|
Beste lezer,
Voor hen die het willen of moeten weten,
Mijn heupoperatie is uiterst goed verlopen. De avond ervoor, donderdag 25 mei, landde ik in het ziekenhuis. Ik voelde me uiterst fit. Toen ik door de draaideur liep had ik even het gevoel alsof ik een sportschool binnenliep. Hoewel ik dat eigenlijk niet zo vaak gedaan heb ik mijn leven, deed het me er toch aan denken. Maar goed, gevoelens en werkelijkheid kunnen in theorie uit elkaar lopen 😉.
Toen de intake klaar was ben ik naar de lounge gegaan voor een kopje gekookt water. Toen ik merkte dat er niemand anders gebruik van maakte, heb ik het licht uitgedaan en diepgaand genoten van de stilte, en geluisterd naar meditatie- en levensonderricht van Tenzin Wangyal Rinpoche [één van mijn belangrijkste Tibetaanse leraren], afgewisseld met korte meditaties.
In de ochtend was ik de eerste. Tijdens de operatie voelde ik mij gelukkig volledig senang en babbelde ik af en toe even met de assistent anesthesist – ‘assistent onvoelbaarmaker’ zouden de Belgen misschien zeggen 😉. We spraken onder ander over de rol van meditatie in pijnbestrijding. Maar een groter deel van de tijd rustte ik in een uiterst ruime ruimte en reciteerde ik onhoorbaar en in mij geneeskrachtige mantras. Gelijk ook voor enkele anderen. Als je dan toch daar ligt 😊.
De sfeer op de OK was ook bijzonder ontspannen, efficiënt en vriendelijk. Dat helpt, evenals mijn vertrouwen in en het goede contact met de heldere, vriendelijke, nuchtere en bekwame ‘guru’ van de operatiekamer mandala. De chirurg, dhr. Kapteijn, was zeer tevreden over zijn werk. De stabiliteit was volgens zijn testjes zeer goed, er was een paar honderd milliliter minder bloedverlies dan de laatste keer en het kostte ook iets minder tijd.
Ook het herstel ging tot nu toe soepel. Twaalf uur later stond ik al even op twee benen en vier-en-twintig uur later wandelde ik door de gang en ging ik een trap op en af met twee krukken in de ene hand en een trapleuning in de andere hand. Toen ik de volgende dag thuis was begon ik al gauw met het revalidatieprogramma dat zo’n zes weken gaat duren. Dat wil zeggen: tot het ijkpunt ‘mensen kijk eens, zonder krukken’. Zelfs het zes weken op de rug moeten slapen, waar ik de vorige keer misschien nog wel het meest tegenop zag, gaat vooralsnog best goed.
Tegelijk is het natuurlijk ook gewoon wat het is. Een stevige ingreep. Er is ook een fase, zo herinnerde ik me weer, waarin pijn het anker in de innerlijke zee van rust dreigt te lichten, of dat af en toe ook even voor elkaar krijgt. Die fase voelt een beetje alsof je bent aangereden door een chemische truck van de ene kant en een mechanische truck van de andere kant. Gelukkig is die fase weer voorbij. Of hij komt nog even terug, want ik weet zo 1-2-3 niet meer hoe lang het duurt voordat de externe opiaten e.d. uit de bloedbaan verdwenen zijn. Maar goed, dan kunnen we vast nog wel wat interne varianten aanmaken, doe ik bij de tandarts ook wel eens 😊.
Zo’n vierde heupoperatie is ook wel een beetje alsof je je tweede, derde, enz. kind krijgt. Je weet steeds beter wat het betekent, hoe het allemaal kan. En sommige vaardigheden en waakzaamheden zitten er nog in. Tijdens dit schrijven ben ik inmiddels aangeland in de fase waarin de energie – en daarmee de staten van wakkerheid, dromen en slapen – nog woelig op en neer gaat golven. Desondanks voel ik mij prima en heb ik volgens mijn app inmiddels 1486 stappen buitenshuis gemaakt en 45 calorieën verbrand. Of mogelijk meer calorieën, want met zo’n opengesneden bil is het even hard werken voor de buren en bovendien moeten armen en schouders via de krukken ook weer even aan de bak.
En wat een zegen om zoveel mensen thuis, in de maatschappij en op KenKon te ‘hebben’ die mij helpen om ruimte te voelen voor dit herstelproces!
Eerlijk gezegd lijkt het me moeilijker om een meer systemische aandoening te moeten doorstaan. Zoals hepatitis, AIDS, de ziekte van Lyme, kanker, long emfyseem, enz., enz., enz. Ook al waren het honderd duizend stappen pijn. Soit, deze relativering, de zegenrijkheid van nu en de lessen van de pijn ten spijt, zou ik het natuurlijk heel erg fijn vinden wanneer ik nu zeven vette jaren tegemoet zou mogen zien. Metaforisch gesproken natuurlijk 😊.
Ik hoop alle KenKonners en andere dierbaren voor de zomer nog een keer te zien, tot die tijd zal ik goed voor mezelf zorgen zodat niemand me de trap op hoeft te tillen, mijn voeten hoeft af te drogen na het douchen, enz. 😊 En met veel verlangen en plezier zal ik de tijd die overblijft wijden aan lezen, schrijven en beoefenen, zodat ik nog beter begrijp, aanvoel en kan waar we op KenKon mee bezig zijn.
Hartelijke groet,
Sydney Leijenhorst
|
