Copy
Nieuwsbrief aug 2017:
Rozen op de puinhopen - Terugblik op de 14e Documenta

In deze brief:

1 Terugblik op Documenta
2 Locatietheater
3 Tip vd maand

Wanneer?

Verschijnt 1x per maand
Overzicht Nieuwsbrieven? Klik op link

Deel Nieuwsbrief!

Facebook
Twitter

Terugblik op de 14e Documenta

Het werk van de Kasselse schilder, ontwerper Arnold Bode werd destijds als Entartete Kunst aangemerkt. Zelf werd hij in 1933 verbannen door de Nazi’s. Tien jaar na de 2e Wereldoorlog werd in Kassel een soort Duitse Floriade gehouden. Bode zag hierin een kans om zijn droom te realiseren om een ​​internationale tentoonstelling van moderne kunst te organiseren. Zijn idee was om de avant-garde, die in het nationaalsocialistische regime was verbannen, terug te brengen naar Duitsland. En ze opnieuw in te voeren voor een breed publiek dat ook in cultureel opzicht beroofd was. Het doel van het evenement was om de wortels van hedendaagse kunst te onthullen, zoals Bode voorafgaande aan de 1e Documenta schreef. Of de naam van de tentoonstelling Bode’s vondst was, daarover wordt nog steeds gedebatteerd. Bode beweerde dat hij in 1950 het woord heeft gemunt bij het bespreken van "Documenten" met goede vrienden: "Nee, het klinkt niet goed, laten we een 'a' op het einde zetten.' Er is in ieder geval geen twijfel dat hij de eerste was die het 'Het museum van 100 dagen' noemde. Zo bloeiden de rozen in Kassel op de puinhopen van de 2e Wereldoorlog.

Rozen op de puinhopen van de 2e Wereldoorlog

De daaropvolgende "Documenta's" groeiden uit tot gigantisch vijfjaarlijkse evenementen. Tegenwoordig wordt de Documenta beschouwd als het geweten van de internationale hedendaagse kunstwereld. De expositie duurt precies honderd dagen en is een toeristische trekpleister die zich uitstrekt uit over de hele stad. Het hoofdgebouw is het Fridericianum maar ook in de speciaal gebouwde Documenta-Halle krijgt de hedendaagse de ruimte.


'Leren van Athene'

In Documenta 14 zijn de verhalen van vluchtelingen en migranten een rode draad. De Poolse kunstcriticus Adam Szymczek bepaalde het thema 'Leren van Athene' en selecteerde de deelnemers. Een bijzonderheid van Szymczek concept is dat Athene werd gekozen als de tweede locatie, naast Kassel. ‘Het is tijd is voor verandering van het zicht door een verandering van de locatie. De exposanten werden uitgenodigd om in Kassel en in Athene te werken. Szymczyk ziet in Athene de "vernederende stigma van crisis," het slachtoffer van een "neokoloniale" en "neoliberale" houding.
Installatie van Guillermo Galindo

Vluchtbestemming Europa zinken in gezond lichaam


Installatie van kunstenaar Guillermo Galindo, gemaakt van het wrak van een boot gebruikt door vluchtelingen.

Vluchtbestemming Europa zinken in gezond lichaam (2017) is gemaakt met "resten van fiberglas en houten boten en paddle reddingsboei van Lesbos (Griekenland)

Mijn selectie

Het concept; een totaalproject, een onderneming en een redelijk steekhoudend geheel zijn veelal de ambities. De meeste Documenta bezoekers hebben van tevoren veelal hoge verwachtingen, zo hoog dat het onmogelijk is om deze te vervullen. Dat geldt ook voor mij. Wie heeft de energie en de tijd om 100 dagen lang in Kassel te zijn? Ik heb veel gezien. Teveel om toe lichten. Om die reden een selectie. De meeste kunstenaars waren mij onbekend, dat maakt een bezoek tot een ontdekkingstocht.
Marta Minujín - Parthenon of Books

Parthenon van boeken

Marta Minujín heeft een replica van het Parthenon op de Akropolis van Athene met boeken geconstrueerd. Metalen steigers geven vorm aan de tempel, de boeken verpakt in plastic zijn door het publiek gedoneerd. Er zijn meer dan 170 titels die momenteel of voorheen verboden zijn. De replica van de Parthenon staat symbool voor de weerstand tegen enig verbod op geschriften en de vervolging van hun auteurs. Juist op deze plek; op de Friedrichsplatz werden in 1933 zo'n 2.000 boeken door de nazi's verbrand tijdens de "Aktion wider den undeutschen Geist" (Campagne tegen de OnDuitse Geest).
Jan Dibbets - Horizons, 2010

Pijpen hotel van Hiwa K

Hiwa K. is niet vergeten wat het betekent om huis en haard te moeten verlaten. Hij begon in zijn geboorteland Irak als schilder van sociaal-realistische voorstellingen, maar moest vluchten voor het regime van Saddam Hoessein en werkt nu in Berlijn. Hiwa K zelf vluchteling, suggereert met dit 'pijp- hotel' een efficiënte vluchtelingenopvang.
Britta Marakatt-Labba

