Τις προάλλες ο πορτοκαλής οχετός που κυβερνά τις ΗΠΑ απέλυσε το διευθυντή του FBI. Κανένας δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα εδώ στην Ελλάδα, βεβαίως, καθώς εδώ ασχολούμαστε μια τη "διαπραγμάτευση" και το τέταρτο μνημόνιο, τα νέα μέτρα, πότε θα γίνουν εκλογές, τον Ιβάν Σαββίδη, τις μπουνιές σε περιφερειακά συμβούλια, τις μπουνιές στα γήπεδα, τον Καμμένο στα γήπεδα, πού θα πάμε για μπάνιο και το σερβάιβορ. Δε θέλω να κάνω το γεροπαράξενο που γκρινιάζει επειδή όλος ο κόσμος δεν ασχολείται με αυτά που ο ίδιος θεωρεί σημαντικά, αλλά σε εσάς μπορώ να το πω: Μου κάνει εντύπωση πόσο λίγη κουβέντα γίνεται για όσα συμβαίνουν στην ισχυρότερη δημοκρατία του κόσμου. Μιλάμε για κοσμοϊστορικά γεγονότα, πρωτοφανή. Έχετε καταλάβει τι έχει συμβεί; Ότι εκτυλίσσεται μπροστά μας ένα από τα μεγαλύτερα πολιτικά σκάνδαλα
(παύση για βαρύγδουπη διατύπωση)
στην ιστορία της δημοκρατίας; Το παρακολουθείτε; Ξέρω γω, έχετε δει σήμερα το hashtag #WithFewExceptions;
Ή δεν σας ενδιαφέρει;
Μια περίληψη του τι συμβαίνει εκεί πέρα είναι εκτός του πλαισίου αυτού του γράμματος, αλλά επιτρέψτε μου να σας επισημάνω μόνο ένα πράγμα, μικρό αλλά ενδεικτικό νομίζω.
Πλέον τα περισσότερα ΜΜΕ που δημοσιεύουν συνεντεύξεις του Ντόναλντ Τραμπ τις δημοσιεύουν ως γυμνές, ξερές απομαγνητοφωνήσεις. Αυτό δεν γινόταν στο παρελθόν. Κανονικά οι συνεντεύξεις που δημοσιεύονται γραπτώς είναι ελαφρώς επιμελημένες, για να στρογγυλεύονται οι ιδιαιτερότητες του προφορικού λόγου και να αποδίδεται καλύτερα το νόημα. Στην περίπτωση του Τραμπ αυτό δε συμβαίνει. Ο λόγος που δεν συμβαίνει είναι επειδή είναι εντελώς αδύνατο. Δεν γίνεται να αποδοθεί καλύτερα και πιο στρογγυλεμένα το νόημα όσων λέει ο συγκεκριμένος άνθρωπος, επειδή το νόημα όσων λέει είναι άγνωστο. Αυτά που λέει είναι ακατάληπτα. Είναι λογοδιάρροια, απλοϊκές λέξεις τοποθετημένες σε φαινομενικά τυχαία σειρά. Ποιο νόημα; Κάθε συνέντευξη του Τραμπ που δημοσιεύεται είναι μια σαλάτα από ακατανόητες προτάσεις, σα να μιλάει μαστουρωμένος έφηβος που δεν έχει διαβάσει το μάθημα και κάτι πρέπει να πει, ή σαν ηλικιωμένος στο καφενείο, χτυπημένος από την άνοια, που καταγγέλει μανιασμένος τη συμφωνία της Βάρκιζας ή κάτι τέτοιο.
Διαβάστε την τελευταία τέτοια συνέντευξη για να καταλάβετε τι εννοώ. Στον Economist. Σας διαβεβαιώ ότι όλες έτσι είναι. Πείτε μου αν τον άνθρωπο που απαντάει έτσι σε απλές, ξεκάθαρες ερωτήσεις, θα τον εμπιστευόσασταν για να πάει να σας αγοράσει πατατάκια από το περίπτερο:
What would a fair NAFTA look like?
I was all set to terminate, you know? And this wasn’t like…this wasn’t a game I was playing. I’m not playing…you know, I wasn’t playing chess or poker or anything else. This was, I was, I’d never even thought about…it’s always the best when you really feel this way. But I was…I had no thought of anything else, and these two guys will tell you, I had no thought of anything else but termination. But because of my relationship with both of them, I said, I would like to give that a try too, that’s fine. I mean, out of respect for them. It would’ve been very disrespectful to Mexico and Canada had I said, “I will not.”
Το νόημα όλων αυτών δεν είναι το να σας επισημάνω ότι "εγώ σας τα 'λεγα". Αυτό δεν έχει καμία αξία. Είναι όμως ένα θέμα προοπτικής. Όταν συμβαίνουν τόσα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, ακόμα και οι σοβαρότεροι και λογικότεροι των ανθρώπων τείνουν να αυτοπεριορίζονται στα κοντινά και τα γνώριμα. Κι αυτό είναι κρίμα, την ώρα που ο κόσμος (όχι μόνο η χώρα μας) καίγεται.
|
|