|
Voorwoord
Ruikt u het voorjaar ook al als u buiten komt? En hoort u de merels die ’s ochtends om zes uur beginnen te fluiten? Heerlijk toch, nog even en een paar honderd tulpen, die voor het hospice geplant zijn, staan in bloei. Dan worden de kraamkamers in de twee vogelhuizen geopend en kan af en toe de deur op een kiertje staan. Maar de winter is toch ook mooi, hoor ik hier en daar mompelen. Inderdaad, schaatsen en sleetje rijden met opa als trekdier is leuk, maar op het moment dat ik dit schrijf, striemt de regen met windkracht zeven over de straat en zie ik “hard werkende Nederlanders” en schoolkinderen bijna van hun fiets vallen. Dag winter. Tot volgend jaar…
De eerste uitgave van de nieuwe redactie, winter 2016, is ons goed bevallen en volgens de reacties, ook vele lezers. Gelukkig maar. En ik beloof u, we zullen niet naast onze schoenen gaan lopen. Bij de vorige uitgave is de adressenlijst flink uitgebreid. Ook bij deze uitgave begroeten we weer nieuwe lezers. We hopen dat u met belangstelling en genoegen zult lezen.
In deze uitgave weer een bonte waaier van onderwerpen. Zo gaan onze reporters weer op pad om twee vrijwilligers te interviewen: Corry en Ria komen we niet in het hospice tegen want zij waken thuis. Heel boeiend om te lezen wat hun werk zo bijzonder maakt. En zeer recent, op zaterdag 18 maart was de jaarlijkse herdenkingsdienst. Ook daarvan nu al een verslag. We beginnen met een nieuwe serie en die gaat over Ons Gebouw. Nu al weer twee jaar in gebruik en nog steeds uniek. Wat maakt het zo uniek en hoe kwam het tot stand? In deze en de komende uitgaven leest u er “alles” van.
Dit en nog veel meer valt er deze keer te lezen. Laat u verrassen door alles wat er in onze palliatieve wereld gebeurt. Zo belangrijk en waardevol om te mogen doen.
Geniet van een sprankelend voorjaar en kijk uit naar onze volgende uitgave op 21 juni.
De redactie: Harrie Krebbers, Marion Meij, Marja Lansbergen en Silvester Eltink. |
Waken aan huis. Hoe gaat dat in zijn werk?
In deze Vier Jaargetijden laten we graag twee leden van de thuiswakegroep aan het woord om de inhoud van hun werk toe te lichten. Het gesprek met de thuiswakeleden vond plaats in de spreekkamer van het hospice. Corry Moors en Ria Wesseling waren bereid om hun vrijwilligerswerk toe te lichten. De afgelopen tijd zijn zij weinig ingezet, omdat er gewoonweg nauwelijks aanvragen binnen kwamen. En wat wil het geval? Tijdens ons gesprek van anderhalf uur was coördinator Ineke een paar meter verderop in haar kamer druk bezig met twee aanvragen voor thuiswaken, die net binnen waren gekomen! Zo kan het lopen in het leven…
Wat was de aanleiding om je op te geven als vrijwilligster bij de thuiswakegroep?
Ria: “Ik werd gevraagd en het sprak me erg aan. Maar het was in een periode dat mijn vader veel zorg nodig had. Ik wilde er zijn voor mijn vader en familie. Pas nadat mijn vader was overleden heb ik mij aangemeld. Ik vind het fijn als iemand graag thuis wil sterven en dat ik daar aan mag bijdragen.”
Corry: “Ik zag een advertentie en heb na een tijdje gebeld naar coördinator Ineke. Ik wilde wel eerst een cursus hebben. Daar heb ik veel aan gehad.”
Zien jullie verschillen of juist overeenkomsten met het werk van de vrijwilligers in het hospice?