Britta Marakatt-Labba

Van ontroerende schone eenvoud vond ik: Een geborduurde processie van dieren van Britta Marakatt-Labba. Haar ouders waren rendierhoeders in Zweden. Het lang gerekte doek vertelt een geschiedenis. Het is een verwijzing naar de Kautokeino-opstand (1851) toen de horige Sami hun leenheer doodden.
Hans Eijkelboom - Drie communisten

Eijkelboom - Drie communisten

Slechts twee Nederlandse kunstenaars Sedje Hémon en Hans Eijkelboom werden geselecteerd voor de Documenta dit jaar.
Eijkelboom maakt gebruik van fotografie als middel om zijn conceptuele kunst uit te voeren. In 1975 voltooide hij de 'De Drie Communisten', die hem zelf als een 'communist' uitbeeldde. Dit werk maar ook zijn fotoseries van mensen in winkelstraten werden in Kassel tentoongesteld.
Nomin Bold - One day of Mongolia

One day of Mongolia

De Mongoolse schilder Baldugiin 'Marzan' Sharav, maakte een van de beroemdste schilderijen in Mongolië. Een van eerste moderne schilders in Mongolië. Zijn beroemdste werk is: Eén dag in Mongolië.

Nomin Bold verbeeldde een hedendaags One Day of Mongolia.

Terugblik

Leren van Athene?

Kan de politiek van de kunst leren? Net als wij zelf van de kunst leren. Af en toe bekroop me het gevoel dat de 14e Documenta zich niet alleen richtte op vluchtelingen maar ook op de ontwortelde mens. Zo kon men Gregoriaanse kerkmuziek beluisteren in een soort kerk. En er was in het park een rechte greppel gegraven met daarin een ontluikend wild bloemenmengsel dat daar gezaaid was. Wat een hang naar de verleden tijd op deze grootste expositie van internationale hedendaagse kunst!

Documenta of de IDFA?

Politieke documentaires over bijvoorbeeld de politieke slingerbeweging in Bangladesh in de jaren 70. Waarschuwingsfilmpjes uit de jaren ‘50 om je kind niet alleen te laten bij een op het fornuis staande pan. Of over de omstandigheden van mijnwerkers. Best interessant maar waarom hier? Of pleit de curator voor een hernieuwde maatschappelijke betrokkenheid van de kunst? Daarmee plaatst hij zich dan wel in de rol van een vermanende, moraliserende dominee uit de jaren 50.
Het juk van die jaren hebben we toch welgemeend van ons afgeschud?
 

Kees Looijesteijn, Augustus 2017

Locatietheater Karavaan: Bleekneusjes

De voorstelling Bleekneusjes van de Karavaan is een verhaal over anders zijn; anders dan de ‘gezonde Bergenaren’ die even verder woonden. Over je ontheemd voelen, en heimwee. Anders zijn dan de kinderen die gezonder waren en niet voor 6 weken van hun ouders werden gescheiden om aan te sterken. Dat aansterken werd gerealiseerd binnen een strak regime van 'rust, reinheid en regelmaat'. Adriaan van Dis, die in de buurt van Huize Glory "Het Koloniegebouw voor Jong Nederland" opgroeide was ook anders. Hij had een Nederlands-Indische vader en groeide op tussen repatrianten uit voormalig Nederlands-Indië. In zijn boeken, zoals ‘Indische duinen’, schrijft hij over zijn jeugd. Adriaan van Dis schreef samen met Marlies Bosmans, Jasmijn Snoijink en Koen Jantzen de tekst voor dit stuk.

De spelers zijn jongeren van het centrum voor kunsten Alkmaar Artianz en jonge professionals van de theateropleiding. Ze zijn -met gaten in hun truien-  goed gekostumeerd en spelen overtuigend de zieke kinderen met heimwee.
Een overpeinzing uit de aankondiging van de Karavaan: ‘Met welke ogen we naar de nieuwe wereld kijken hangt af van wat er in ons rugzakje zit.  Dit jaar is het 50 jaar geleden dat de laatste Bleekneusjes uit het Bio Vakantieoord vertrokken. Het einde van een tijdperk. Een geschiedenis van verheffing van de lagere klassen, ‘rust, reinheid en regelmaat’ en diepe gevoelens van heimwee in een toen sterk verzuilde samenleving. Die scheiding tussen Katholieken, Gereformeerden en Socialisten is bijna betekenisloos geworden. Nu onderscheiden we nieuwe groepen die ‘anders’ zijn. Voor de liefhebbers van locatietheater wordt de voorstelling Bleekneusjes nogmaals gespeeld op 8, 9 en 10 september bij Huize Glory.
Kees Looijesteijn, aug 2017

Tip van de maand

De vijfde Helderse Fotoroute van 27 augustus t/m 1 okt 2017

Het is de bedoeling dat het publiek verrast wordt door een gevarieerd aanbod. Niet alleen foto’s, maar ook de toepassing van fotografie in de kunst komt aan bod. Elke locatie heeft zijn eigen tentoonstelling samengesteld. Lukt het niet op één dag alle locaties te bezoeken, geen nood; de route zal t/m 1 oktober te bezichtigen zijn. Op elke locatie is een Flyer verkrijgbaar met routekaart en openingstijden. Info: link

Copyright © 2017 Looijesteijn - Photo, All rights reserved.


Wil je de voorkeur wijzigen over de e-mails die je ontvangt?
Veranderen kan met: update your preferences of uitschrijven via: unsubscribe from this list

Email Marketing Powered by Mailchimp