Neem nou als voorbeeld het geval van Noémi.

Zij was niet eens ziek.

En ze had met name geen MS (Multiple Sclerose*).

Ze voedde zich gewoon niet goed.

Daardoor ging het helemaal niet goed met haar lichaam.

Noémi vertoonde tekenen van een ernstige toestand die op een ziekte leek.

Maar ze was niet ziek.

Het allereerste wat men had moeten doen – alvorens haar als ziek te bestempelen – was haar een aantal grondige vragen stellen.

Eet je? Drink je? Wat? Hoeveel? Van welke kwaliteit?

Dan had men kunnen vaststellen dat zij aan een ernstig tekort aan voedingsstoffen leed. 

Dan had men kunnen vaststellen dat haar probleem was ontstaan omdat ze niet had voldaan aan de fundamentele voorwaarden voor een normale werking van haar lichaam.

Dan zou zijn gebleken dat het slechts ging om een angstaanjagende maar gemakkelijk te verhelpen toestand die op een ziekte leek.

Noémi sprak over de DESKUNDIGE, dé autoriteit.

Als die haar op zijn minst grondig had ondervraagd en onderzocht  voor hij haar opzadelde met de zware last van een MS-diagnose*, dan had hij misschien beseft dat zijn patiënte enkel de symptomen van een ernstig, levensgevaarlijk vitaminetekort
vertoonde.

Dan had hij haar kunnen vragen of ze goed at.

Dan had hij haar bijvoorbeeld kunnen vertellen dat chocolademelk, zeker op zichzelf, niet genoeg is om te voldoen aan de fundamentele voorwaarden voor een goede werking van ons lichaam.

Deze stap weglaten is heel gevaarlijk.

We kunnen gezonde mensen zelfs doden als we hun toestand die op een ziekte lijkt ‘genezen’ met medicijnen die voor echte ziektes bedoeld zijn.

In deze gevallen is “neem je medicatie, je zal er wel aan wennen” echt niet de juiste aanbeveling.

Naar mijn mening is bij mensen het gevoel laten ontstaan dat ze ziek zijn, op zich al moordend.

Hen op een oppervlakkige en gehaaste manier als ziek bestempelen, terwijl ze dat niet zijn.

Als allereerste stap moeten we garanderen dat aan de fundamentele voorwaarden voor een goede werking werd voldaan. 

In mijn eerste boek heb ik onder meer geanalyseerd hoe het mogelijk is dat deze allerbelangrijkste wijsheid geen deel uitmaakt van de leerstof van de opleiding geneeskunde.

Ik zocht een antwoord op de vraag waarom we tegenwoordig een behandeling met medicijnen opdringen nog vóór we hebben gecontroleerd of mensen met gezondheidsklachten alle nodige voedingsstoffen hebben opgenomen.

Dit is een goed moment om de eerste boodschap van dit boek te herhalen:

Ik zeg niet dat medische
behandelingen niet nodig zijn.

Ze zijn wel degelijk nodig.

Ze zijn nodig telkens wanneer we worden geconfronteerd met een echte ziekte.

Ik zeg alleen, maar wel heel nadrukkelijk, dat we geen medische behandelingen (bijvoorbeeld met medicijnen) nodig hebben wanneer het gaat om toestanden die op ziektes lijken, de zogenaamde gebrekstoestanden.

En ik zeg nog meer: als we in zulke gevallen in plaats van de echte oorzaak (de gebrekstoestand) weg te nemen, medische behandelingen gaan opdringen, dan kan dat ernstige schade veroorzaken, ook al werd dit ingegeven door een oprechte wil om te helpen.

Het is ook tijd dat we afstappen van de slechte gewoonte om als oplossing voor elke lichamelijke klacht medicijnen te slikken.

Ik ben ervan overtuigd dat een groot gedeelte van de toestanden waarvan men denkt dat het ziektes zijn, eigenlijk geen echte ziektes zijn.

Heel vaak zijn het slechts toestanden die op ziektes lijken.

Waarop baseer ik me voor deze gedurfde uitspraak?

Op mijn jarenlange ervaring. 

Op de tienduizenden brieven die ik heb ontvangen waarin mensen verslag uitbrengen over hun gunstige ervaringen met het wegwerken van gebrekstoestanden.