Column van de vice-voorzitter: Feestje
 Ik ben nu ruim 20 jaar lid van de Ooa, waarvan de eerste 15 jaar slapend. Slapend: dat wil zeggen dat ik jaarlijks trouw mijn contributie betaalde maar verder eigenlijk nergens aan meedeed. Ik deed al genoeg aan mijn vak, vond ik. Met uitzondering van de Ernst Heijmanslezing, daar kwam ik graag. Eigenlijk zijn slapende leden een zegen voor een vereniging, ze betalen wel, maar kosten niets. Het zijn meer donateurs.
Vijf jaar geleden werd ik wakker als lid. Dat kwam door het jubileumfeest, de Ooa bestond 70 jaar, op de SS Rotterdam. Weet je nog? Een schitterend feest dat met honderden leden werd gevierd. Ik was verkocht. Wat een leuke club mensen, wat een rijkdom aan vakgenoten! En zo’n feest, vond ik achteraf, was eigenlijk wel de beste manier om mijn jaarlijkse afdracht aan de vereniging aan te besteden. Het is wel fijn om eens in de vijf jaar als donateur gevierd te worden.
Volgende week gaan we op herhaling, 22 september is er weer een schitterende partij: we vieren ons 75-jarig jubileum op grootse wijze. Dat kost de vereniging een paar centen, maar er staat dan ook een dijk van een programma. Ik kijk ernaar uit om weer vele vakgenoten te ontmoeten.
Er zit wel een risico aan zo'n feest. Vijf jaar geleden werd ik wakker, als slapend lid. Ontwaakt door de dynamiek en energie die leefde binnen de vereniging. Nog geen jaar later zat ik in het bestuur van de Ooa. Jou kan hetzelfde overkomen: je bent gewaarschuwd.
Ton de Korte
Vice voorzitter |
Het cliché is volgens filosoof, bedrijfskundige en marketeer dr. Luc Peters de reden waarom organisaties vastlopen in patronen en hun creativiteit verliezen. Tot op het punt dat ze hun eigen manier van nadenken niet meer vertrouwen en een consultant moeten inhuren voor elke ingrijpende beslissing.