Dat is moeilijk te zeggen als je alleen wakes doet. Wel benadrukken beiden de rust die je ervaart in de thuissituatie. Zij vermoeden dat je in het hospice (waar de vrijwilligers alleen tussen 07.00 u en 23.00 u worden ingezet) meer zaken tegen zult komen die zullen afleiden. Corry: “Ik begin met aandachtig luisteren, o.a. naar de ademhaling van de persoon bij wie ik waak. Ik laat de omgeving op mij inwerken.”
Krijgen jullie opmerkingen uit jullie omgeving over het vrijwilligerswerk dat jullie doen?
Die krijgen zij beiden. Vaak komt de opmerking: “Dat jullie dat kunnen! Ik zou dat niet opbrengen.” Maar over het algemeen spreken de mensen uit hun omgeving respect uit voor wat Ria en Corry doen.
Wat willen jullie per se in dit interview hebben? Wat moeten de andere vrijwilligers weten?
Onze voorbereiding. Dat willen zowel Ria als Corry naar voren brengen. Ria gaat de middag voor de wake ongeveer twee uur naar bed. Als het slapen niet lukt dan is ze toch uitgerust. Corry zou dat niet kunnen. Zij gaat niet naar bed, maar gaat op de bank liggen. Om ’s avonds in het donker niet naar het adres te moeten zoeken gaat zij overdag al kijken waar het huis, waar zij die nacht zal gaan waken, zich bevindt. Ria doet dat niet, maar dat geeft wel eens moeilijke situaties, omdat de omgeving haar dan niet bekend is. Heel praktisch is het om een zaklantaarn bij je te hebben voor b.v. het openen van een sleutelkastje. Die lichtbron zit al automatisch in de “waaktas” (zie foto), die Corry standaard bij zich heeft als zij een wake doet. Zij verklapt wat zij daar zoal in heeft zitten: dikke sokken, desinfecterende handgel, een hand- of breiwerkje, lectuur, een fleecevest, een dekentje, natuurlijk haar mobiele telefoon (die uit staat), haar eigen drinkbeker, iets te eten, cup-a-soup enz. Maar de belangrijkste voorbereiding voor beiden is de schriftelijke informatie die zij krijgen van de coördinator met betrekking tot de stervende, de mantelzorgers en de locatie. Als er huisdieren aanwezig zijn wordt dat gemeld (zie elders: Dieren in het hospice). Die verblijven meestal in een andere ruimte dan waar er gewaakt wordt.
Voor verpleegkundige handelingen kunnen zij altijd de hulp inroepen van de ZZG. In het zorgdossier of in een schriftje worden de bijzonderheden van de nacht geschreven. ’s Ochtends vindt de overdracht plaats met de coördinator. Zij kunnen daar terecht met hun vragen en bevindingen. Die overdracht vindt tegenwoordig plaats per e-mail. Vroeger was dat telefonisch. Een geruststellend idee is dat in geval van nood de coördinator ’s nachts ook bereikbaar is.
Een moeilijk moment is tegen de ochtend, zo rond een uur of vijf. Dan dreigen de oogleden wel eens te zakken, want de biologische klok wordt verstoord door het omgooien van je dag/nachtritme. In de lente- en zomermaanden is het heerlijk om het licht te zien worden. De vogels fluiten om het hardst in het ochtendgloren. Je weet dat er een einde komt aan je wake van acht uur lang. Dat is natuurlijk ook een groot verschil met de diensten in het hospice. Die beginnen om 07.00 u en duren vier uur. Bovendien ben je altijd met zijn tweeën. Plus dat er overdag altijd een coördinator aanwezig is. In de nacht wordt er een behoorlijke mate van zelfstandigheid verwacht van de vrijwilliger. Corry zegt daarop: “Je hebt de tijd om over beslissingen na te denken. Je neemt de tijd en de rust.” Ria haakt hierop in met een voorstel: “Wij willen best wakes doen in het hospice. Als het daar druk is kunnen wij aan het bed gaan zitten om bij de stervende te blijven. Dat betekent een verlichting voor de familie en/of mantelzorger(s) en de nachtdienst.” Dit voorstel is bekend bij de coördinatoren.
