Ze begon er ooit als stagiair, maar nu bepaalt zij samen met Wim Pijbes de koers. Een echte powervrouw die zich in tien jaar naar de top werkte van Museum Voorlinden. Ze was al hoofdconservator van tentoonstellingen zoals ‘Artist’s books’ in de Fundatie in Zwolle en ‘I promise to love you’ in de Kunsthal in Rotterdam en nu artistiek directeur van haar 'eigen museum'.

TheTittyMag: Wanneer voel jij je aangetrokken tot een kunstwerk?
Suzanne Swarts: Het is een gevoelsding. Het moet me raken in welke vorm dan ook. Kunst kan heel simpel zijn. Het kan een kwestie van schoonheid zijn, maar een werk kan me ook heel boos maken of ervoor zorgen, dat ik tot tranen geroerd word. Ik vind het heel mooi dat kunst al mijn emoties kan activeren. 
Ik merk heel snel dat als ik zoek naar wat ik nodig heb voor het museum of een tentoonstelling, dat ik dan te veel vanuit de ratio redeneer in het maken van mijn keuze. Zodra ik dat merk probeer ik dat meteen los te laten, omdat het onderbuikgevoel juist zo belangrijk is. Daarnaast maakt alle onderliggende informatie van een werk zoals kunsthistorie, theorieën en concepten het werk nog waardevoller. Die info zorgt ervoor dat de emotie blijft en terugkomt bij het kijken naar een werk. Bij het kijken naar kunst kunnen primaire emoties worden geraakt en dan kan er een kostbare persoonlijke herinnering of gedachte op worden gewekt. 
    
TTM: Wanneer voelde je je voor de laatste keer zelf geraakt?
SS: Ik heb het met name bij de permanente werken in ons museum. Het zijn enorme installaties waar je als bezoeker onderdeel van wordt, waardoor ze vrij confronterend kunnen zijn, zoals de ballonnenkamer van Martin Creed. In eerste instantie denk je: ‘Wauw”. Het lijkt een ballenbak voor volwassen en het geeft het idee van plezier hebben en losgaan, maar als je er eenmaal in stapt en de ballonnen stapelen zich op, dan heb je de tegenovergestelde ervaring van beklemming. Het wordt ineens donkerder door alle ballonnen en je weet niet waar de mensen zich in de ruimte bevinden. Het is een raar omklapmoment in deze installatie: je ervaart iets anders dan je eerst had verwacht en je wordt je bewust van je aanwezigheid en van je eigen angsten. Net als bij het werk van Richard Serra, daar moet je zelf als bezoeker het werk afmaken door er doorheen te lopen. Je realiseert je dat je als mens heel nietig bent als je dat doet. Dingen zijn soms zo groots, dat je je bijna beperkt voelt over wat je aankunt. 

TTM: Jij hebt samen met Joop van Caldenborg de collectie gekozen. In welke mate zie jij dit als een confrontatie met jezelf als je door het museum loopt?
SS: Ik ervaar een collectie niet als biografisch of confronterend, maar het is wel heel leuk om al die werken bij elkaar te brengen en het eindelijk daglicht te geven. Ze zaten jarenlang bij ons in de opslag. Ik weet niet beter, dat het gros van de collectie alsmaar in opslag stond en er zijn nog steeds werken, die ik nog niet in het echt gezien heb en in kisten zitten. Het is een gevoel van bevrijding, die werken nu eens echt te zien. Het was vooral voor onszelf en het team heel leuk om deze werken in de ware omgeving te plaatsen. 
De omslag van privé naar publiek was wel heel spannend, want wat vindt het publiek ervan? 
We hebben het ingericht naar ons eigen idee, wat we zelf het allerleukste vinden. We hopen, dat de bezoeker het ook zo ervaart. We verzamelen gepassioneerd vanuit de onderbuik, diezelfde passie zit in de vorm van het tentoonstellen. Dat gevoel en plezier krijgen we weer terug. Het verzamelen kan op een gepassioneerde manier en soms worden ze samengebracht via geschiedenis of een verhaal, dat verkondigd moet worden. Het gaat bij ons om het plezier van kijken naar kunst zonder dat het te oppervlakkig is. De drempel van het museum is laag, maar de lat en onze eigen eisen liggen heel erg hoog. 

