LEVEN VAN BINNENUIT
Misschien is het de tijd, misschien de leeftijd, misschien een breed gedragen verlangen vanuit tendensen en verschuivingen in onze samenleving op aarde. Of komt het puur omdat ik er zelf zo mee bezig ben: leven van binnenuit. Een breed gedragen onderwerp (in bepaalde kringen natuurlijk, dat dan weer wel ;-))
Het voelt als steeds belangrijker en onontkoombaarder, zijn wie ik ben. Niet zijn wat de ander verwacht of gewend is. Het is natuurlijk niets nieuws, maar soms zakt een inzicht net wat verder dan de oppervlakte en snap je het, voel je het tot in je tenen. En het belang is onmiskenbaar. Wat heeft het voor zin als ik in mijn leven niet ben wie ik ben?
Maar hoe doe je dat dan? Want die ander is stiekem toch wel heel erg belangrijk. En het voelt als onveilig om diens afwijzing te riskeren.
Natuurlijk is dat ook niet zomaar gedaan. Niet voor niets heb je het al vanaf je vroegste begin hier op aarde zo aangepakt zoals je het deed. Toen had je redenen genoeg om de ander te pleasen. Zo maakten jouw noden en verlangens tenslotte de beste kansen om vervuld te worden en voelde het veilig. Denk je.
Wat te zeggen over je hart? Waar is jouw hart? Wat wil jouw hart? Ben je verbonden met je hart en jouw hartsverlangen? En hoe staat het met jouw zielsverlangen?
Als we 'niet-thuis' zijn omdat we bij de ander uithangen, wordt het langzaamaan een uitgestorven boel van binnen. Als jij jezelf niet op nummer 1 zet in je leven, wie doet dat dan wel? En waarom zou je die kostbare handel (namelijk jij) en precaire taak (jouw leven leven) eigenlijk uitbesteden? Ergens hebben we massaal geleerd onszelf uit te leveren aan de ander.
Mijn pleidooi: neem jezelf en alles wat daarbij hoort weer in jouw liefdevolle omhullende en zorgende handen. Niemand weet beter dan jij wat je nodig hebt, fijn vindt, waar de pijn, het verdriet en het gemis zit en wat je zou helpen of helen. Het mag echt, het is je geboorterecht te zijn wie je bent en voor jezelf te zorgen. LEEF van binnenuit! Niet in reactie of verweer op de ander, maar vanuit jouw wezenlijke kern.
Natuurlijk moet je dit oefenen. Allereerst de bewustwording van het feit dat je in reactie leeft op je omgeving. Dan het besef dat je moet pauzeren om het echt te kunnen voelen en doorgronden. Wie ben ik dan en wat wil ik nou? Jezelf het ook echt gunnen, dat je van binnenuit mag leven. Last but not least: de Innerlijke Criticus die alles in het werk zal stellen om jou op de bekende plek en in het bekende patroon te houden. Ook die moet je leren kennen en herkennen en regelmatig vriendelijk bedanken voor het commentaar.
Liefdevolle vriendelijkheid wordt al snel vert
aald als egoisme of asociaal. Niets is minder waar. Als jij goed in je vel zit, wat kun je dan voor een ander betekenen?! Zonder die ander onbewust te belasten met de zorg voor jou, want dat is ondertussen de onderlaag die iets oplevert. Zo besteed je jezelf uit aan de ander. Ook kan het zo onwennig zijn al die vriendelijkheid, dat je er zelf van schrikt. Normaal was jij de voetveeg of de sukkel, nu de koning en de hoofdrolspeler? Dat kan natuurlijk van alles oproepen. Daarnaast kun je je afvragen waarom jij dan zo bijzonder bent? Er deugt toch van alles niet aan je? Tja wees eerlijk, is dat niet met ieder mens zo? En zeg nou zelf, wie vind jij het leukst, degene die alles perfect (ogenschijnlijk) doet of degene die ook wel eens naast de pot piest, gek doet en onbedaarlijk kan huilen? Is niet de mens die zijn eigenheid laat zien niet veel aangenamer en vooral oprechter? Kwetsbaar misschien, maar als je zelf thuis bent van binnen, is daar ook de troost en precies dat wat jij nodig hebt.
Ik wens je moed, want je gaat wel iets aan met jezelf. En doorzettingsvermogen, dat heb je nodig, want de saboteur zal je ervan af willen houden. En als je er hulp bij wilt om het te leren, je bent welkom op de eerstvolgende Compassietraining (start 26 september) of in individuele sessies.
Hartegroet! Ineke
