Van de zomer stond ik met de fiets te wachten bij een bewaakte spoorwegovergang, toen ik werd aangesproken door een wat oudere man.

Weet u dat waar we nu staan, heb ik vroeger gewoond sprak hij.
O ja antwoordde ik. Ja zei hij, ik was spoorwegbewaker, vroeger kregen we een telefoontje dat de trein eraan kwam en dan moest ik de bomen laten zakken en weer ophalen als de trein voorbij was, en dat de gehele dag. Ik heb dit werk 40 jaar gedaan, maar dat is verleden tijd. Ik woonde hier in het spoorweghuisje, tuintje erbij, spoorweg schoonvegen, ’s winters sneeuw vrijhouden, tuintje bijhouden, ik was hier eigen baas, deed alles hoe ik het wilde. Maar er gingen meer treinen rijden, ik kreeg het drukker, en op een dag kreeg ik een chef boven me want ze vonden dat ik aangestuurd moest worden. Aan de overkant  kwam een kantoor dus de chef kreeg het drukker dus die nam een secretaresse aan, die door hem werd aangestuurd, daarna kwam er een inkoper voor het gereedschap, dat kwam dus binnen daardoor moest er een magazijnmeester voor komen, die werd aangestuurd door de inkoper, doordat de magazijnmeester het ook erg druk kreeg werden een paar magazijnbedienden aangenomen, die werden door de magazijnmeester aangestuurd, de magazijnbedienden kregen het zo druk door alle administratieve rompslomp dat er administratief personeel bij moest komen, die werden weer aangestuurd door een hoofd administratie, die op zijn beurt weer een financieel directeur boven hem kreeg, die werd weer aangestuurd door de hoofddirectie.
Kunt u het nog volgen vroeg hij, ik knikte van ja, en vervolgens ging hij verder.
 
U begrijpt wel door al dat personeel moest er een nieuw kantoor komen. Er kwam een hoofd gebouwendienst, die werd aangestuurd door de Raad van Commissarissen en op een gegeven moment stond er een gebouw van 10 verdiepingen. En ik ging het steeds drukker krijgen met al die nieuwe dienstregelingen en sprak de chef hierop aan, die daarop een projectleider inschakelde, die op zijn beurt het hoofd automatisering erbij riep omdat volgens hem bomen met de hand open en dicht doen uit de tijd was. En weet u meneer, er kwamen automatische bomen en ik werd ontslagen, het huisje werd gesloopt.
 Nu is er weer een groter kantoorpand gebouwd en iedereen is nog steeds bezig met elkaar aan te sturen, en verder doen ze niks. Mag ik u eens vragen meneer, wat doet u voor de kost? Niks antwoorde ik, ik stuur iedereen aan. Hij keek me doordringend aan en reed hoofdschuddend weg.
 
Maar zo gaat het altijd bij overheid instanties en grote bedrijven, iedereen is aan het aansturen en degene op de werkvloer krijgen de zak!