Πάντα μου άρεσε να βλέπω εκρήξεις στις ταινίες, δεν ξέρω γιατί. Μου αρέσει το θέαμα. Σαν πιο χορταστικά πυροτεχνήματα.
Πρόσφατα αποχαρακτηρίστηκαν μια σειρά από βίντεο που δείχνουν παλιές αμερικανικές πυρηνικές δοκιμές. Είναι ένα υπνωτικό υπερθέαμα, σας προτείνω να καθίσετε αναπαυτικά και να το κοιτάξετε. Δεν είναι όλα τα βίντεο εντυπωσιακά. Μερικές μπόμπες είναι τζούφιες, ας πούμε. Μερικές εκρήξεις γίνονται στο έδαφος, εικόνες που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε, αλλά υπάρχουν και κάποιες που εκρήξεις που γίνονται ψηλά στον ουρανό. Είναι σαν να εμφανίζεται ένας γιγάντιος ήλιος πάνω από τα σύννεφα, που λάμπει για πολλή ώρα.
Μου φάνηκε ενδιαφέρον θέαμα, φυσικά αδιανόητα τρομακτικό, ταυτόχρονα καθησυχαστικό (γιατί τέτοιες εκρήξεις στον κόσμο μας πια δεν γίνονται) και φριχτό (τώρα τα κουμπιά τα έχουν ο Πούτιν και ο πορτοκαλής υπάλληλός του με τα τσιράκια στο Mar-a-Lago) αλλά και παράδοξα χαλαρωτικό.
Διαπίστωσα, δε, ότι είναι πολύ αποτελεσματικό να το βλέπω αφού πρώτα έχω διαβάσει μερικά από τα σχόλια σε εκείνο το άρθρο μου για την Ευρώπη. Διαβάζω τα σχόλια ανθρώπων πάρα πολύ μπερδεμένων, που δεν καταλαβαίνουν καθόλου πώς λειτουργεί ο κόσμος τους ή τι τους συμβαίνει σ' αυτή τη ζωή, και παρ' όλα αυτά σπεύδουν να γράψουν κατεβατά γεμάτα στόμφο, με τόση σιγουριά για τον εαυτό και το δίκιο τους, με τόση αυτοπεποίθηση. Πού τη βρήκαν τόση αυτοπεποίθηση; Τι τους έλεγε η μαμά τους, όταν ήταν μικροί; Πώς γίνεται να νιώθεις τόσο σίγουρος όταν είσαι τόσο λάθος; Δεν καταλαβαίνω καθόλου.
Αλλά αφού τα σκέφτομαι αυτά, μετά βάζω και κοιτάζω παλιές, άκακες πυρηνικές εκρήξεις, και για κάποιο μυστήριο λόγο, ηρεμώ.
Σήμερα στην Καθημερινή: Πώς θα καταλάβουμε ότι τελείωσε η κρίση;
|