Copy
17 oktober 2016 | Editie 2 | Waarde
De waarde van een daad of poging ligt niet in haar gevolg, maar in haar beweegreden.
- Nellie Knol
''Stel je eens voor dat Trump een vrouw was...'
De vrouwen achter The Titty Mag gingen in de krachtige woorden van Chimamanda Ngozi Adichie op zoek naar antwoorden op hun vragen over de maatschappelijke waardering voor vrouwelijke ambitie en naar een manier om hun eigen waardeoordeel over het woord feminisme op te krikken. 
“Je buurmeisje is de Britney Spears van nu”
Een gesprek met Liza Chloe over de meerwaarde van onze perfecte levens online. Hoe het is om het voorbeeld, de spiegel voor je volgers te zijn. En over hoe de onzekerheid de kop op kan steken als je een toegevoegde waarde wilt blijven in een van de snelst groeiende businesses.
Lotte Dale
Elke week een ander thema, elke week een nieuwe foto door Lotte Dale. Deze week: Waarde.
Waarde is een fluïde begrip. Soms staan we op boordevol liefde voor onszelf en wordt dit innerlijke gevoel weerspiegeld in de wereld om ons heen. Soms gebeuren er juist dingen waardoor we aan ons zelf gaan twijfelen. We zoeken allemaal naar de waarde die meer is dan deze wispelturigheid, naar de waarde die de alledaagse uitdagingen overleeft. Naar de waarde die we soms zelf vergeten waar te nemen, maar die anderen vaak juist weer wel in ons herkennen. Net als we onszelf vaak niet ruiken, vergeten we ook onze eigenwaarde te proeven.

Woman. Iedere ochtend als je de deur achter je dicht trekt om de wereld een stukje te verrijken door te doen wat je doet en te zijn wie je bent, vraag je je dan weleens af of dat op waarde wordt geschat? Of is onze positie in de samenleving nog altijd een waarbij wij ons een beetje wegcijferen voor het grote goed en we niet hardop durven te vragen om de verdiende waardering? De liefde van een vrouw, die wordt gezien als een vorm van zelfopoffering volgens schrijfster Chimamanda Ngozi Adichie en precies daarom is feminisme nodig. Hechten we nog wel waarde aan het woord feminisme of is de associatie zo gekleurd geraakt, dat we ons er bijna niet meer mee durven te identificeren? Is er nog genoeg om voor te vechten? Of blijft de weegschaal, die gevuld is met visies, privileges en rechten, toch wel steken op het midden? Een ambitieuze vrouw willen zijn, in de public space, onder elkaar, in een relatie, we proberen het deze week op waarde te schatten.

'Stel je eens voor dat Trump een vrouw was...'
Het woord feminisme, daar hebben wij van The Tittymag niet per se een hele goede associatie bij. Of beter gezegd, de associatie die wij hebben bij feminisme vinden we niet te vereenzelvigen met onze personen. Het woord feminisme lijkt in onze omgeving zijn waarde een beetje te hebben verloren al blijven de vragen en kwesties, die verbonden aan het woord zijn nog altijd even relevant en de discussie levendig.
Wat zijn we evenveel waard in onze maatschappij en zo niet, waarom is er een discrepantie? Waarom wordt bijvoorbeeld ambitie in vrouwen minder gewaardeerd dan zorgzaamheid? Klopt het, dat we de bijdrage van vrouwen in alle professionele rollen in de samenleving steeds beter leren te waarderen? Of is er een groeiend besef, dat dit beter moet, maar in het leven daar omheen nog niet? We gingen op zoek naar antwoorden en met de hoop onze waardering voor het woord feminisme te laten opkrikken, luisteren naar Chimamanda Ngozi Adichie.

