video killed the radio star?

Onlangs mocht ik,  redelijk onverwacht, mijn theaterdebuut ervaren!
Er was een boeking in mijn agenda terechtgekomen voor Leeuwarden, locatie: Schouwburg De Harmonie. Dat op zich deed nog geen alarmbel rinkelen, want ik geef wel vaker een lezing in een theaterzaaltje, maar naarmate de datum dichterbij kwam, kreeg ik steeds meer signalen dat het hier niet om een gewone boeking ging, maar dat er nogal een happening op touw was gezet met mij in de hoofdrol. Helemaal toen ik erachter kwam dat er een website was gelanceerd met de url: www.martijnaslanderinleeuwarden.nl 
Haha. oeps. 
Het bleek dat ik de publiekstrekker was op een door Lionsclub Leowardia georganiseerde benefietavond, ten behoeve van een bijzondere  app van het Trimbos instituut: Loss.  Een app voor ouders die een kindje hebben verloren tijdens de zwangerschap, de geboorte of kort daarna. Gelukkig had ik die zelfde dag nog twee lezingen in het land, dus kon ik een beetje oefenen. (Lees: had ik geen tijd om me heel erg zenuwachtig te maken.)

Daar stond ik dus 's avonds, op een podium, in de spotlights, voor een zaal met bijna 1000 mensen. Het was echt memorabel. En het smaakte heel erg naar meer; als ik niet al theaterplannen had, dan zou ik ze nu hebben gesmeed. 
Gelukkig was ik zo slim geweest om, toen ik in de gaten kreeg wat voor soort optreden het zou worden, Daan van Bergen te bellen. Die gelukkig tijd had om een videoregistratie te maken. Leuk voor later, en voor jullie.

Hieronder mijn volledige optreden. Het interessantste deel begint wat mij betreft op 1:06:13, waar ik al 'stand-uppend' de vragen uit de zaal (die in de pauze op een briefje konden worden ingediend) probeer te beantwoorden. 




We maakten ook een 'behind the scenes'-docu van vier minuten:





Een week later stond ik trouwens wéér in een theater. Ditmaal in Tuschinski, in het kader van het onderwijscongres Campus, waar ik voor het eerst mocht samenwerken met Bas Westerweel. Wat een fijne vent!

Ik ontmoette er nog een mooi mens: Taylor Mali, een Amerikaanse dichter die een bevlogen verhaal over onderwijs hield: What teachers make. 
Als ik binnenkort in New York ben, ga ik hem opzoeken in Brooklyn.
(Dat klinkt heel stoer, vind ik.)





Deze week bleek ook dat mijn nieuwe informatieve video's, gemaakt door Uma media, af zijn.

'In deze serie interviews vertelt Martijn ons over zichzelf, over democratie en politiek over zijn moeder en hoe hij omgaat met teleurstelling. Over ideeën delen, over het sprekerschap en een nieuw boek dat op komst is, over het boek dat Nooit Af leek te komen maar toch af is, en over zijn avonturen in Zuid Afrika.'






Filmpjes galore dus, deze maand. 
Video killed the radio star?
Ik schreef vorige maand nog wel dat ik weer zo fijn aan het radio maken was!
(Hier is mijn nieuwste column op BNR nieuwsradio. Ik kom er later in deze nieuwsbrief op terug, bij de lieveheersbeestjes.)
 

afrika en amerika

En ja, ik was alwéér in Afrika. Voor de vierde keer inmiddels. Ditmaal niet in Kaapstad of Johannesburg, maar in Kaapstad én Johannesburg. En ook nog even in Pretoria.
Voor de eerste keer (en zeker niet voor het laatst) waren, naast Kim, ook Anke en Robin mee; heel fijn om dit nieuwe stuk van mijn leven eindelijk met mijn dierbaren te mogen delen. 
Mijn werk in Afrika voelt een beetje als 'kwartier maken' voor alle gave mensen die ik in Nederland om me heen heb verzameld. Er zijn daar zoveel mooie en bijzondere dingen te doen...

Mijn bezoek begon met een lunchbijeenkomst met de Nederlandse consulaat-generaal Bonnie Horbach, een heel tof mens met een eigen nieuwe kijk op economische diplomatie die naadloos aansluit bij de Permanent Beta-gedachte. We gaan in de nabije toekomst zeker samenwerken.

