less is m... 

Het ontspullen gaat door.
Ik heb door de jaren heen enorm veel dingen vergaard, naar mijn hol gesleept, maar het is genoeg. Ik wil het niet meer. Door het vele reizen van de laatste tijd heb ik gemerkt hoe weinig je eigenlijk nodig hebt, en als lifehacker weet ik natuurlijk als geen ander dat je je veel beter kan focussen en concentreren naarmate je meer ruimte om je heen hebt.
Een opgeruimde geest in een opgeruimd huis, of hoe was die uitdrukking ook alweer. 

Dus. De een na de andere kubieke meter voorwerpen verlaat mijn huis. Ik heb al zeker 20% van alle losse spullen naar de kringloopwinkel gebracht, zo heb ik bijvoorbeeld afscheid genomen van alle kabeltjes die ik het afgelopen jaar niet heb gebruikt en die ik waarschijnlijk het komende jaar ook niet zal gebruiken.
Boeken die ik al uit had en waarvan het niet voor de hand ligt dat ik ze ga herlezen? Weg ermee!  (En als ik ze dan toch onverhoopt weer eens wil lezen, dan download ik de pdf wel. Ik vind namelijk dat ik dat mag, als ik het boek eenmaal gekocht heb.)

Ontspullen is trouwens een doorlopend proces. Je bent nooit klaar, zeg maar. Want terwijl je dingen naar buiten aan het brengen bent, komen er ook weer dingen binnen. 
Je houdt het niet tegen. (Zeker niet als je een baby hebt. Een baby is een soort spullenmagneet heb ik gemerkt, maar dit terzijde.)

Een van die dingen die laatst mijn huis binnenkwamen is dit boek, van Daniel Levitin.

 

Maar hee, das toevallig: een boek over hoe je zou moeten omgaan met de stortvloed aan informatie die dagelijks op je afkomt. Over keuzestress, het filteren van informatie, de mythe van multitasken en de voordelen van Evernote (althans; het woord Evernote komt in het hele boek niet voor, maar voor mij was 'Evernote' telkens de conclusie van wat ik las... :))
Het gebeurt zelden dat zo'n dik boek door mij in één ruk wordt uitgelezen, als ware het een echte pageturner.
Mijn Lifehacking-vriendje Arjan Broere schreef er trouwens ook over. 

Ik verloot drie exemplaren. 
Degene met de beste motivatie om echt werk te gaan maken van Evernote beloon ik bovendien met een privé-consult. 
Go!

martijn in afrika

Met de mensen van Alex van Groningen – een bedrijf dat al 20 jaar community's bouwt voor finance professionals, met eigen tijdschriften, events, awards en opleidingen – mocht ik mee naar Zuid Afrika, om daar op een groot CFO-congres dat plaatsvond in Kaapstad en Johannesburg, te spreken over de mogelijkheden en kansen van de netwerk-en informatiesamenleving. 

Ik vond het best spannend. Die financieel directeuren van multinationals in Zuid-Afrika: zouden die mijn 'pointes' snappen?
Ik schatte in dat ze het óf helemaal niks zouden vinden, óf dat mijn performance through the roof zou gaan. 
Want dat is eigenlijk altijd het geval bij mijn lezingen: either they love me or they hate me. Mensen geven me óf negens en tienen, óf ik scoor zwaar onvoldoende, dat bleek laatst weer eens uit de evaluatie naar aanleiding van mijn lezing in Madrid.
Dat is best gek, maar ik heb besloten het maar te omarmen: het alternatief is middelmatigheid, tenslotte. En wie wil dat nou.

Gelukkig gebeurde hier het laatste: door het dak. Ik kreeg in Johannesburg in twee uur voor elkaar waarvoor ik in Nederland vier jaar heb moeten knokken: acute, oprechte en actieve belangstelling voor hoe te dealen met de netwerk- en informatiesamenleving. 

Ik kreeg waanzinnige reacties, persoonlijk, op twitter en ook via het officiële kanaal van CFO SA. 
(Klik op het plaatje voor het hele artikel.)




Ik gaf overigens niet alleen lezingen, ik mocht ook zitting nemen in een panel, naast een aantal zware jongens op het financiële vlak. Het leverde een prachtige dynamiek op, die ook als zodanig werd ervaren vanuit de zaal. 