In 2013 gaf Chimamanda de Ted talk ‘We should all be feminist’ die haar naar eigen zeggen plotsklaps labelde als feminist. Een label wat ze met verve draagt, maar graag wel anders definieert dan de omschrijving die ze in het woordenboek vond. Een feminist is voor haar een man of een vrouw die zegt: ’Ja, er is nog steeds een probleem met geslacht vandaag de dag en dat moeten we veranderen, we moeten de situatie verbeteren’ en niet de extreme uitingen waarmee de term kan worden geassocieerd.
“Ik noem mezelf een happy african feminist who does not hate men, want feminisme had voor mij te veel negatieve connotaties. Nog steeds is het woord feminisme betwist. Als je jezelf feminist noemt, word er meteen van je verwacht dat je de term ook zult verdedigen. Dat komt ook omdat mensen feminisme associëren met extreme stereotypen. Je zult dan wel zo’n vrouw zijn die in 1969 met ongeschoren oksels haar bh stond te verbranden, terwijl ze riep dat ze jouw noten wel zou kraken. Doordat die extremen het woord zo lijken te definiëren, schuwen mensen zich van deze term. Mijn neefje bijvoorbeeld zegt: ‘Ik ben geen feminist, maar ik wil gewoon dat iedereen op de wereld gelijk is’ en dat is precies waarom we feminisme nodig hebben. Het feit dat we het gebruik van het woord feminisme moeten verantwoorden, is precies de reden dat we hieraan vast moeten houden.”

Taal en onze woordkeuze is niet alleen van groot belang als het gaat om de term feminisme. Chimamanda haalt een Guardian artikel aan waarin de man van de Britse minister-president Theresa May wordt beschreven: ’Philip May staat in politieke kringen bekend als de man die op de achterbank plaats heeft genomen en zijn vrouw toestaat de spotlight te pakken.’
“Het woord ‘toestaan’, dat doet me denken aan mijn kindertijd toen mijn ouders mij toestonden frisdrank te drinken op zondag of buiten te mogen spelen. Dit woord ‘toestaan’ maakt het zo duidelijk hoe we de machtsverhoudingen in de samenleving zien. De man maakt het voor de vrouw mogelijk om een bepaalde positie in te kunnen nemen in de maatschappij.”

En dat is een van de vragen die op onze lippen brand. Een ambitieuze vrouw, een vrouw die de baas is, wordt geassocieerd met hardheid, onderkoeld zijn, streng oftewel een ijskoude bitch. Ambitie lijkt in onze optiek maar in bepaalde mate geaccepteerd, zo lang het te verenigen is met alle andere verwachtingen die er leven rondom vrouwen. Waarom accepteren we nog steeds dat de ambitie van de man bijvoorbeeld wel leidend is voor de koers van de relatie, maar die van de vrouw vaak niet?

Chimamanda: “De wereld is nog niet op z’n gemak met machtige vrouwen. We zijn geconditioneerd om macht te associëren met mannelijkheid. Daarom vragen we bij een machtige vrouw: ‘maar is ze wel zorgzaam?’, ‘Kunnen we van haar houden?’ ‘Is ze wel bescheiden genoeg?’. Ambitie bij een man wordt gezien als normaal, bij een vrouw niet. En dan hebben we in onze maatschappij dus geen probleem met de ambitie, maar een probleem met vrouwen. Daarom is feminisme nog steeds nodig.”

We moeten natuurlijk niet ontkennen dat er op het vlak van ambitie al enkele stappen gemaakt zijn, maar toch vooral op professioneel vlak. Vrouwen worden ook dokter, rechter, bouwvakker, soldaat, President van de Verenigde Staten, dat was lang geleden nog ondenkbaar. Dit is ook niet wat ons dwars zit, maar juist het persoonlijk vlak, daar lijkt het te schuren. Mannen luisteren met open mond naar de ambitie van vrouwen, maar het lijkt minder gewaardeerd te worden als het betekend dat zij het onderspit delven en zich zouden moeten schikken. Die achterbankpositie van de man van Theresa May, die haar de bestuurdersstoel gunt, die was dus eigenlijk voor hem gereserveerd. Het feit, dat dit wordt uitgelicht, geeft al aan hoe weinig die positie durven weg te geven.