Daarna gaf ik een lezing op het CFO Fintech evenement in Stellenbosch (nadat we natuurlijk nog even een bezoek aan een wijngaard hebben gebracht) waar ik Nicole Anderson uit Londen ontmoette, en Morne Mostert, de directeur van het Institute for Futures Research, die enorm nieuwsgierig is naar ons boek Nooit Af en heel graag samen dingen wil ondernemen.  

Een paar jaar geleden ben ik begonnen met roepen dat ik ‘boardroom sparringpartner’ ben. En dat had gek genoeg de consequentie dat ik nu regelmatig word gevraagd om te gaan sparren in boardrooms...(Haha. En ik heb The Secret niet eens gelezen.)
Zo heb ik in Pretoria een hele dag besteed aan strategiesessies met de boards van Telkom en Trudon. Heel boeiend om over overnames, investeringen, nieuwe strategieën etc. te sparren op het hoogste niveau. 

Ik leerde dat er volgens hen drie types nodig zijn om een gaaf bedrijf te bouwen: een 'son of a bitch', een 'builder' en een 'dreamer'. De dreamer is nodig om het ambitieniveau hoog te leggen. Dat is wel een rol die mij past. Ik vind het met name gaaf om de bedrijven op zo'n manier uit te dagen, dat ze niet alleen willen groeien, maar dat ook de samenleving ervan profiteert. En dan dus niet met MVO-flauwekul, maar echt: ‘Building and enabling trust in a low-trust society.’

Een dag eerder was ik als afsluitende spreker aanwezig op een HR conferentie. En hoe geweldig ik het ook vind om de financiële wereld aan het denken te mogen zetten, met ménsen werken vind ik nóg leuker, dus hier voelde ik me als een vis in het water. En het gebeurt zelden dat ik alle sprekers op een congres de moeite waard vind, maar dat was nu aan de hand..
Suzan Briganti bijvoorbeeld, uit Silicon Valley, die bezig is met crowdswarming. Ze heeft 15.000 mensen in haar zwerm, voor research. (Jaren geleden riepen we al dat dat zwermgedoe nog wel eens heel groot kon worden.)

En dan die geweldige Richard Mulholland, die om de 3 zinnen 'fuck' riep (maar wel op precies de goede momenten), en de aanwezigen er fijntjes op wees dat we ons niet zo druk moeten maken om de nieuwe technologie, want ‘we redden ons er heus wel mee’ en ik denk dat hij daar gelijk in heeft.
Richard schrijft speeches voor de top van het bedrijfsleven, ziet eruit als de zanger van ACDC (en komt toevallig ook uit Schotland) en maakt een geweldig statement door te zeggen dat zijn club geen medische kosten vergoedt, maar dat wel alle tattoos gratis zijn! ‘Tattoos are on the house’, ook voor klanten. Verder geldt er in zijn bedrijf geen kledingcode, maar hij vindt gewoon dat je altijd moet proberen de ‘best looking version of yourself’ te zijn. Verfrissend.
 
Tussen alle drukte door hebben we uitstapjes gemaakt naar Camps Bay en Hout Bay, en hebben we enorm genoten van een spectaculair uitzicht op de tafelberg. 
 
 
 
Robin vond het fantastisch allemaal. Er was helaas geen tijd om 'the big five' te gaan spotten in het wild, maar de 'rock dassie' (oftewel de Kaapse klipdas) en de eekhoorn en alle mooie vogels waren ook al heel tof. En de Zoo was open.

Genoeg over Afrika nu.
Door naar Amerika!
Over een dikke week vertrek ik naar Los Angeles om daar met JSF piloten uit Nederland na te denken en te praten over technologie, disruptie en educatie. Want die nieuwe vliegmachines zitten zo boordevol nieuwe technologie, en hoe draag je die kennis nou een beetje efficiënt over?

Terwijl ik mijn reis naar LA aan het plannen was gebeurde er iets wonderlijks: mijn lief Anke, die grote zakelijke events produceert en regisseert, was benaderd voor een klus in New York, samen met Simone Heeremans (dankzij wie ik overigens in Tuschinski stond), in dezelfde periode! 
Dus tsja, overmacht! Nu moet ik wel even langs New York! En dat komt eigenlijk heel goed uit, want via Robbert Zoon heb ik inmiddels allemaal contacten in de Big Apple en ik heb tenslotte een date met Taylor Mali in Brooklyn.