Hoe lang doen jullie dit werk al? Hoe groot is jullie groep? Zien jullie elkaar geregeld?
Ria is al 18 jaar in dienst en Corry inmiddels 8 jaar. De groep thuiswakers is momenteel 15 personen groot. Het aantal is wel eens twintig personen geweest. Ria en Corry waken (bij voldoende aanvragen) gemiddeld drie keer per maand. Een keer in de maand zien de thuiswakers elkaar tijdens hun vergadering. Daar voeren zij de nabespreking van de wakes, die er die afgelopen maand geweest zijn, zij geven elkaar tips en ook de emotionele kant van het werk krijgt aandacht. Je treft niet altijd dankbare familieleden. Je komt bij alle soorten mensen. Maar overeind blijft dat de vrijwilliger er is voor de stervende, die persoon staat centraal. Beiden vinden dat je, door de opgedane ervaring in de loop der tijd, bent voorbereid op wat je aan kunt treffen. Heel leerzaam waren de jaarlijkse, landelijke bijeenkomsten. Niet alleen leerzaam, maar ook heel gezellig. Corry: “Twee dagen heel luxe in een hotel. Je maakte elkaar heel intensief mee.” Een dergelijke landelijke bijeenkomst, uitsluitend voor thuiswakende vrijwilligers, zal binnenkort weer plaatsvinden.
Hoe zou het komen dat het aantal aanvragen voor thuiswaken afneemt denken jullie?
Mensen hebben tegenwoordig de keus. Toen er nog geen hospice in Wijchen was moest men uitwijken naar Druten of Nijmegen. Dat wilden de meeste mensen niet. Dan bleef men liever thuis. Ria vindt het goed dat de keus om thuis te blijven nog steeds bestaat. Zij vindt het een voorrecht om zo dichtbij te mogen komen. Uiteindelijk ben je een vreemde die men tijdens een zeer intiem moment in zijn huis laat. Beiden hebben geen woorden voor de bijzondere sfeer die er dan in huis hangt en voor het mysterie dat zich voltrekt als iemand uiteindelijk sterft.
Corry ziet dat door de bezuinigingen in de zorg de thuisverpleging moeilijker en moeilijker wordt. Zij maakte het een keer mee dat zij een mevrouw, waar zij de hele nacht druk mee was geweest, alleen moest achterlaten. Dat is een schrijnende situatie voor zowel de persoon die alleen achterblijft als voor de vrijwilliger die ’s ochtends de voordeur achter zich dicht moet trekken.
Voor zowel Ria als Corry geldt dat zij het werk goed van zich af kunnen zetten. Zij nemen hun ervaringen niet “mee naar huis.” Wat duidelijk naar voren is gekomen dat beiden en mét hen de andere collega’s van het thuiswaken een zeer bijzondere, belangeloze bijdrage leveren aan deze heel specifieke vorm van hulpverlening.
Marja en Marion |
Ons gebouw
Voor de vrijwilliger, verzorgende en andere betrokkenen, is na twee jaar, de plek waar we werken al bijna een vanzelfsprekendheid geworden. Het zijn vooral de bewoners en hun dierbaren die verbaasd zijn en ook wel eens gelukkiger worden, als ze bij ons binnenkomen. Zij herinneren ons er telkens weer aan dat ons gebouw iets heel bijzonders is. En daarom willen we in deze en de volgende uitgaven dieper ingaan op Ons Gebouw. Wat maakt het zo bijzonder en hoe kwam het tot stand.
