Οι παραλίες της Αττικής μπορεί να μαυρίζουν, πίσσα και μαζούτ να ξεβράζονται στις παρυφές του δάσους του Ελληνικού, μα γιατί ανησυχείτε, μη μου στεναχωριέστε, αφού την επόμενη εβδομάδα θα το έχουμε όλοι ξεχάσει. Μήπως θυμάται κανείς τις πυρκαγιές των προηγούμενων εβδομάδων; Είναι σα να γίναν πέρυσι.
Εδώ όλα περνάνε και χάνονται. Πριν από λίγες ώρες ο Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της The New York Times Company είπε στο ΚΠΙΣΝ ότι για πρώτη φορά βλέπει και λίγη αισιοδοξία για το πώς τα πάει η Ελλάδα.
Βλέπει αισιοδοξία, καθώς μετά από εφτά χρόνια καταστροφής έχει επέλθει κόπωση, τα πρωτοσέλιδα έχουν μειωθεί, ο λαϊκισμός επελαύνει και αλλού και εμάς μας έχουνε ξεχάσει κάπως. Κι εμείς έχουμε ξεχάσει τους εαυτούς μας, όπως ξεχνάμε οτιδήποτε μας συμβαίνει, σχεδόν αμέσως. Μουδιασμένοι μπερδεύουμε τις διαρκείς καταστροφές ως κανονικότητα, θεωρούμε τη στασιμότητα στο -25% ως καλό πράγμα, ως αισιόδοξη εξέλιξη.
Μη μου πείτε ότι δεν το βλέπετε.
Κρυφά μέσα μας αναπτερώνεται η ελπίδα, η επικίνδυνη ψευδαίσθηση ότι τον πιάσαμε τον πάτο, και τώρα μόνο προς τα πάνω μπορεί να πάει κανείς. Σιγοντάρουν και τα ολοένα και περισσότερα φιλοκαθεστωτικά ΜΜΕ -μα πόσα έχουν γίνει πια, σταδιακά, ήσυχα και υπόγεια, τι ομοφωνία εκκωφαντική είναι αυτή, σαν άλλοτε-, δε θέλει και πολύ να αποκοιμηθεί κανείς.
Μα είναι λάθος. Ο πάτος απέχει ακόμα. Είναι βαθιά κάτω απ' την άσφαλτο και το τσιμέντο του δάσους του Ελληνικού, εκεί δίπλα στις μαύρες παραλίες, τις γεμάτες από πετρέλαιο που δεν υπάρχει κανένας μετακλητός συγγενής συριζαίου για να μαζέψει.
|
|