Het was het een fantastisch avontuur, alleen al om er een keer te zijn, in Zuid-Afrika.
Helaas had ik te weinig tijd om de binnenlanden in te trekken, the big 5 te spotten, of de townships te bezoeken, maar ik ben wel met een taxi naar Kaap de Goede Hoop
gereden, waar ik bavianen heb gezien. En pinguïns. En baby-struisvogels. 




Ze rijden links in Zuid-Afrika. En – het is me eigenlijk nooit opgevallen of dat in Engeland ook het geval is (waarschijnlijk wel) – maar de roltrappen zitten dus óók omgekeerd. Ik bleef maar op de verkeerde stappen.
Maar het gaat vast snel genoeg wennen, aangezien ik de komende tijd elke twee maanden een week naar Zuid-Afrika zal zijn...

Samen met Alex van Groningen ben ik namelijk druk met het opzetten van 'Slimmer werken en Lifehacking'- sessies en daarnaast regent het aanvragen uit boardrooms van grote Zuid-Afrikaanse bedrijven. (De dimensies daar zijn overigens van een geheel andere orde dan hier, het kan bijvoorbeeld zomaar zijn dat je met een telecomdirecteur praat die 50 miljoen klanten heeft.) 

En aangezien er grote interesse bleek te zijn in Permanent Beta, zijn we in Stellenbosch inmiddels druk doende om een Permanent Beta tak op te zetten.

@martijnaslander

Ik moet er toch maar eens aan geloven, met alle buitenlandavonturen van tegenwoordig: communiceren in het Engels.
En dan bedoel ik niet Engels praten of in het Engels performen, want dat is op zich geen enkel probleem, maar meer de schriftelijke communicatie eromheen; ik heb een bloedhekel aan typen, en al helemaal in het Engels.  
'Dit lijkt op werk,' denkt mijn hoofd dan.
Mails in het Engels worden dan ook veel trager beantwoord dan mails in het Nederlands, wat niet per se handig als je meer in het buitenland wilt doen...

In Zuid-Afrika liep ik tegen het probleem aan dat ik niet zoveel had aan mijn drukbezochte  twitteraccount @resourcerer (ruim 21k volgers, bizar!), omdat ik daar voornamelijk in het Nederlands tweet. 

Nou wil het feit dat ik in 2009 al eens een tweede twitteraccount had aangemaakt: @martijnaslander. En ineens wist ik wat ik met dit leegstaande account (0 tweets en – grappig – 1200 volgers) moest doen: gebruiken voor mijn Engelstalige tweets en buitenlandse volgers! 

Dus heb je Engelse kennissen voor wie mijn wetenswaardigheden en verwijzingen naar artikelen interessant zouden kunnen zijn, stuur ze vooral door :).

Verder ben ik van plan om op termijn – niet zo maandelijks mogelijk, maar wellicht eens per kwartaal – een Engelse nieuwsbrief de deur uit te doen. Want de wereld is zo veel groter dan Nederland. 
 

permanent beta groeit 
 

Er is de laatste zoveel Permanent Beta nieuws, eigenlijk teveel om allemaal hier te noemen. En omdat ik regelmatig de klacht krijg dat ie al zo lang is, deze nieuwsbrief, ga ik er maar eens een beetje mee ophouden. Tenslotte heeft Permanent Beta ook een eigen nieuwsbrief. (Moeten jullie wel even beloven dat je daar lid van wordt. Meteen even doen, hier. :)) 

(Wat is Permanent Beta? Lees het hier.)

Voor ik ermee stop nog wel even een paar leuke uitsmijters:
Samen met Martijn Lampert van Motivaction sprak ik met de organisatoren van Burning Man. Ze hadden gehoord van Permanent Beta en 'ons' festival. Het werd een heel leuk gesprek over Europa en Amerika en over hoe je festivals kunt gebruiken om een samenleving te transformeren....
We gaan samenwerken. Hoe en wat is nog niet helemaal duidelijk, maar de plannen liggen klaar om in 2016 een Permanent Beta locatie te hebben in San Francisco...  

