|
|
|
|
Υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα που το αντιμετωπίζω εδώ και χρόνια και μου κάνει τη ζωή περίπλοκη, και θα σας το εξομολογηθώ τώρα για να μου πείτε κι εσείς αν το αντιμετωπίζετε εξίσου:
Η διάσπαση της προσοχής.
Δεν μπορώ να δω ταινία ή σειρά χωρίς να ρίχνω κλεφτές ματιές σε οποιαδήποτε άλλη οθόνη υπάρχει παραδίπλα πότε πότε. Ο browser μου είναι γεμάτος με περίπου 30 tabs τα οποία είναι όλα απαραίτητα, ταυτόχρονα. Δεν μπορώ να γράψω κάτι αφοσιωμένος, συνεχόμενα, χωρίς διακοπές για να δω κάτι που θυμήθηκα, ή για να φτιάξω κάτι άλλο που είχα ξεχάσει.
Έχω ήδη κάνει δύο διαλείμματα γράφοντας αυτό εδώ.
Έχω ξαναγράψει γι' αυτό το θέμα, βεβαίως, επιχειρηματολογώντας για την άποψη ότι αυτού του τύπου η πολυδιάσταση δεν είναι κακό πράγμα, ίσα ίσα μπορεί να είναι και παραγωγική. Είναι ένα άρθρο του 2011, ρίχτε μια ματιά. Αλλά εξακολουθώ να έχω αμφιβολίες. Μήπως η μακροχρόνια τριβή μας καθιστά ικανούς να εστιάσουμε σε ελάχιστα; Μήπως η πανσπερμία των ερεθισμάτων μας αναγκάζει να πηδάμε από το ένα στο άλλο για πάντα, ασταμάτητα και ανεξέλεγκτα, μέχρι τη singularity (και το τέλος);
Τι να σας πω.
Πάντως ποδόσφαιρο χωρίς οθόνη στην αγκαλίτσα για να χαζεύω τα σόσιαλ μύδια είναι εντελώς αδύνατο να παρακολουθήσω, ομολογώ.
Τον χτεσινό αγώνα Γερμανία - ΗΠΑ, παρεμπιπτόντως, τον παρακολούθησα κάνοντας κάτι άλλο: Διαβάζοντας. Μου είχαν μείνει λίγες σελίδες από το βιβλίο που θα διαβάσουμε τον Ιούλιο στο Bookworm και, καθώς ο αγώνας ήταν και λίγο βαρετός, είπα να δω πώς τελειώνει. Δεν σας λέω ποιο είναι: Γραφτείτε στο newsletter του Bookworm για να μάθετε το απόγευμα της Κυριακής. Είναι πολύ ωραίο βιβλίο.
Παρ' όλα αυτά, υπάρχουν και μερικά πράγματα τα οποία διαπιστώνω ότι κάνω χωρίς διακοπές και multitasking. Είναι σπάνια και έχουν να κάνουν κυρίως με άλλους ανθρώπους, αλλά μερικές φορές είναι και άλλα. Μεγάλο μέρος του προαναφερθέντος βιβλίου, ας πούμε, το διάβασα με πολλή όρεξη και για πάρα πολλές ώρες χωρίς διακοπές. Το ντοκιμαντέρ "Gerhard Richter Painting", που δείχνει έναν από τους σημαντικότερους εν ζωή καλλιτέχνες να ζωγραφίζει, το είδα μονοκοπανιά χωρίς να στρίψω το βλέμμα ούτε λεπτό -και μάλλον θα το ξαναδώ σύντομα. Σας προτείνω να το ψάξετε και να το κατεβάσετε, από όπου κατεβάζετε τέτοια πράγματα.
Ποια είναι η διαφορά αυτών των πραγμάτων σε σχέση με τα άλλα, που τα διακόπτω; Υπάρχει; Ή έχει να κάνει με τη στιγμή και τη συγκυρία, την αυτονόητη ανάγκη που έχει το μυαλό κάποια στιγμή, αναπόφευκτα, να ξεκουραστεί κάνοντας μοναχά ένα πράγμα;
Ποιος ξέρει.
Ξέρετε σεις;
|
|
Ο "Φεβρουάριος" είναι το τελευταίο μου βιβλίο. Αν δεν έχετε διαβάσει τίποτα απολύτως από όσα έχω γράψει ποτέ, κι αν θέλετε να διαβάσετε μόνο ένα, αυτοτελές και πεπερασμένο πράγμα δικό μου, σας προτείνω αυτό. Προσπεράστε το site και τα άρθρα, πηγαίνετε κατευθείαν στο βιβλίο, χάρτινο ή ηλεκτρονικό, ό,τι προτιμάτε.
Είναι μυθιστόρημα.
 
|
|
|
|
|
|
|
|
|