Chimamanda: “Vrouwen zetten zichzelf ook sneller op die achterbank. Ze zeggen bijvoorbeeld over zichzelf: ’Ik ben vrouw van, moeder en hun beroep’. Mannen zeggen nooit: ‘Ik ben man van, vader en dit beroep’. Dat komt omdat we leren, en dat geldt voor elke cultuur, dat vrouwenliefde het vermogen is om een deel van jezelf op te offeren en om je eigen wensen voor een deel weg te cijferen. Deze definitie van liefhebben leren we helaas maar aan de helft van de wereldbevolking, want die verwachting hebben we niet van de andere helft. Heteroseksuele relaties zijn daardoor niet in evenwicht. Alleen wij kunnen dat veranderen door liefde te definiëren als het vermogen om extra waarde toe te voegen aan iemands leven.”

Zo pratend en stoeiend met de plaats en de acceptatie van vrouwelijk ambitie in onze maatschappij, is het onderwerp mannelijk privilege niet te vermijden. Toch vinden we het een lastige. Is het gevoel dat wij hebben, dat wat wij zeggen er ook toe doet en dat we worden gehoord, dan een illusie? Wordt er maatschappelijk gezien van mannen echt meer geaccepteerd dan van vrouwen? De recente ontwikkelingen in de Verenigde Staten lijken enige onderbouwing voor dit feit te bieden, want wanneer hoorden we een vrouw opscheppen over alle mannen die ze zomaar begon te kussen?

