Σας χαιρετώ αγαπητοί μου συνάνθρωποι!

Αν οι τελευταίοι μήνες ήταν δύσκολοι σε συναισθηματικό-ψυχολογικο-σωματικό επίπεδο, δεν είστε μόνοι. 

Συμβαίνουν πολλά που δεν καταλαβαίνουμε και καλό θα ήταν να παρατηρούμε τι γίνεται, γιατί είναι ενδείξεις για το τι χρειάζεται να αλλάξουμε για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε πιο ομαλά.

Αισθανόμαστε καλά εκεί που είμαστε ή/και με αυτό που κάνουμε; Είμαστε σε καλό δρόμο. Δεν αισθανόμαστε καλά εκεί που είμαστε ή/και με αυτό κάνουμε; Πρέπει να αλλάξουμε κάτι. Και αν δεν είστε σίγουροι από πού να ξεκινήσετε, διαβάστε αυτό το άρθρο που έγραψα πριν από ακριβώς 3 χρόνια: Είμαι σίγουρη…πως δεν ξέρω! 

Για μένα έχουν τελειώσει οι καιροί των συμβιβασμών με τον εαυτό μου. Ενώ τα τελευταία χρόνια αισθανόμουν σαν ιεραπόστολος για την περμακουλτούρα, εστιάζοντας κυρίως στην αναγέννηση της γης (ηθική αρχή περμακουλτούρας: «Φροντίδα για τη γη»), παρατηρώ πως δεν γίνεται να το συνεχίσω εάν δεν κοιτάξω τις δικές μου ανάγκες ταυτόχρονα (ηθική αρχή: «Φροντίδα για τον άνθρωπο»). Ξεκίνησα λοιπόν μαθήματα κρουστών, έκανα σεμινάριο αναγνώρισης μανιταριών, διαλογίζομαι και γιογκίζομαι πιο συχνά, ξεκίνησα τη μελέτη της μη-βίαιης επικοινωνίας.

Γι’ αυτό στα σεμινάριά μας πλέον, δίνω έμφαση στο ανθρώπινο κομμάτι της περμακουλτούρας, παίζοντας παιχνίδια σύνδεσης, εντάσσοντας κομμάτια της υγείας και συναρμολογόντας την καινούργια ιστορία που συν-οραματίζομαστε. 

Με αυτή την αρχή, λοιπόν, σας προσκαλώ στο επόμενό μας εργαστήρι: Μύηση στην κομποστοποίηση! Γιόγκα, κομποστοποίηση, βιολογικό βίγκαν φαγητό και διαλογισμό για τη γη. Αν σας αρέσει αυτός ο συνδυασμός, ελάτε να βιώσουμε την ενότητα μεταξύ μας και με τη γη. 

Οι φίλοι μας στη Σελιάνα έχουν πολύ ωραία εργαστήρια που φροντίζουν τον άνθρωπο. Επίσης, προτείνω να συμμετέχετε σε ένα εργαστήρι μη-βίαιης επικοινωνίας (ή αλλιώς, γλώσσα της καρδιάς). Πιστεύω ακράδαντα πως είναι ένας από τους πιο πρακτικούς και προσιτούς τρόπους που μπορούμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας. Μαθαίνοντας να μιλάμε με συνειδητότητα και ειλικρίνεια στον εαυτό μας και στους άλλους, μαθαίνουμε να ακούμε τη ΓΗ. Εδώ για μένα, ξεκινάει η περμακουλτούρα.

Με μια μεγάλη αγκαλιά φροντίδας και μια υπενθύμιση να (χαμο)γελάτε,

Τίνα