De brievenbus van Terlouw bevindt zich in mijn telefoon en klappert onafgebroken. Het zijn niet alleen de vrolijke oproepen van (buurt)vriendjes die aan het touwtje trekken, met de oproep voor terras, theater of trammelant, maar ook studie, werk en vooral reclamemakers.

Wanneer ik langs de sociale kanalen zap – Instagram is favoriet – lijkt iedereen een gespecialiseerde marketing strateeg en voelt zelfs een privé-account als een etalage met het dringende verzoek; “Please buy my lifestyle”. Ik word aangelijnd voor het leven bij de buren, buren die ik soms wel en vaak helemaal niet ken, maar die allemaal via mijn scherm saillante informatie met me delen over de plekken waar ik zijn moet en de spullen die ik hebben moet. En bovenal, het geluk dat dat me brengen zal.
En soms, op een rustige avond in een te rustige week, wanneer deze low-key studente te veel touwtjes aan haar brievenbus heeft rammelen van proppers voor de feestjes waar ze niet voor is uitgenodigd, trap ik erin.

De deur zwiept dan open naar een akelig gevoel en het onderscheid tussen gefilterde momentopnames en realiteit kan ik even niet maken. Eenzaamheid bekruipt me want ik draai niet genoeg mee, en als ik niet mee doe, doe ik er dan wel toe?  
Een onproductieve gedachte, en dus trek ik er ook maar eens wat aan. Ik plaats ook plaatjes, vaak net één te veel en geniet er dan van om zelf terug te kijken. In het begin had ik maling aan het feit dat anderen het zagen en zag ik het als een makkelijk hanteerbaar persoonlijk fotoboek. Inmiddels ben ik me ervan bewust dat ik best die hamburger take-out van 2013 eraf mag halen. Toch, als ik zo terugblader word ik echt even gelukkig van de herinneringen. “I buy my own lifestyle” met goesting, en etaleer dus net zo hard mee.

Maar waarom kies ik ervoor verbonden te zijn met bloggers, bekendheden en soortgelijke goed-voor-mekaar-shows terwijl de prille lijntjes die ik uitgooi niet opgewassen zijn tegen hun onstuimige posts? Er zijn momenten dat ik alle accounts wil opzeggen, maar dan is de angst om een mogelijkheid mis te lopen te groot om die intentie door te zetten. Want er schuilen zeker mogelijkheden tussen de onnodige meldingen door. Van verrassend museum, tot herontdekte vriendschap tot gave opdracht; ik vond ze het afgelopen jaar via Instagram.

Ik sluit dan ook af met een museumtip. Het kunstwerk ‘An Uncertain Journey’ van Chiharu Shiota verbindt zwarte bootjes met een overweldigend rood en complex driedimensionaal web van lijnen. Zoals een ieder zijn eigen koers vaart maar virtueel verbonden is met het overkoepelende iedereen. Sommige lijnen houden je tegen, en sommige stuwen je voort maar het is juist die verbinding die je boven water houdt.<
 

PERFECTE KOPPEN NIET TE STOPPEN

‘Perfect!’ Wat is dat eigenlijk? Een woord, dat ons met name door alles wat we om ons heen zien lijkt te worden opgelegd. Perfecte knappe koppen waarmee we elke dag geconfronteerd worden zodra we op Insta of FB zitten. De hoofden van die perfecte gezichten op accounts van bekende modemerken of fashionmagazines, of van dat ‘perfecte’ model, die je al lachend toegrijzen vanaf het scherm van je telefoon.

Waarom kijken we? Is het omdat we ons hier tot aangetrokken voelen en verslaafd zijn aan het maken van vergelijkingen? Maar waar kijken we eigenlijk precies naar? Kijken we naar de kleding, het totaalplaatje of zien we alleen dat ‘perfecte’ gezicht?

Een gezicht, dat volgens een grote online community een perfect gezicht is, althans zo lijken we dit allemaal te willen zien. Is dit dan nu het universele beeld van perfectie?

In modebladen zoals Vogue of Harper’s Bazaar werden vrouwen in 1920 door mannelijke fotografen weergegeven als koude en bijna mechanische ‘perfecte’ wezens. Toen werd een perfecte illusie geschapen door de man, en de mode-industrie verspreidde met liefde deze werkelijkheid verder de wereld in. Maar is dat voor ons allemaal ‘perfect’? Kan ‘perfectie’ een collectief goed zijn?

We zijn allemaal anders en natuurlijk kun je het er met meerdere mensen over eens zijn dat iets mooi of lelijk is. Maar perfectie heeft niet één betekenis. Is deze zogenaamde universele vorm van perfectie – gecreëerd door fotografie/ de mode-industrie – echt iets wat we moeten ambiëren?

Volgens invloedrijke feminist, schrijfster en fotograaf Diane Neumaier (eind jaren ’60) kan het beeld van de vrouw op veel meer vlakken bepalend zijn voor het algehele vrouwelijke beeld. Misschien moeten we dan maar eerst beginnen met het vaststellen dat er niet één code voor schoonheid is en dat juist imperfecties ons op verschillende manieren perfect maken. Deze imperfecties onderscheiden ons.

Een modefotograaf, die juist die imperfecte perfectie laat zien en ons laat realiseren hoe mooi dat kan zijn, is Nederlandse fotograaf Carlijn Jacobs. Jacobs streeft in haar werk niet naar de veelvoorkomende perfectie in de mode-industrie, maar maakt juist imperfecties van vrouwen zichtbaar. Hiermee opent ze de blik op een andere variant van het vrouwbeeld.

‘Wat is perfect?’ Wij zijn allemaal perfect. Op onze eigen manier. En nu maar hopen dat ik hier morgenochtend zelf aan denk als ik mijn Insta open.<

@cathelijneblok