Chimamanda: “Ik houd niet meer bij hoeveel mensen ik tegenkom, die het mannelijk privilege ontkennen. Mannen en vrouwen. Beide geslachten vragen me met bewijs te komen, dat het echt is. De situatie in Amerika is inderdaad het bewijs, want denk eens aan Donald Trump, het spijt me trouwens dat, ik jullie moet vragen dit te doen. Denk aan de man die vrouwen lastig valt, wiens vele bedrijven failliet zijn gegaan, die mensen beledigd, die narcistisch is, die racist is en grappen maakt over gehandicapten en de minderbedeelden. Stel je nu eens voor dat Donald Trump een vrouw was. Een vrouw die werd gekozen als de Republikeinse Presidentskandidaat. Dat zou nooit gebeuren. Dat zou nooit zijn geaccepteerd. En dat is het bewijs dat mannelijk privilege bestaat.”
“Je buurmeisje is de Britney Spears van nu”
We delen allemaal een stukje van onszelf online, het liefst onze beste kant, de mooiste ervaring, de leukste herinnering. Onze generatie is de eerste, die opgroeide in een wereld waar we online steeds meer toegang hebben tot elkaars leven. Instagram, Facebook, Pinterest, het zijn plekken waar veel inspiratie te halen is om ons leven mee te verrijken, maar de keerzijde is misschien dat we iets willen bereiken wat niet haalbaar is. De perfectie die we online lijken na te streven, wat is daarvan de meerwaarde #IRL?
Maandagochtend 10:00 – The Hoxton, Amsterdam  
Terwijl de tafel zich vult met instawaardige ontbijtjes schuift Liza van Duyn bij ons aan. Op instagram te vinden als @LizaChloe en voor haar niet geringe followers een van de voorbeelden van hoe zij hun leven het liefst zouden leiden.
The Titty Mag: Het lijkt alsof in onze generatie mensen zich steeds meer spiegelen aan de levens die ze zien online. Jij bent misschien wel de andere kant van die spiegel, het beeld waar men aan zou willen voldoen. Hoe is dat voor jou?
Liza van Duyn: Dat is heftig. Mijn doelgroep is jong, dus wat ze zien online gebruiken ze als 
voorbeeld zoals wij de Tina lazen en Britney Spears wilde zijn. De echte meisjes van straat zoals ik, wij vervullen nu ineens die rol. Ik zou naast ze kunnen wonen en de dingen die ik in mijn dagelijks leven doe, zijn voor hen ook haalbaar. Ze kunnen het makkelijker najagen. Mijn vroegere idolen stonden veel verder weg en waren veel onbereikbaarder.
TTM: Heb jij het gevoel, dat je ze iets moet teruggeven, omdat je dat voorbeeld bent in hun leven?
LD: Veel in mijn omgeving hebben dat gevoel. Ik heb dat niet. Het voelt niet tastbaar, het is een getal. Ik was op een gegeven moment genomineerd voor de Viva 400 en ik zat in dezelfde categorie als een vrouw, die een hele opvallende campagne voor UNICEF leidde. Toen dacht ik: ‘Why? Waarom plaats je mij in dezelfde categorie qua belangrijkheid?’. Als ik kijk naar alle bloggers en vloggers van nu dan vraag ik mezelf wel eens af wat de meerwaarde hiervan is? Waarom willen mensen de levens van anderen zo op de voet volgen? Ik vind niet dat ik ze iets moet geven, maar ik voel me wel verantwoordelijk om er voor mijn volgers te zijn, omdat zij content van mij willen. Ik probeer daarom ook op andere vlakken verantwoordelijkheid te nemen, bijvoorbeeld twee jaar geleden tijdens de verkiezingen. Ik vond het heel belangrijk mijn volgers aan te sporen en daarover na te denken en om te gaan stemmen. Die jonge groep op een positieve manier te stimuleren.
TTM: Vind je dat je genoeg kunt toevoegen op deze manier?
LD: Nee, ik vind het nutteloos, dat zij mij volgen. Ik heb liever dat je die vrouw van UNICEF volgt.
TTM: Maar wat is dan jouw drive?
LD: Ik doe dit natuurlijk al een tijdje, maar toen ik begon 4/5 jaar geleden was dit iets heel nieuws. Ik vond het gewoon heel leuk. Nu post ik nog steeds iedere dag een foto van iets, dat ik meemaak of waar ik ben en is het een gewoonte geworden. Het voelt voor mij niet alsof ik een belangrijk online persoon ben, ik ben gewoon een meisje en toevallig maak ik mooie foto’s waar ik soms geld mee kan verdienen.
TTM: Maar we zijn nu allemaal gewone meisjes die mooie foto’s kunnen maken. Hoe blijf jij dan een toegevoegde waarde?
LD: Ik hoef ik dat niet meer te zijn en ik zie er niet meer de meerwaarde van in. Ik wil niet meer bezig zijn met welke post  wel werkt en welke niet. Ook omdat het aanbod niet zo pluriform is geworden. Je ziet, dat onder de nieuwe meisjes geen opvallende uitschieters zitten qua volgers, iedereen haalt dezelfde hoge aantallen en de echte bekendheden op social komen uit de oude garde die er als eerste mee begonnen. 
TTM: Geeft dat voor hen niet heel veel druk om zich constant op nieuw uit te vinden? Als iedereen ineens goed is in instagrammen en bloggen dan kunnen we ons voorstellen dat de druk hoog is, vooral als je zelf je eigen product bent?
LD: Ja het maakt sommigen wel onzeker denk ik. De volgers blijven jong en de mensen die ons in het begin volgden zijn er niet meer, zij zijn ook verder gegaan met hun leven.
TTM: Jouw volgers ontwikkelen niet met je mee?
LD: Nee, de groep volgers blijft qua leeftijd vrijwel hetzelfde en dat is een jonge groep, dus voel je de druk om te voldoen aan hun beeld en om jong te blijven. Dat creëert wel wat onzekerheid en maakt dat sommige bloggers/vloggers zich in bochten gaan wringen om aan dat beeld te blijven voldoen. Daar zit het meeste geld, maar dat bewijst ook maar weer eens dat het plaatje te perfect is en niet de realiteit weergeeft.
 
