|
|
|
|
PAN Nieuwsbrief 3
Laatste aanwinsten.
|
|
Terwijl we verschrikkelijk druk zijn met de laatste voorbereidingen, worden er ook nog steeds objecten en prenten aan de collectie toegevoegd. Een prettige aanvulling was een kleine groep Nagasaki prenten, met name van Hollandse schepen. Deze prenten waren bestemd voor de toeristen die naar Nagasaki kwamen in de hoop daar een glimp van de Hollanders op het waaiervormige eilandje Deshima op te vangen. Deze Nagasaki-e werden door middel van papieren stencils ingekleurd: alleen voor de zwarte outline was een houtblok nodig.
En godzijdank kwam de goede man van FedEx op tijd met twee aankopen gedaan op een kleine handelaarsveiling in Kyoto: twee elegante vrouwentriptieken van Kunisada uit zijn tijd dat hij signeerde met de naam Kōchōrō (1832-1842). Verder zaten er nog twee fijne donkerblauwe Hasui’s in het pakketje.
Wat ook binnen kwam was een prima serie van 4 bronzen vazen en een set gestileerde boekensteunen in de vorm van vossen, uit de jaren ’50. Overmorgen ga ik nog naar Zwitserland om een rolschildering op te halen en daarna is de collectie rond.
|
|
Prijsstelling.
Een van de meest gestelde vragen op de beurs is: ‘Waarom kost deze prent € 375 en die ernaast hangt tien keer zo veel’. Het antwoord is de gebruikelijke dooddoener: ‘het is kwestie van vraag en aanbod’.
Dat is een cliché, maar zoals alle clichés zit er een kern van waarheid in, een kern want de werkelijkheid is nogal wat complexer.
Prijsverschil worden inderdaad bepaald door de mate van populariteit. Al enige tijd is het zo dat landschappen duur zijn, dat prenten van vrouwen duurder zijn dan van mannen (acteurs), dat erotische prenten van bijv. Harunobu een stuk goedkoper zijn dan niet-erotische prenten van zijn hand, dat de 20ste eeuw gemiddeld duurder is dan de late 19de eeuw en zo kan men doorgaan. Zeldzaamheid is niet een bepalende factor: ik heb wel eens prent in mijn voorraad waarvan ik na onderzoek tot de conclusie kwam dat ik de enige ter wereld was met die prent. Vervolgens raak je ‘m aan de straatstenen niet kwijt. Zeldzaamheid is vaak een indicatie dat de prent slechts heel kort in productie is geweest en dus in de tijd zelf ook niet verkocht: toen impopulair en nu dus dientengevolge zeldzaam. En de conclusie moet zijn: toen impopulair en nu nog steeds!
Prijzen schommelen ook op erg interessante manieren: in 1927 bracht op een veiling van de Frank Lloyd Wright collectie in NY een Hokusai Grote Golf US$ 300 op, terwijl een goede hosoban van Shunko US$ 220 op bracht. In 1945 was de Grote golf gestegen tot US$ 1000, de hosobans waren rond de US$ 300, en had je een Sharaku voor US$ 250!
Nu zou de Grote golf US$ 250.000 opbrengen en de hosoban met enig geluk US$ 4500. Een triptiek van Eishi kostte US$ 400, evenveel als een smalle prent van Hiroshige van een kip! In een vooroorlogse Nederlandse veiling kostte een Sharaku NLG 250, en een surimono van Hokkei NLG 28, minder dan 1/10de, terwijl nu de Sharaku 100x meer zou opbrengen dan de Hokkei: € 300.000 vs. € 3000. Dus de onderlinge verhoudingen zijn enorm veranderd. En het is duidelijk dat als je in 1945 een hosoban had gekocht, dan zou die niet inflatiebestendig zijn gebleken!
Conditie, conditie, conditie.
De laatste 10-15 jaar zijn kleur en druk kwaliteit heel erg bepalend geworden voor de prijs. Prenten in goede staat kunne eenvoudig het 30-voud kosten van hetzelfde ontwerp in matige staat.
Wat er nu in prijs gaat stijgen: geen idee. Wat in ieder geval in prijs is gestegen is een schitterend Gekko drieluik, waar ik helaas de hoofdprijs voor moet vragen, waarschijnlijk een wereldrecord. Dit is het resultaat van de combinatie van concurrentie en koppigheid. Verder is het zo dat prenten die perfect zijn (en perfect worden geconserveerd) het meeste kans maken op prijsstijging.
|
|
Te zien, straks op de PAN, vanaf 24 November t/m 1 December.
Ons standnummer is 65.
Chris Uhlenbeck
|
|
|
|
|
|
|
|
