Het is woensdagmiddag, een dag voordat je naar de Bahama’s vertrekt. Je verzamelt snel nog wat douchespullen. En denkt na over het strategisch inpakken van je koffer. Op het moment dat je op Schiphol bent denk je: ‘Hè, waar is mijn paspoort?’. Fuck… Je haalt je hele koffer overhoop waardoor iedere voorbijganger zich dood ergert aan het oponthoud dat je veroorzaakt. Maar dat boeit niet, dat paspoort moet ergens zijn! Lichtelijke paniek, want dat ding is spoorloos verdwenen. Hoe kan dat? Totdat je een Facebookberichtje krijgt…
 

Het afgelopen jaar zijn er bijna vijftienduizend noodpaspoorten afgegeven. Dat waren er zo'n vijftienhonderd meer dan het jaar daarvoor en ongeveer vijfduizend meer dan vijf jaar geleden. Dat heeft de Koninklijke Marechaussee, de organisatie die de documenten verstrekt, laten weten. Het is inmiddels duidelijk dat je paspoort kwijtraken dus best wel vaak gebeurt. Koos besloot een van de verloren paspoorten in huis te nemen. Maar wat zijn nou de voordelen van op iemand zijn paspoort passen, voordat z'n baasje hem komt halen? Koos heeft dit even voor je uitgezocht. En hierbij een lijstje:

Gitaarspelen

Deze is leuk voor hem. Maar wat minder leuk voor de buren. Pieter Paspoort maakt namelijk best veel lawaai op z'n gitaar. 

FIFA spelen

Je heb nu eindelijk dat FIFA maatje. En hij is er nog goed in ook. 

Smoken

Dit is ook wel een beetje een nadeel, want Pieter paspoort rookt gezellig mee. Ten koste van je eigen sigaretten. Maar hé, je heb er wel weer een gezellige smoker bij. 

Player

Je moet hem ook weer niet te vrij laten, anders gaat ie er dalijk nog met jouw paspoort vandoor. En dan hebben we een probleem. 

Mocht je nou geen babysitter zoals koos hebben die voor je op paspoorten past?

Geen stress. Op de website van de Rijksoverheid staat keurig uitgelegd hoe je een noodpaspoort kan aanvragen. Je moet daarvoor een paar papiertjes hebben: proces verbaal van je aangifte van vermissing, dat gaat lukken. En dan kan je gewoon nog die chilling voortzetten in de Bahama’s...<

Ik durf best wel veel dingen alleen. Een hapje eten, naar een evenement waar ik niemand ken, op reis gaan of verhuizen naar het buitenland. Dan zeggen mensen dat ze dat heel knap vinden en stoer. Vooral omdat ik dit ambieer, de rest van mijn leven op avontuur.

Ik kan me niet voorstellen dat ik straks een koophuis heb in Nederland, een stationcar met een hond in de achterbak. Laat staan dat ik een paar koters moet grootbrengen. Of dat ik ‘gewoon’ iedere dag naar mijn werk ga en na een day at the office weer naar huis. Nee, ik wist al vroeg dat ik de rest van mijn leven wilde dwalen over de wereld, proeven van alle culturen, beter leren begrijpen wie die andere mensen nou zijn die met mij de aarde bevolken.

Dus daar gaan we weer. Twee weken geleden kwam ik aan in Washington DC. Niet echt mijn lievelings, want o, wat mis ik New York. Maar goed, geen tijd om in zelfmedelijden weg te kwijnen, er moet namelijk een nieuw leven worden opgebouwd. Nieuw huis, nieuwe vrienden, vlammen op m’n nieuwe baan, nieuwe gym, nieuwe fiets, nieuwe straten. Alles is anders. En die vrienden die zijn er natuurlijk niet meteen, daar moet je even wat tijd insteken.

Dus in de eerste twee weken dat ik op een nieuwe plek ben beland is de kans groot dat je mij alleen en enigszins zoekend over straat ziet zwerven. Dat is niet zielig hoor, ik verdwaal gewoon graag om m’n weg te leren vinden.
Ineens is er geen afleiding meer van alle events waar je je gezicht moet laten zien, alle mensen waar je mee moet afspreken, uitje van dit, etentje daar. Er is geen dagelijkse routine meer. Ineens loop je door een vreemde straat om ondertussen de strijd aan te gaan met al je gedachten en gevoelens. Ineens heb je tijd om echt na te denken. En man, dat is een pas een avontuur.

Sommigen zullen het mindfulness noemen, voor mij is het een tijdelijk stop van de stroomversnelling waarin we dagelijks functioneren. Een uitzoom moment, alsof ik vanuit een helikopter op mezelf neer kijk. WHAT THE FUCK DOE IK HIER? Is altijd mijn eerste gedachte. Maar daarna volgt een periode waarin ik me ineens zoveel besef. Besef wat me dierbaar is, wie me dierbaar zijn, en wat ik nou eigenlijk wil. Het zijn de momenten waarop het me ineens zo duidelijk word hoe heerlijk het is om zoveel mensen om je heen te hebben waar je het leven meedeelt.

Dat vrienden echt het allerbelangrijkste op deze hele aardbol zijn. Maar ook dat als je je er voor openstelt, er zoveel lieve mensen zijn die je nog niet hebt ontmoet en echt wel op je zitten te wachten.

Mensen zeggen altijd tegen me hoe avontuurlijk ze dit soort keuzes vinden. Maar zo spannend is dat niet. Je zet je leven op een nieuwe plek voort. Nee, het is spannend op die momenten dat je zo hard geconfronteerd wordt met jezelf en al die dingen waar je niet over na wil denken. Laat dat nou net het avontuur zijn waarvan ik hoop dat je ‘m aangaat. Om jezelf net nog iets beter te leren begrijpen, om aan jezelf te bewijzen dat iedereen van scratch iets op kan bouwen, dat het helemaal niet zo eng is. Als je de reis met jezelf durft aan te gaan, dan is geen avontuur je meer te gek.<