Dat roepen naar de kosmos (plus heel hard werken en mazzel hebben) werkt dus best goed, zeg!
Binnen een paar maanden tijd voor je werk naar Helsinki, Kaapstad, Johannesburg, LA en NY mogen reizen is zo... gaaf! En ja, ook intensief, en soms ronduit zwaar, maar vooral heel erg de moeite waard.
 

Ik heb mijn likejar terug!!

 

Tweeënhalfjaar was ie weg. En ik dacht dat ik hem nooit meer terug zou zien! 
Het had een goed verhaal opgeleverd ('Hoe liefde soms verward wordt met oorlog') en dat was het dan. Case closed. 


Maar een aantal weken geleden gaf ik een lezing bij de Marechaussee, op Schiphol.

Bij overheidsgerelateerde lezingen begin ik altijd met de TedTalk van Barry Schwartz, waarin hij uitlegt dat wanneer je vanuit een machtspositie opereert, je altijd de mens leidend moet laten zijn en nooit de regel. Dan pas neem je echte verantwoordelijkheid. 'A wise person knows when and how to make the exception to every rule.' 
En vervolgens vertel ik dan aan de hand daarvan de Amstelveen-casus van Esther Jacobs.

Aan het eind van deze lezing kon ik het niet laten (you can't blame a guy for trying) en ik zei: 'Wat deze lezing me oplevert interesseert me eigenlijk geen zier, voor mijn part betalen jullie helemaal niets, maar ik wil wel graag mijn LikeJar terug. Want die hebben jullie nog steeds, als het goed is. En natuurlijk, regels zijn regels, maar volgens Barry Schwartz...' etc.
Haha.

Binnen een dag werd ik gebeld. Door (held) Aad Goedhart, die zei: 'Ik heb je LikeJar hier. Je krijgt hem terug.'
YEAH!!
Dus ik belde meteen dolenthousiast naar Herman Kopinga, die ook heel blij was dat zijn creatie alsnog een duister lot bespaard bleef. Een paar dagen belde hij op zijn beurt mij weer. De Marechaussee had hem benaderd met de opdracht om een LikeJar te maken. Huh? dacht hij, dát is flauw, Martijn zou toch zijn éígen LikeJar terugkrijgen? Maar zo zat het niet, het bleek dat de Marechaussee de LikeJar inmiddels gebruikte bij interne trainingen. En ze hadden nu dus een nieuw exemplaar nodig voor zichzelf! Hilarisch.

Afgelopen week heb ik hem opgehaald. 
En toen werd het verhaal nog mooier. De batterijen waren gaan corroderen, waardoor hij het op een bepaald moment niet meer deed. De technische mannen van de Marechaussee zijn toen gaan speuren op het web,  vonden de  handleiding van Herman (open source, of course) en hebben op basis van de aanwijzigingen de LikeJar compleet gereviseerd. 

En om de vragen te beantwoorden die iedereen me sindsdien stelt 'Hoeveel likes zitten er inmiddels in het potje en weet je nog hoeveel erin zaten toen je hem inleverde?'



Ik leverde hem in met 631 likes.
Ik kreeg hem terug met 687. 
Vijf daarvan zijn erin gestopt door de mannen op Schiphol.
En de rest? Geen idee. Maar ik vind het een geruststellende gedachte dat mijn LikeJar ook in gevangenschap gewoon doorgaat met waar hij goed in is: het verzamelen van likes. 


Noem het toeval, maar een dag later sprak ik op het wereldwijde douane-congres, het fifth WCO Technology and Innovation forum in Rotterdam, waar ik ineens mijn Barry Schwartz verhaal met een een prachtig actueel, persoonlijk en toepasselijk relaas kon illustreren. Zie onderstaand filmpje. (Ik werd hier trouwens getolkt in vijf (!) talen: Russisch, Arabisch, Pools, Spaans en Frans.)



Vervolgens sprak ik met een van de bazen van het Amerikaanse Homeland Security, waardoor ik nu zomaar het gevoel heb dat ik binnenkort ook voor die club het Barry Schwartz verhaal mag komen vertellen...

I SO like my job!!


Als je een beetje handig bent kun je zelf thuis een LikeJar maken. Maar dat is nog niet zo eenvoudig. Wat de meeste mensen wel lukt is een draailampje maken (dat in feite het kleine broertje van de LikeJar is en dus eigenlijk LightJar zou moeten heten...) 

