|
|
Άλλοι υπουργοί απαντάνε σε παρωδία Νιγηριανών email, άλλοι λένε το copy-paste "κόπι-πάστε", η ελληνική δικαιοσύνη αυτεξευτελίζεται στον ανώτατο βαθμό, στην Τουρκία γίνεται το έλα να δεις, ένας άλλος χιτλερίσκος στις Φιλιππίνες επικαλείται τον ίδιο το Χίτλερ και υπόσχεται ολοκαυτώματα ναρκομανών, γενικά όλα μοιάζουν να οδηγούν γλυκά στον αφανισμό της χώρας (και μαθηματικά), της ανθρωπότητας, και του πλανήτη γενικότερα. Υπό αυτό το πρίσμα, η ύπαρξη της ανθρώπινης διάρροιας που λέγεται Ντόναλντ Τραμπ και η πιθανότητα αυτή η διάρροια να έχει κουμπί με πυρηνικά στη διάθεσή της από τα τέλη του Ιανουαρίου, δεν μοιάζουν και τόσο παράδοξες, τελικά.
Κατά τα άλλα, δεν προλαβαίνω τώρα να σας πω πολλά πράγματα από το συναρπαστικό πρόσφατο ταξίδι μου στην Κίνα, το οποίο περιλάμβανε μια πρόταση γάμου, το μεγαλύτερο κτίριο του κόσμου και την παραλία μέσα του, το πιο άβολο τραγούδι όλων των εποχών, μια ρομαντική σκηνή με πύον, την πιο λυπητερή ατάκα που μου έχουν πει ποτέ, και πολλά πάντα. Θα σας τα πω κάποια στιγμή.
Προς το παρόν, δυο πράγματα: Πρώτον, το ότι παρακολούθησα το ντιμπέιτ των υποψηφίων στις αμερικανικές εκλογές στο κινητό μου, μέσα στο μετρό και μετά σε ένα βουδιστικό μοναστήρι μιας πόλης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας που πιθανότατα δεν έχετε ξανακούσει, αποτελεί τρανή απόδειξη ότι ζούμε στο μέλλον.
Δεύτερον, τα πάντα. Να ένα 9λεπτο βίντεο με πάντα που τράβηξα στο σχετικό πάρκο.
Σήμερα στην Καθημερινή: Το μετρό, το αεροδρόμιο, και άλλες εξαιρέσεις μέσα στη γενικότερη σαπίλα, δεν προκαλούν αισιοδοξία.
|
|
Ο "Φεβρουάριος" είναι ένα μυθιστόρημα. Αν δεν έχετε διαβάσει τίποτα απολύτως από όσα έχω γράψει ποτέ, κι αν θέλετε να διαβάσετε μόνο ένα, αυτοτελές και πεπερασμένο πράγμα δικό μου, σας προτείνω αυτό. Προσπεράστε το site και τα άρθρα, πηγαίνετε κατευθείαν στο βιβλίο, χάρτινο ή ηλεκτρονικό, ό,τι προτιμάτε.
Είναι μια ιστορία για την κρίση.
|
|
|
|
|
|
|
|