LD:Wat ik ook lastig vind, zo nu en dan, is dat je zelf je eigen business bent. Dat betekent dat je keihard moet onderhandelen, maar tegelijkertijd leuk gevonden wil worden. Continue likeble zijn, dat is bijna niet te doen.
TTM: Feministe en schrijver Chimamanda Ngozi Adichie, die we ook spraken voor deze editie, zegt hierover dat ambitieuze vrouwen nog niet volledig geaccepteerd zijn door de maatschappij. Dat we dan altijd vragen: ‘Zijn ze wel likable, zorgzaam, zacht’? Eigenschappen die we, misschien onterecht,  met vrouwelijkheid associëren. Hoe ervaar jij die balans tussen zakelijk en hard zijn en het tegelijkertijd moeten voldoen aan de verwachting van de leuke toegankelijke girl next door?
LD: Ik ben wel vaak mensen tegemoet gekomen als het gaat om leuk zijn, specifiek bij het sluiten van deals. Ik sluit namelijk een deal met een merk en zij ook met een merk, maarhet verschil is ik ben mijn eigen merk, dus ik wil ook dat zij mij leuk vinden asl persoon. Ik ben van mezelf vrij hard, dus ik ben hier misschien juist zachter door geworden. Meer likable.
TTM: Maar waarom moeten wij dat zijn? Waarom mogen we niet gewoon zakelijk en hard zijn? Dat is scheef.
LD: Likable zijn is ook gewoon handig, dat verkoopt gewoon beter. De meeste zijn het al, maar het wordt ook als een strategisch middel ingezet, want uiteindelijk wil zo’n merk liever met een blogger werken die super leuk en enthousiast over komt dan iemand die heel zakelijk is.
TTM: Maar dat is dus conform het verwachtte plaatje.
LD: Ja, maar ik snap het ergens wel. Als iemand veel enthousiasme en energie uitstraalt denk je daar wil ik wel meewerken en dat verkoopt.
TTM: Maar dan moet je jezelf dus heel anders neerzetten om volledig mee te kunnen draaien?
LD: Er zijn er natuurlijk wel die je waarderen om wie je bent, maar toen ik begon was dit wereldje nog anders.Ik ging er met een andere insteek in, eerlijker. Ik vertelde over alles wat goed ging, maar ook wat niet lukte en waarom. “What you see is what you get”. Nu is het veel meer een picture perfect geworden. Met een swipe  zit er een filtertje over je selfie en is alles op je timeline flawless. Hoe ik toen te werk ging, dat bestaat nu niet meer.  Ik denk wel dat dat ‘echte’ meer terug gaat komen, want die perfecte plaatjes van nu zijn niet meer na te streven.
TTM: Zal dit dan inderdaad niet gaan verschuiven, dat we ons steeds meer tegen dat perfecte gaan verzetten?
LD: Ja, maar of we dat nog als we jong zijn gaan meemaken, dat weet ik niet.
De Broer van Roos

Waardigheid
is wat je hoofd lekt,
als je huilt om de verkeerde.

Iedere week The Titty Mag in je mailbox? Dat kan! Meld je aan op thetittymag.com. Heb je op- en aanmerkingen, ideeen, inspiratie en wil je graag bijdragen aan de tittymag? Mail ons dan op thetittymag@gmail.com. 

Deze nieuwsbrief is samengesteld door Cathelijne Blok, Lotte Dale en Lizette Pellikaan. We willen Olivier van Kuyen, Raymond van Mill, Brainwash festival, Liza van Duyn en Tim Hofman duizend maal danken voor hun hulp om deze tweede editie zo awesome te maken. 
Copyright © 2016 TheTittyMag, All rights reserved.


Want to change how you receive these emails?
You can update your preferences or unsubscribe from this list

Email Marketing Powered by Mailchimp