‘Tussen eind 1926 en eind 1927,’ schrijft Narayan Prasad, ‘was de Moeder aan het proberen de Goden uit het bovenmentale in onze personen te doen neerdalen. Maar de adharas waren niet in staat om ze te verdragen; er deden zich onbeheerste reacties voor, ook al hadden sommigen heel positieve ervaringen. [ .. ] Dus moest de hele procedure van de sadhana veranderd worden.’

‘In de tijd waar je het over hebt waren we in het vitale, de briljante periode van de Ashram’, zou Sri Aurobindo later zeggen. ‘Er waren er die briljante ervaringen hadden, boordevol energie zaten, enzovoort. Als onze Yoga die richting uit was gegaan, hadden we als resultaat een grote religie kunnen stichten, we hadden iets grandioos teweeg kunnen brengen; ons echte werk is evenwel anders, dus moesten we tot in het fysieke neerdalen. En het werk in het fysieke is alsof je in de grond aan het graven bent; het fysieke is totaal inert, hard als steen. Toen het werk daar begon, verdween alle energie die er geweest was, de ervaringen hielden op, of als ze kwamen, duurden ze niet lang. De vooruitgang ging daarna uitermate langzaam.’ [..] K.D. Sethna schrijft hierover: ‘Dit was beslist de indrukwekkendste daad van verzaking in de geschiedenis van de spiritualiteit.’

Mededelingen