Πρώτη φορά πήγα στις Βρυξέλλες το 2013. Μου είχε περιγραφεί ως μια πόλη βαρετή και γκρίζα, από τις βορειοευρωπαϊκές που δεν έχουν κάποιο χαρακτήρα, παλιά κτίρια που γέρνουν δίπλα σε κανάλια, ξέρω γω, ή τρομερές εκκλησίες και γραφικά πλακόστρωτα. Ήταν περίπου όπως μου τα έλεγαν, βαρετή, αλλά είχε και κάτι άλλο: μια ασυνήθιστη πυκνότητα γερανών και οικοδομών.
Τέσσερα χρόνια μετά, κι ενώ έχουν μεσολαβήσει διάφορα πράγματα, συμπεριλαμβανομένης και μιας τρομοκρατικής επίθεσης, οι Βρυξέλλες έχουν αλλάξει πάρα πολύ. Μπορεί να κάνω λάθος, καθώς πάω μόνο για λίγες ημέρες κάθε μερικούς μήνες, οπότε οι ντόπιοι ίσως να μπορούν να με διορθώσουν. Αλλά μου φαίνεται ότι εξελίσσεται σε μια καθώς πρέπει, φροντισμένη πόλη, πολύ πιο ενδιαφέρουσα από ό,τι ήταν μόλις πρόσφατα. Και οι περισσότερες οικοδομές έχουν τελειώσει, είναι τίγκα στα καινούρια κτίρια, λες και έχουνε αυτό το πράγμα, κοίτα να δεις πώς το λένε, είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνετε τι εννοώ, α ναι: ανάπτυξη.
Το Βέλγιο, να υπενθυμίσω εδώ, είναι σε αρκετά μεγάλο βαθμό μια χώρα-μπάχαλο όπου δε λειτουργεί σχεδόν τίποτε και έχουν έξι κοινοβούλια γιατί έχουν χωριστεί μεταξύ τους με κάθε πιθανό τρόπο, μόνο με το χρώμα των μαλλιών δεν έχουν χωριστεί σε αντίπαλα στρατόπεδα.
Τέλος πάντων, παρασύρθηκα, εγώ ήθελα να σας γράψω κάτι εντελώς διαφορετικό σήμερα. Το εξής:
Αν σας έρθει σώνει και ντε η ακατανίκητη παρόρμηση να σχολιάσετε σε ένα δημόσιο χώρο κοινωνικής δικτύωσης το θάνατο ή την αρρώστια ενός συνανθρώπου μας, αν δεν μπορείτε να αντισταθείτε με τίποτε και κάτι ζωώδες και πρωτόγονο μέσα σας σας αναγκάζει να εκφραστείτε γι' αυτά τα θέματα οπωσδήποτε, αν πιστεύετε με την αδάμαστη ζέση μιας ανεξήγητης βεβαιότητας πως το σύμπαν περιμένει με κομμένη την ανάσα το δικό σας σχόλιο γι' αυτό το σημαντικό και τραυματικό για κάποιους γεγονός, σας συμβουλεύω τα εξής τρία πράγματα:
Πρώτον, να φανταστείτε ότι έχετε μπροστά σας ένα συγγενή πρώτου βαθμού του συγκεκριμένου ανθρώπου που πέθανε ή που είναι άρρωστος, και ότι το αναμφίβολα ιδιοφυές και ευφάνταστο σχόλιο που ετοιμάζετε και στολίζετε και τριμάρετε για να χωρέσει στους 140 χαρακτήρες το λέτε προσωπικά σε αυτόν.
Μετά σας συμβουλεύω να κάνετε ένα ωραίο ντους, να πάτε να δείτε καμιά ταινία, να παίξετε κανένα βίντεο γκέιμ, οτιδήποτε τέλος πάντων απολαμβάνετε να κάνετε στη ζωή.
Μετά από όλα αυτά, αν επιμένετε ότι αυτό που λείπει από το παγκόσμιο ίντερνετ αυτή τη στιγμή είναι τα δικά σας συλληπητήρια και/ή περαστικά με ένα αναπόφευκτο κι αμείλικτο "αλλά" κολλημένο από δίπλα, σας προτείνω να μην το γράψετε αν δεν βρείτε πρώτα από κάπου ένα μεταχειρισμένο Samsung Galaxy Note 7. Εμπιστευτείτε με, έχει πολύ καλό τουίτερ.
|
|