Ik begin bij iemand die daar ALLES van weet: Paul Kokke. Ooit beschreven als de bouwmeester van het hospice. Maar Paul zag dat anders: “Nee, geen bouwmeester, maar bouwpastoor! Dan weten ze dat ik geen geld heb….” Dit maakt meteen duidelijk hoe zijn aanpak was en wie de touwtjes in handen had. Toen de VPTZ besloten had tot de oprichting van een hospice in Wijchen, werden er twee commissies opgericht, een voor de organisatie en een financiële commissie die financiering en bouw ging voorbereiden. Hans Klaaijsen, Ronnie Reijnen, Ton van Dillen, Cor de Louw, Bart Weling en Paul Kokke. Wijchense zwaargewichten die weten hoe je zo’n klus moet aanpakken. Om te begrijpen aan welke eisen voldaan moest worden gingen wisselend leden uit de twee commissies op bezoek bij verschillende hospices. En wat opviel: altijd fijne mensen, vaak bijna alleen zorggedreven en weinig aandacht voor de financiële aspecten. Maar in Oss vonden beide commissies het goede voorbeeld, een modern tijdelijk gebouw en aandacht voor zowel zorg en continuïteit op basis van een professionele organisatie.
En met dat beeld in het achterhoofd zijn de commissies begonnen met het ontwerp. Gebruik maken van een bestaand gebouw op een karakteristieke plek in Wijchen zou dan wel zijn aantrekkelijke kanten hebben, maar er was geen pand beschikbaar dat aan de eisen kon voldoen, en de aanpassingen zouden de exploitatie duurder maken dan bij nieuwbouw. Nieuwbouw dus! De financiële commissie wist al snel enkele belangrijke personen in “bouwend Wijchen” aan zich te binden. En met deze Bouwgroep werd er een begroting opgesteld en een ontwerp gemaakt. Paul Kokke weet het nog te herinneren als de dag van gisteren: “Vier ton had Ik, maar zes zou ik nodig hebben. Wie heeft er een goed idee?” En dat idee kwam er! In zaal Sterrebosch werd op 27 maart 2014 een soort gala-avond georganiseerd waarvoor heel “bouwend Wijchen” was uitgenodigd. De namen onder de uitnodiging, verzameld door de Bouwgroep onder leiding van Piet Janssen, maakten wel duidelijk dat het om een serieuze zaak ging…. Na een inleiding over de noodzaak van het Hospice zorgde de architect er voor dat op die avond alle bestekken op tafels lagen en de ondernemers konden intekenen op een deel van de bouw. Het zou geen eenvoudige doorsnee klus worden want we wilden een duurzaam gebouw dat zijn tijd vooruit was. Ronnie Reijnen liep als een showpresentator met een microfoon tussen de tafels en de tussenstanden verschenen op een scherm. Na die avond was het duidelijk: Wijchen steunt ons.
Inmiddels had de Gemeente Wijchen de grond voor een erfpacht van €1 per jaar aan ons geschonken en dienden van alle kanten vrijwilligers zich aan om “de steiger op te gaan”. Er kwam een enthousiasme dat aanstekelijk werkte, vertelt Paul. Wat ook hielp was het tempo waarin alles verliep, want dat vindt men prettig. Geen getreuzel, aan de slag! Ook de vergunningverlening door de Gemeente verliep zonder vertraging want ook daar was men enthousiast. En zo kwam het dat op 1 mei 2014 de sloop begon van het bestaande pand, twee weken later de graafwerkzaamheden en begin juni het peil bereikt was. Eerst toen kwam er wat tegenslag…. We wilden vóór de bouwvakantie het dak er op hebben liggen maar we kregen een langdurige regenperiode en die mijlpaal werd op 1 september bereikt. En na nog eens drie maanden stevig doorwerken werd op 8 december 2014 het gebouw opgeleverd. Daar stond een juweel. Klaar om ingericht te worden. 31 januari 2015 was de feestelijke opening en nam een nieuwe groep het stokje over. De bouwers waren klaar, de staf en vrijwilligers begonnen en zouden twee dagen later de eerste bewoners ontvangen.
