Για μια στιγμή, την περασμένη Τρίτη όλοι στην Αθήνα σταμάτησαν αυτό που έκαναν και κοίταξαν προς το ίδιο μέρος και, για λίγο μόνο, έκαναν παρόμοιες σκέψεις. Ήταν ένα σπάνιο φαινόμενο αυτό, και ως εκ τούτου μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Άνθρωποι φώναζαν ο ένας τον άλλο από διπλανά γραφεία, έπαιρναν τηλέφωνο ο ένας τον άλλο ή έστελναν μηνύματα "το βλέπεις;". Για λίγο, για πάρα πολύ λίγο, μοιραστήκαμε πολλοί διαφορετικοί που ζουν στο ίδιο μέρος μια κοινή εμπειρία, όλοι μαζί ταυτόχρονα, και λίγο-πολύ με τον ίδιο τρόπο, συμφωνώντας ότι αυτό που συμβαίνει είναι κάτι καλό και ωραίο, όχι όπως άλλα καθολικού ενδιαφέροντος γεγονότα, π.χ. δημοψηφίσματα.
Πόσο σπάνια γίνεται αυτό;
Αναφέρομαι, βεβαίως, σε εκείνο το ηλιοβασίλεμα.
Και, φυσικά, αμέσως μετά τα πράγματα επέστρεψαν στη φυσιολογική τους λειτουργία, ο υπουργός παιδείας είπε κάτι για τους πόντιους, ο πρωθυπουργός είπε για τα νησιά Λέσβο και Μυτιλήνη, χρυσαυγίτες έδειραν το βουλευτή Κουμουτσάκο, αναρχικοί επιτέθηκαν σε 92χρονη γιαγιά, το σύνηθες τουρλουμπούκι που είναι η ζωή στη χρεοκοπημένη μας χώρα, όπου όλοι μισούν τους πάντες και συνυπάρχουν μόνο από τύχη, κάνοντας πελώρια υπομονή, που συνέχεια τελειώνει.
|
|
