Woman.  Een dag heeft zoveel gezichten. Op te zetten bij de rol die je op dat moment geacht wordt te spelen. Die van zorgzame vriendin, die altijd professionele collega, de perfecte schoondochter of de nachtbraker to the max. En achter al die maskers, vraag je je weleens af wie daar zit? Zijn dit allemaal stukjes persoonlijkheid of is het een facade? En hoe vaak moeten wij als vrouwen voldoen aan het plaatje dat voor ons is gecreëerd? Die verwachting van de maatschappij die ons als persoon misschien helemaal niet past? Dan doen we misschien toch net iets te vaak mee in het grote toneelspel dat het leven kan zijn. Doen we een van de passende maskers op. Het zijn de instagram filters die we over de wereld leggen om het leven net een stukje perfecter te maken. Of de keuzes die we denken te maken terwijl misschien wel helemaal niets te kiezen hebben.

Waar zitten we nou al weken naar te kijken? Soms zelfs wel tegen wil en dank. De Amerikaanse verkiezingen, die ook hier het nieuws beheersen, lijken wel een soapserie. Leugens, intriges, misbruik, oorlog, faillissementen, iedere dag een nieuwe aflevering, een nieuw schandaal. Ondertussen proberen de kandidaten de façade op te houden en presenteren zichzelf als de meest betrouwbare, capabele politicus.

Vierkant achter haar partij blijven staan werd met de weken moeilijker, niet alleen omdat Trump alle ideeën en waarden van de partij verloochend, maar vooral door de informatie die naar buiten komt over zijn persoonlijkheid. Specifiek de pussy gate video.
“Als ik heel eerlijk ben twijfel ik zo nu en dan wel, maar ik herinner mezelf er dan aan dat mijn partij meer is dan alleen Trump. Naast het presidentschap zijn er nog veel meer andere posities te vullen; in de senaat, in het huis. Daar moeten we ons oprichten. De steun van de partij aan Trump is misschien een façade, om eenheid en rust te bewaren, maar het is ook de slimste strategie om onze partij in leven te houden. Overstappen naar Hillary Clinton is voor mij echt geen optie.”

En daarin staat ze niet alleen. In het andere kamp, bij de democraten,  is het enthousiasme onder de vrouwen voor hun presidentskandidaat niet per se hoger. Ondanks dat een van de machtigste mensen op de wereld op korte termijn een vrouw kan zijn lijkt velen toch niet te deren als die vrouw Hillary Clinton is.

“Ze verkoopt zichzelf als een feminist, haalt Michelle Obama aan boord om die claim verder te onderbouwen, maar overtuigen dat doet ze niet.” In haar boek The Faux Feminism of Hillary Rodham Clinton somt Liza Featherstone alle redenen op waarom Clinton slecht nieuws is voor vrouwen en zeker geen voorbeeld. “Ja, symbolisch is het heel mooi. Maar het is zeker geen overwinning voor vrouwen. Eerder een 1-0 voor het huwelijk en dat is in mijn ogen toch geen vooruitgang voor de positie van vrouwen.”

“We walgen natuurlijk allemaal van Trump", zegt Liza, ''En zijn uitspraken over hoe je moet vrouwen om moet gaan. Maar we walgen net zo goed van Hillary en hoe zij zich in het verleden heeft opgesteld tegenover de vrouwen, die claimden affaires te hebben gehad met haar man. Ze stelde zich in die tijd niet alleen stoïcijns op naar de buitenwereld toe, maar men zegt ook dat zij een van de bedenkers was van de harde countertactiek die is toegepast. Een tactiek waarbij de vrouwen werden afgeserveerd als leugenaars en compleet in diskrediet werden gebracht. Tactieken die vele feministen zeer af keurde en nog steeds, want het was niet hun fout, Bill Clinton zat fout.”

De verkiezingen creëren voor vele Amerikanen de façade van een keuze. Het land is opgezadeld met twee kandidaten waarvan de meerheid hen liever niet het Witte Huis zou zien halen. De polls laten zien dat de meesten nu toch kiezen voor de ‘lesser of two evils’. Maar het was hun eigen verzet tegen het politieke establishment wat hoogst waarschijnlijk zal resulteren in de grootste establishment president ooit. Dan kan daar weer 4 jaar frustratie over groeien en zal 2020 pas echt het Kardashian tijdperk aanbreken, als ze Kanye op de troon zetten.