Μέχρι τώρα όλα πήγαιναν καλά. Όχι καλά. Με τα χίλια ζόρια. Αλλά υποφερτά, με κάποια από τα βασικά στοιχεία της ύπαρξης (ότι έχουμε αυτό το νόμισμα, ότι τα μαγαζιά πουλάνε μακαρόνια, ότι υπάρχει βενζίνη για όποιον θέλει να την αγοράσει, η γνώση ότι όλα αυτά θα είναι παρόμοια αύριο) δεδομένα.
Δεν ξέρω αν αισθάνεστε το ίδιο, αλλά εδώ και αρκετό καιρό σα να μου μοιάζει ότι αυτή η φάση της κοινής μας ζωής τελειώνει.
Αν όχι τώρα, αυτό το Σαββατοκύριακο, τότε αργότερα, σε τρεις μήνες, ή σε ένα χρόνο, αλλά κάποτε. Το πρόβλημα που έχουμε φτιάξει εδώ στο μέρος που ζούμε μαζί δεν λύνεται, δε γίνεται, δε θέλουμε, οπότε το τέλος είναι αναπόφευκτο, απλά περιμένουμε πότε θα έρθει. Δεν γλιτώνεται.
Το αισθάνεστε κι εσείς; Το έχω γράψει πολλές φορές. Είναι λίγο στενάχωρο, Παρασκευιάτικα, το ξέρω, αλλά από την άλλη έχετε συνηθίσει εσείς, τόσα και τόσα έχετε διαβάσει τα τελευταία χρόνια, όλους μας επηρεάζουν λιγότερο πια, και αύριο πάλι πιθανότατα σε κάποιο μέρος με ωραίο ήλιο θα είστε κι εσείς. Ελπίζω κι εγώ.
Εκτός κι αν βρέξει.
|
|
