Αυτή τη στιγμή ένα αεροπλάνο πετάει έξω από το γραφείο μου, όχι πάρα πολύ ψηλά, και ύποπτα αργά. Το βλέπω καθαρά, είναι σα να βαριέται. Ο ουρανός είναι γκρίζος και θολός (έτσι κατάλαβα ότι δεν είναι πολύ ψηλά) και ψιχαλίζει, και το αεροπλάνο είναι σα να πλήττει, μοιάζει τρομερά μελαγχολικό και θλιμμένο, σα μετά βίας να αντέχει να παρεμένει ιπτάμενο, κάνοντας την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια.
Έφυγε τώρα.
Μερικές σκέψεις:
Το hardware τριγύρω καταρρέει, δείγμα της αναπόφευκτης σήψης που επιφυλάσσει κάθε μέλλον στα υλικά πράγματα. Το κινητό μου χάλασε, το άλλο κινητό που δοκίμαζα έσπασε, το λάπτοπ νοσεί, ο media player ξαφνικά τα παίζει όλα μωβ, ακόμα και η γόμα από το μολύβι που χρησιμοποιούσα μόλις ξεκόλλησε, δεν ξαναμπαίνει. Η γόμα έσπασε. Όλα είναι εφήμερα.
Το πολυνομοσχέδιο που θα φέρει νέους φόρους μόνο για όσους καπνίζουν, πίνουν αλκοόλ ή καφέ ή αγοράζουν τρόφιμα ή προϊόντα, είναι 7.500 σελίδες. Οι βουλευτές μας είχαν τρεις ημέρες καιρό για να το μελετήσουν. Το "Κάτι Παράξενο Στο Νου Μου" του Ορχάν Παμούκ που διαβάζουμε αυτό το μήνα στο Bookworm είναι 750 σελίδες. Και μερικοί ακόμα δεν το έχουν τελειώσει. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Ένας έγραψε ένα άρθρο που λέει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι παρεξηγημένος και αυτά που λέει είναι σωστά, και ότι και η Ελλάδα θα ήταν καλό να έχει έναν Έλληνα Ντόναλντ Τραμπ. Δεν ήταν χιουμοριστικό κείμενο. Δε σας βάζω το λινκ, γιατί το hate linking δεν είναι καλό πράγμα για την ψυχή.
Τώρα σταμάτησε να ψιχαλίζει, μα η ζημιά έγινε.
Δεν έπρεπε να πλύνω το αμάξι.
--
|
|