Oja, En dit is ook nog leuk om te laten zien, met het oog op de WVDO, waar Peter Ros en Herman Kopinga allerlei leuks voor in petto hebben. 

 

debatteren kan best leuk zijn 



Na lang aandringen van BNR besloot ik toch maar een keer mee te doen aan een debat.
Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik niet zo van debatten hou; het komt vaak neer op een potje argumenten-tennis en dat gaat maar ten koste van de inhoud en je verliest eigenlijk altijd, ook als je wint, want dan zijn er weer mensen boos en chagrijnig enzo. 

Maar de eerlijkheid gebiedt me te zeggen: Ik vond het heel erg leuk. 

En het panel waarin ik plaatsnam in Zuid-Afrika – eigenlijk ook een soort debat – vond ik óók heel leuk, dus misschien is het tijd om mijn mening erover bij te stellen en het gewoon vaker te gaan doen. 

Het BNR-debat ging over PPS, Publiek-private samenwerking, oftewel de samenwerking tussen overheid en bedrijfsleven.
Een samenwerking die noodzakelijk is voor de groei van de Nederlandse economie, maar waaraan nogal wat schort. En al helemaal sinds de economische crisis. 
Er is daadkracht nodig, en wederzijds begrip. Tussen overheid en bedrijfsleven, maar ook tussen markt en consument.
 

 
Hoogtepunt van het debat voor mij was trouwens een opmerking uit het publiek. Rob Klöpping van de NWO maakte een kanttekening, die de spijker precies op zijn kop sloeg:

'Voor echt innovatief publiek-privaat samenwerken, moet je ondernemend samenwerken, op basis van het delen van dingen; middelen en kennis. En dat gaat dus niet goed!
In de keten wordt misschien prima samengewerkt, maar voor écht samenwerken is 'full body contact' nodig. Wat je nu vaak ziet is dat de hóófden alleen samenwerken, maar dat beide bureaucratieën vervolgens gescheiden van elkaar het zaakje in elkaar gaan zetten.'
 

Hier kun je een gedeelte van het debat terugluisteren.
 

samen op ontdekkingsreis

 

Mijn goede vriend Jan Willem Wolff, die regelmatig voorbij komt in mijn nieuwsbrief, schreef een boek: Gevangen in structuren.

Het doel van het boek (en van Jan Willem's leven in feite): mensen krachtiger laten worden. Blijer, gemotiveerder. Hun slagkracht vergroten. Daar is veel behoefte aan, volgens Jan Willem. Bij managers, binnen teams en organisaties, bij politici en beleidsmakers.  

Het boek zal op een bijzondere manier gepresenteerd worden, in een kerk, met de leukste dominee van Nederland die een talentenpreek komt houden.
Het wordt een middag vol 'consultainment'; over sprookjes, functioneel lui zijn, de optimale sollicitatietest en een ode aan de kruispuntmensen.

De interactieve masterclass vindt plaats op vrijdag 27 maart in Veenhuizen, van 13:00 uur tot ca 18:00 uur.
Het kost wat (€150 ex BTW) maar dan héb je ook wat: Het boek, lekkere hapjes en drankjes en veel meer inspiratie dan je aankunt.
 

(Koningin Máxima komt overigens niet.) 

Voor informatie of aanmelden: info@janwillemwolff.nl

 

Ik ga er ook naartoe.
En ik mag een kaartje weggeven.
Roep maar waarom jij het denkt nodig te hebben. Go!

alles flex?

De winnaars van het boek Flexdenken zijn geworden:

Miriam Wesselink
Piet Groenendijk
Geert Kamps
Nathalie Bouts
Veerle Ultee


In deze nieuwsbrief geef ik naast drie exemplaren van Een opgeruimde geest nog een boek weg, namelijk:  Wildevrouw van Katja de Man. Leuk? Klik!

Katja neemt je een decennium lang mee op een avontuurlijke en intieme wereldreis. Vanaf het Brabantse platteland leidt ze je langs The Big Apple, door de stad van de Liefde, oorlogsgebied, Lala-Land en via de Maan rechtstreeks naar het diepste stukje van haar ziel. (En je leest ook nog hoe ze terechtkwam in de jacuzzi van Jack Nicholson.)

Lees hier meer over de totstandkoming van het boek.