Σε λίγες ώρες γίνεται η τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο. Αυτή είναι μια πληροφορία που έμαθα τυχαία προχτές. Κάποτε οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν μέγιστο γεγονός για εμένα, τους παρακολουθούσα φανατικά, όσα περισσότερα αθλήματα μπορούσα, με συγκινούσε το θέαμα, το απολάμβανα.
Διαβάστε εδώ, για παράδειγμα, πώς μου φάνηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 2004, που συνέβησαν δίπλα στο σπίτι μου.
Πολλά πράγματα που κάποτε ήταν πολύ σημαντικά για τη ζωή μου δεν με ενδιαφέρουν πια καθόλου. Κάποτε ήμουν Ολυμπιακός, εμένα που με βλέπετε. Με ένοιαζε να κερδάει στους αγώνες πάντα αυτή η αθλητική ομάδα, ήξερα τα ονόματα των παικτών της σε σχεδόν τρία αθλήματα.
Προφανώς όλοι αλλάζουμε, και καθώς περνάν τα χρόνια οι προτεραιότητες μεταβάλλονται, αλλά νομίζω ότι εγώ το πάω το θέμα στο άλλο άκρο. Δεν παύω απλά να ενδιαφέρομαι θερμά γι' αυτά -παύουν να υπάρχουν για εμένα. Είναι σα να έχω άγχος ότι η ζωή μου χωράει πεπερασμένο αριθμό πραγμάτων, οπότε όποια φεύγουν απ' την πρώτη σειρά δεν τα βάζω λίγο παραπίσω -τα κατεβάζω στα σκουπίδια.
Αλλά αυτό με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, να μην έχω την παραμικρή ανυπομονησία, δεν το περίμενα. Ποιος ξέρει, μπορεί αν το συζητάει το timeline μου αρκετά να κάτσω να ασχοληθώ. Μπορεί να δω λίγο κολύμβηση,
αυτή την Κέιτι Λεντέκι, Λεντέτσκι πως τη λένε. Μπορεί στο επόμενο νιουζλέτερ να σας γράφω όλο για αγώνες. Ή μπορεί έστω να παρακολουθώ τι γίνεται με τα βρωμερά νερά των κωπηλατοδρομίων, και το πόσοι αθλητές κόλλησαν Ζίκα.
Ή μπορεί να τα αγνοήσω όλα αυτά τελείως, απορροφημένος στα άλλα θέματα πρώτης σειράς, που είναι και κάμποσα.
Τέλος πάντων, σας ζάλισα με τα δικά μου.
Εσείς πώς τα περνάτε; Διακοπές; Έχει πόκεμον εκεί που είστε;