاست.
خدایا! در هجوم بی‌امان حوادث آخر الزمان، عده‌ای امان را در آستان بندگان می‌جویند و خانه‌ی سامانشان را بر سست‌ترین گمان، بنیان می‌نهند. عده‌ای ویران و ویلان می‌شوند و برخی پریشان و سرگردان می‌گردند. این همه در جستجوی امان به دامان این و آن می‌آویزند. در این فتنه‌های گران اما تنها مؤمنان‌اند که نشانیِ دار الامان را می‌دانند و در حریم امن و آغوش گرم تو جاودان می‌مانند. ما را همواره از مؤمنان خودت قرار ده.
خدایا! به دوستان نادان جبهه‌ی حق، عقل و به دشمنان دانا، مروت عنایت کن.
خدایا! آنان که حقیقت را به مسلخ مصلحت می‌برند، آنان که دین می‌فروشند و دنیا می‌خرند، آنان که در مرتع حقوق مردم می‌چرند، به کفر از ایمان نزدیک‌ترند. نقاب ایمان را از چهره‌شان بستان.
خدایا! تو ما را کفایتی! ألَیس الله بکافٍ عبده؟
برگرفته از "مناجات نامه"، تألیف سید مهدی شجاعی
|
