Η Ευρωπαϊκή Ένωση γιορτάζει αύριο (ή σήμερα, ανάλογα πότε το διαβάζετε αυτό) τα 60 της χρόνια, το έχετε ακούσει ίσως. Η δικιά μας χώρα είναι μέλος της Ένωσης τα 36 από αυτά τα χρόνια, και σε αυτό το διάστημα έχει γίνει πλουσιότερη, ασφαλέστερη, και δημοκρατικότερη από ό,τι ήταν πριν. Η αλλαγή αυτή δεν οφείλεται αποκλειστικά στην συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά οφείλεται
κυρίως σ' αυτήν. Το γιατί και το πώς για πάρα πολλά χρόνια τα θεωρούσα αυτονόητα, και για σχεδόν εξίσου πολλά χρόνια πίστευα ότι ο περισσότερος κόσμος τα αντιλαμβανόταν επίσης (η Ελλάδα ήταν παραδοσιακά μια από τις πιο φιλοευρωπαϊκές χώρες της Ένωσης).
Τώρα, όμως, μετά από εφτά χρόνια κρίσης, αποδεικνύεται ότι η εικόνα που είχαν η Έλληνες για τη συμμετοχή της χώρας στην Ε.Ε. ήταν, πώς να το πω ευγενικά, επιφανειακή. Αυτό με έχει τρομάξει, σας το ομολογώ.
Όπως ξέρετε όσοι διαβάζετε αυτά που γράφω λίγο-πολύ τακτικά (
κυρίως εσείς), με ενδιαφέρουν σχεδόν τα πάντα. Υπάρχουν όμως κάποια θέματα τα οποία με ενδιαφέρουν πιο πολύ. Οι οικονομικές ανισότητες, η ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ο λαϊκισμός, κάποια θέματα σχετικά με την εκπαίδευση, τα προβλήματα που εμποδίζουν τις μεταρρυθμίσεις και την ανάπτυξη, η ακραία φτώχεια, τέτοια πράγματα, τα ξέρετε ίσως. Ε, το θέμα της Ευρώπης και της θέσης της Ελλάδας σε αυτή φαίνεται να είναι σχετικό με όλα αυτά και, δεδομένων των συνθηκών, πιο επείγον. Η έρευνα που κάναμε για το "
Τι Πιστεύουν Οι Έλληνες" και ο θάνατος του Λουκιανού Κηλαηδόνη* με έκαναν να λάβω μια σημαντική απόφαση πριν από λίγες εβδομάδες: Να αρχίσω να ασχολούμαι λίγο περισσότερο με το θέμα της Ευρώπης.
Αυτό ήταν το πρώτο μικρό αποτέλεσμα, αλλά στο μέλλον θα σας γράψω περισσότερα πράγματα σχετικά, καθώς διαπιστώνω ότι υπάρχει κενό στο θέμα αυτό.
Θέλω να πω,
κοιτάξτε τα σχόλια. Από πού να αρχίσει κανείς.
Σήμερα στην Καθημερινή: Τι διαφορά έχουν οι φιλελεύθεροι από τους σοσιαλδημοκράτες; Σοβαρά τώρα.
Παρεμπιπτόντως: Μήπως οι φιλελεύθεροι κάνουν λάθος, και θα ηττηθούν;