Ik wil graag weten wat nu cruciaal was voor dit enorme succes. Paul hoeft niet na te denken: het enthousiasme van de vrijwilligers: denk aan die gepensioneerde metselaars, timmerlieden en andere bouwlieden op de steiger. De bedrijven die hun hulp hadden toegezegd en dit punctueel nakwamen. Én dan waren er de twee uitvoerders: Anton van Swam en Rien Pijnappels die alles onder controle hadden. In het archief ligt het logboek dat ze van uur tot uur bijhielden. Daarbij nog Wim Ariëns, de architect. Zonder deze drie was ik nergens…..
Paul Kokke is nog steeds actief als voorzitter van de Stichting Vastgoed die het gebouw beheert. Zoals hij zegt: “gebouwd door Wijchen, gebouwd voor Wijchen en zo zorgen we dat het zo blijft”.
En onze aanpak heeft de aandacht getrokken. Al snel waren de rollen omgekeerd en kwam men van heinde en verre om hier te leren hoe een hospice er uit moet zien. Hoe je de gemeenschap zo enthousiast maakt dat ze mee doet, hoe je vrijwilligers aantrekt, hoe je financiën regelt, enz. enz. Het kan verkeren.
Harrie
|
Witte dâ
Op Woensdag 25 januari werd Christine van Uden door burgermeester Verheijen benoemd tot lid in de Orde van Oranje Nassau. Dat verdiende Christine omdat zij zich al 40 jaar actief inzet voor de Zonnebloem in Wijchen. En dat niet alleen, dat doet ze ook al 30 jaar voor de parochie De Twaalf Apostelen. Maar wij weten nòg méér van haar…. Zij is vanaf de opening ook vrijwilligster in Ons Hospice! Mogen wij een beetje trots zijn op jou, Christine? Proficiat.
Gaat alles in het hospice van een “leien dakje”. Nee, soms niet. Hospicemedewerkers kunnen tegen een stootje. Ieder verdrietig moment wordt verwerkt . We pinken een traan weg, praten erover, staan er bij stil en even later zijn we weer beschikbaar voor de bewoner van de kamer ernaast. Maar soms kost verwerken meer moeite. Eind december kwam het plotselinge bericht dat het bestuur de arbeidsovereenkomst met Jessica wil beëindigen. Zij was één van de twee vaste coördinatoren en zeer gewaardeerd door vele vrijwilligers. De coördinatoren geven de vrijwilligers o.a. de begeleiding die ze nodig hebben en zijn voor hen onmisbare personen. Omdat er verwarring en onbegrip was kwam er een bijeenkomst met de vrijwilligers en het voltallige bestuur. Het werd een soms emotionele bijeenkomst, informatief en er werden lessen geleerd. Mijn conclusie: de vrijwilligers en bestuur van ons hospice zijn zéér betrokken bij hun werk. Maar wel jammer dat het zo liep.
Sedert 15 februari is Stephanie Vermeulen aangesteld als vertrouwenspersoon voor de beroeps- en vrijwillige medewerkers. Daar bleek soms behoefte aan te zijn en bij een organisatie met veel gevoelige onderwerpen kan een vertrouwenspersoon een waarvolle bijdrage geven. En gelukkig is Stephanie daartoe bereid.
De trouwe lezers weten dat de privacy van onze bewoners zo belangrijk is dat hun wel en wee geen onderwerp is van dit blad. Toch willen we, met toestemming van de familie, daar één uitzondering op maken. In de laatste uren was deze verzameld rond het bed van de bewoner die in diepe slaap was. De lieve woorden die dan vaak worden gezegd hebben zij ook opgeschreven op het memobord naast het bed. Ontroerend toch…
Tine Boes is een actieve vrijwilligster in het hospice. Naast het reguliere vrijwilligerswerk zien we haar ook vaak achter de pc waar ze de financiële administratie voor haar rekening neemt. En nu zien we haar nog vaker omdat Tine tijdelijk de opengevallen coördinatorfunctie waarneemt. Toen ik haar begin maart vroeg hoe het beviel, straalde ze: “Af en toe spannend maar zo mooi om te doen”.