We gaan zitten om te vergaderen en met de volgende woorden opent hij het gesprek:  "We hebben een serieus probleem. Je haar! Je hebt je kleur al niet mee, maar dit!? Ik zie nu al dat ik m'n klanten kwijtraak. Ik zie het nu al gebeuren. Heb je er wel bij stilgestaan om mij eerst toestemming te vragen? Dit kan echt niet! Mensen kunnen serieus van je schrikken. Nee, daar denk je niet aan hè? Nee, dit kan echt niet. Voor mij stopt het hier. Ik ben helemaal in shock van je verschijning."

Oké… Wow… Zeer geschrokken en in een soort van roes probeer ik op een nette manier duidelijk te maken dat zijn benadering niet gepast is. “Als je zegt dat mijn haar niet gepast is voor de zaak, dan kunnen we hier over praten. Maar deze hele benadering kan niet.”  Intussen tril ik gewoon van adrenaline, ik moet me cool bewaren.

Waarop hij zegt:”Als één van je collega's morgen met blauw haar of een piercing in hun lip binnen komt, moet ik er ook wat van zeggen.. Dit is té.”  Ik: “Dat je er iets van zegt is geen probleem  maar je spreekt me nu aan op mijn persoon en huidskleur en dat is discriminatie...”

Ik probeer nog een verweer te houden over hoe je boxbraid niet kunt vergelijken met blauw haar. En begon zelfs te praten over de culturele achtergrond van vlechten... Maar ik besefte al snel dat hij niet inzag dat zijn manier van communiceren niet gepast was.

Daarop zegt m'n collega: “Als je hem beter zou kennen, zou je weten dat hij het niet slecht bedoelt.”(Like… really?) Vervolgens volgt er een discussie over wat discriminatie is. Waarop hij zegt : "Neem het niet te zwaar maar dit maakt je echt te Arabisch".

Okay… Ten eerste: ik ben Surinaams/Belgisch. En ten tweede, wat is er mis met Arabisch overkomen? “Daar zullen de klanten bang voor worden,” zegt hij. 

De eigenaar deed zijn verhaal weer over ‘hoe hij zo zijn deuren kan sluiten en hoe dit mij té maakt’. Hij vervolgt met: “Ik ben zodanig van je geshockeerd dat je donderdag onbetaald thuis mag blijven zodat ik bij kan komen. “

Het huilen stond me nader dan 't lachen. Ik voelde me gelyncht (ik tegenover zes  witte collega's). Ik voelde me verlaagd. Zie ik er echt zo erg uit? Het moment dat ik voor de deur stond stroomden de tranen over m'n wangen. Is dit echt net gebeurd, heb ik dit echt gehoord? 

Donderdag ochtend krijg ik een SMS met de tekst "ik laat het hierbij ". Zijn verklaring aan het uitzendbureau was: "Ze heeft  zoveel tijd aan haar haar besteed dus ze hoeft het niet er uit te halen maar dit kan echt niet."

Ik ben racistische opmerkingen niet ongewoon (helaas) maar mijn verdriet sloeg om in woede toen eenmaal bezonken was wat me was overkomen. Niet omdat ik me persoonlijk voelde aangevallen. Maar omdat het voelde alsof ik met een bak ijswater abrupt wakker werd geschud. Ik werd keihard met mijn neus op de feiten gedrukt.

Het maakt in 2016 nog steeds niet uit of je gestudeerd bent, competenties hebt waar je u tegen zegt. Of je super krachten bezit om van een zinkend schip een vliegende Hollander te maken . Feit blijft dat je in 2016 op basis van m'n haar en huidskleur ontslagen kan worden.

Feit blijft dat er nog steeds mensen zijn die zonder smoelverlegenheid vinden dat ze het recht hebben je op basis van je huidskleur naar beneden kunnen halen. Dit is wat mij het meeste verbaast. Ik heb tot op heden geen excuus of bedankje voor m'n inzet gehad.

Naast dat ik aangifte heb gedaan en een melding bij het meldpunt Racisme heb gemaakt, heb ik inmiddels het stof van m’n schouders afgeklopt en heb uit dit alles een positieve les gehaald. En de motivatie die ik nodig had om nog meer in mezelf en m'n bedrijf te investeren. 

Mijn motto is altijd geweest "be your own kind of beautiful " black hair en de mensheid in zijn algemeenheid zou in elke vorm of kleur geaccepteerd moeten worden. En door deze absurde gebeurtenis sta ik daar alleen nog maar harder achter. 

Yours truly,

Gaia Skye