Ik geef drie LightJar-bouwpakketjes weg, inclusief soldeerbout.
Maar ALLEEN aan mensen die nog nooit gesoldeerd hebben.
Klik.
 

lieveheersbeestjes

Het was ook een beetje de maand van de lieveheersbeestjes.

Al een tijd ben ik gefascineerd door het wetenschappelijk onderzoek naar de mogelijkheden om informatie op te slaan in levend materiaal, in DNA. Een logische stap, lijkt me. De Bionica leert ons dat de natuur in veel dingen beter is dan wij, en in de natuur is DNA tenslotte de beste uitvinding om informatie op te slaan.
Wat er bijzonder interessant aan is, is dat informatie in DNA een paar duizend jaar bewaard kan blijven (zie Jurassic Park :)), tegen extreme hitte en extreme koude kan en dat er – door het op kweek te zetten – miljoenen kopieën per uur van gemaakt kunnen worden.


Op de Biohacker Summit in Helsinki kwam ik erachter dat er op het DNA van één lieveheersbeestje maar liefst 30 terabyte (30.000 Gigabyte) opgeslagen kan worden.
 
Ter vergelijking: op een gemiddelde dvd past 4,7 Gb. Op 1 lieveheersbeestje past dus net zoveel informatie als op 6383 dvd’s!
 
Onwillekeurig zag ik ook meteen twee neukende lieveheersbeestjes voor me, die met één enkele daad de complete Pirate Bay kunnen vermenigvuldigen. En vroeg me meteen af wat Tim Kuik dáártegen zou doen, neukende lieveheersbeestjes. :)
 
Ik kan er dus echt heel blij van worden als ik een mooie metafoor vind om iets heel beeldend mee te illustreren of te verduidelijken. En zeker als ik merk dat de metafoor goed werkt.
Nadat ik de lieveheersbeestjes had gebruikt in mijn column op BNR, vlogen de reacties me om de oren. 



En na mijn optreden in Leeuwarden was het ook weer deze vergelijking die bleef hangen, gezien dit verslag van een bezoeker.


Voordat ik de lieveheersbeestjesmetafoor tot mijn beschikking had, gebruikte ik de volgende vergelijking:
Wat er aan informatie opgeslagen kan worden op 1 gram DNA is net zoveel als op 500.000 dvd’s met een opslagcapaciteit van 7.95 Gb.
Ja, dat kan ook. 
Maar hoewel ik met Wolfram Alpha (die statistische informatie verzamelt en daarmee berekeningen kan maken) inzichtelijk had gemaakt hoeveel 500.000 dvd’s zijn (namelijk 8 kratten van 1 bij 1 bij 1 meter vol met dvd’s zonder hoesje) sprak het toch een stuk minder tot de verbeelding.
 

failure night en
PB-dag #7

 

 

Al eens ongelofelijk de mist ingegaan? De hele boel verknald? Alles in de soep laten lopen? Gefeliciteerd! Das namelijk heel normaal! En het gebeurt vaker dan je denkt. Natuurlijk voelde je schaamte, verdriet en boosheid. Logisch! Maar wat was nou de les? Vind je jaren later nog steeds dat je gefaald hebt? Of was achteraf gezien de les waardevol?

Op 26 januari presenteert Permanent Beta: Failure Night. In Felix Meritis, in de Ramses Shaffyzaal. 
Een avond waar verhalen over fuck-ups de ruimte krijgen. Van grote, levensveranderende 'mislukkingen' tot kleine, hilarische flaters. Ter inspiratie, lering en vermaak. Wedden dat we een boeiend uurtje krijgen vol plaatsvervangende schaamte en wellicht wonderlijke inzichten? 

Hier zijn alvast een paar 'faalverhalen', om in de stemming te komen. 


En als je nou denkt: Wat leuk, maar wat duurt dat nog lang, kom dan gewoon op 13 november naar de Permanent Beta Dag. Daar gaat het niet perse over failures, maar je vindt er wel een heleboel inspiratie, lering en vermaak.

Let op: Voor het eerst is de PB-dag niet in Amersfoort, maar in Het Lyceum in Rotterdam!

boeken en winnaars

Stoppen en doorgaan van Margriet de Schutter: Marcel van Driel

Sterker dan ooit van Brené Brown: Ingrid de Graaff 

Inferno van Dan Brown: Miriam Wesselink 

Schaamteloos delegeren van Taco Oosterkamp: Elsewine 

Hou je mailbox in de gaten, winnaars!