En nog even wat getallen: In de afgelopen drie maanden zijn er tien opnames geweest in het hospice. Het is opmerkelijk dat daarvan zeven mannelijke gasten waren. De dames zijn tot nu altijd in de meerderheid geweest. Vorig jaar hadden we zeven mannelijke gasten verspreid over het héle jaar. De thuiswakers zijn bij drie cliënten actief geweest. Er waren in totaal vijf aanvragen echter twee cliënten overleden voordat we begonnen met waken.
Harrie
|
Attent
Het is telkens weer verrassend om te merken hoeveel mensen aan ons denken wanneer men wil schenken. Zo gebeurt het nogal eens dat de collecte bij een begrafenis ten goede komt aan ons hospice. Soms zelfs terwijl de overledene geen bewoner is geweest. Maar het gebeurt ook bij een feestelijke gelegenheid zoals een 50-jarige bruiloft waarna er spontaan €100 wordt overgemaakt. Het maakt ons tekens weer duidelijk dat ons Hospice werkelijk deel uitmaakt van “Wijchen”. Ook in deze uitgave weer een selectie van grote en kleine gestes.
De Schakel, het kerkgebouw van de Protestantse kerk, is naast gebedscentrum, ook een centrum voor vele activiteiten. Menigeen heeft er wel eens een muziekuitvoering bijgewoond en recent was er onze herdenkingsdienst. Hierover meer in een apart artikel. Zo is er ook een handwerkgroep actief die wekelijks bij elkaar komt. En het resultaat mag er wezen want de producten van deze dames zijn zo gewild dat ze van de verkoop €200 schonken.
Dit jaar strooide de Kringloopwinkel, Vraag en Aanbod, €60.000 uit over vele goede doelen. Een geweldig resultaat dat vrijwilligers bereiken door te zorgen voor een tweede leven van onze overbodige spullen. Een prachtig voorbeeld van een activiteit waarbij het mes ”aan twee kanten snijdt”. En ook wij mochten aanschuiven bij dit cadeaufestijn. €1500 was ons deel! Op de foto de glunderende bestuursleden Rob Jeurissen en Richard Binnendijk.
Zestig jaar lang was de Gemengde Zangvereniging Alziësto uit Alverna een begrip in Wijchen. Maar jammer genoeg zingt Alziësto niet meer…..Het koor is na het laatste jubileum opgeheven. En nadat alle rekeningen waren voldaan bleef er nog wat in kas. Ik heb zelf zoiets ook wel eens meegemaakt toen ergens, begin zeventiger jaren, onze sportclub werd opgeheven. We zijn toen met de laatste guldens het café ingedoken. We hadden toen wel een goede smoes: er bestonden nog geen hospices. Maar nu wel. En zo kwam het dat de €296,27 die nog in kas was, naar het hospice werd overgemaakt Op de foto zien we het koor zoals het in 2015 nog optrad.
De AMC groep houdt zich bezig met schoonmaken. Ik heb even gekeken, er is weinig dat ze niet schoon krijgen. En nu hebben ze aangeboden om twee keer per jaar onze ramen gratis te wassen. Graag!
Zoals gezegd, een kleine greep van initiatieven waar men zo attent is om ons te ondersteunen. En daarnaast zijn er nog de vele donateurs, “Vrienden Van” die ons blijven ondersteunen. Geweldig!
Harrie |
Berichten van en door het Bestuur
Eind vorig jaar hebben Karen van Eldonk en Ton van Dillen hun bestuursfuncties neergelegd. Karen is een nieuwe onderneming aan het opstarten en dat vraagt alle tijd en aandacht van haar. In 2013 trad Karen toe tot het bestuur om mee te werken aan de ambitie om een hospice in Wijchen te realiseren. Met haar achtergrond van accountant leverde Karen grote bijdragen in het opzetten en realiseren van een goede juridische structuur voor onze activiteiten. Dit zijn zaken die niet zo bekend zijn in de buitenwereld, maar van groot belang voor de continuïteit van onze stichtingen. Karen hebben we ook leren kennen als een zeer betrokken bestuurder die enerzijds graag rekening hield met de bijzonderheden van onze vrijwilligersorganisatie, maar anderzijds aandrong op een professionele organisatie met een geborgde kwaliteit. We bedanken Karen voor haar bijdragen en inzet voor onze stichting.
Na een lange periode van bestuurswerk en een ongekende gedrevenheid om het Hospice Wijchen te realiseren heeft Ton besloten zich niet meer herkiesbaar te stellen als bestuurslid voor nog een termijn. Iedereen vindt dat natuurlijk jammer, maar heeft er ook begrip voor. Ton heeft een geweldige staat van dienst en stond zoals we weten aan de wieg van het hospice. Niet voor niets werd Ton tijdens de opening van ons gebouw Koninklijk onderscheiden en prijkt er trots het naambord met daarop Ton van Dillenplein bij onze voordeur. We zullen zijn inbreng en enthousiasme missen maar zeker ook zijn onnavolgbare manier van het schrijven van zijn e-mails. Altijd vol verrassingen, relativerend vermogen en met veel humor. Onze dank is groot en we vinden het fijn dat Ton hand en span diensten blijft verrichten voor het hospice.
De vacatures die daardoor in het bestuur waren ontstaan zijn inmiddels als volgt opgevuld.
In de bestuursvergadering van januari jl. hebben we Marieke Laurant-Leschot benoemd tot penningmeester van onze stichting. Marieke is registeraccountant (RA) en werkt bij Philipsen Accountants in Wijchen.
En tijdens de daarop volgende bestuursvergadering van februari is Martijn Derks benoemd als bestuurslid met als aandachtsgebied vrijwilligers en organisatie. Martijn werkt bij Vincent van Gogh, een zorgorganisatie voor geestelijke gezondheidszorg en is geboren en getogen in Wijchen.
Wij wensen Marieke en Martijn veel succes bij het invullen van hun bestuursfunctie.
De samenstelling van het bestuur is nu als volgt:
• Rob Jeurissen (voorzitter)
• Katja Jamin (secretaris)
• Marieke Laurant-Leschot (penningmeester)
• Jolette Slagter (PR en communicatie)
• Martijn Derks (vrijwilligers en organisatie)
• Richard Binnendijk (algemeen)
Bestuur Stichting VPTZ Wijchen |
Herdenkingsbijeenkomst d.d. 18 maart 2017 in de Schakel
De jaarlijkse herdenking vond plaats op een dag dat het weer de toon leek te zetten van de bijeenkomst: bewolkt en regen. Toch was dat geen juiste weergave van wat er tussen nabestaanden en vrijwilligers plaats vond. Er was verbondenheid tussen en onder de aanwezigen. De ingrediënten daarvoor waren de bijdragen in de vorm van een gedicht of eigen tekst van de betreffende familieleden, de zang van het eigen hospicekoor, de muziek van cd’s, de gedichten en toespraken enz. Een blikvanger in het geheel was de kaarsenboom: een gestileerd ontwerp van de klusgroep van het hospice. De flakkerende waxinelichtjes brachten een intieme sfeer. De aanwezige familieleden hadden een spontaan ingegeven tekst op een kaartje aangebracht en bij een lantaarntje gestoken. Deze zeer persoonlijke geste vormde het draagvlak van de viering naast het noemen van de namen van de overledenen van 2016 in zowel het hospice als bij de thuiswakes. Na afloop nam men het lantaarntje met de zelf geschreven tekst als aandenken mee naar huis als een tastbare herinnering aan deze bijeenkomst. Maar niet nadat de nabestaanden na de afsluiting hadden deelgenomen aan het informele samenzijn met koffie of thee. De eerste reacties waren lovend. Een reden dus om deze samenkomst jaarlijks te blijven organiseren.
Marja
|
Tot slot
Zondag, mensen, let goed op
Wordt je dag een uur te kort.
Daarna is het even wachten...
Hou doe tot de zomernachten.
De redactie
|
|
|
|
