Hoezee lezer,

De magische overtuigingskracht drijft kolonisten in hun zelfbeeld. In het hoofdstuk Het Vergetelgrijs laat ik Nanda uitleggen wat zij denkt dat overtuigingskracht is. Nanda heeft overal wel ideeën over. Bij anderen riskeert zij overtuigingskracht, maar in de geschreven gedachtegang is ze vrij om te denken wat ze wilt.

Het lijkt wel alsof wij bij iedereen overtuigingskracht riskeren. Op mijn vereniging heb ik het gevoel alsof mensen altijd streven een goede indruk achter te laten. In de sociale omgang streven mensen altijd voor meer overtuigingskracht. Het gebeurt wel dat we niet de energie hebben voor de sociale omgang. Dan kunnen we niet meer over koetjes en kalfjes praten, waarbij wij weinig overtuigingskracht riskeren, dus praten we maar niet. Bij onze sociale omgang denken we meer te riskeren, dan dat het ons op kan leveren. Bij het hoofdstuk Het Vergetelgrijs draait het om wat mensen te verliezen hebben in sociale interacties.

Terwijl ik deze achtergrondinformatie schrijf, realiseer ik mij dat Koloniserende Kleuren een boek is over mijn puberteit. Ik ben nu 25 jaar en dat brengt mij in de positie om achteraf te reflecteren over mijn leven in puberteit. Ik begin volwassen te worden en ik realiseer mij nu hoe schrijven mij helpt volwassen te worden. Schrijven helpt mij mijn leven beter te begrijpen. Dat realiseer ik mij pas, nu ik deze achtergrondinformatie schrijf. Belangrijk om op te merken is dat zelfreflectie niet de reden is waarom ik schrijf, maar slecht een deel van mijn reden.

Koloniserende Kleuren is dus een reflectie over mijn puberteit. Nanda maakt mijn puberteit mee. Ik heb ook moeten worstelen om mijn lastige zelf een plekje te geven. In mijn zoektocht naar volwassenheid leek overtuigingskracht erg belangrijk. Om volwassen te worden heb ik vaak nagedacht hoe anderen mij zagen. Ik wist dat mensen mij als lastig ervaarden, maar ik wist niet hoe ik dan wel een juiste versie van mijzelf moest zijn. Ik wist dus niet hoe ik volgens overtuigingskracht moest zijn. Ik heb dus maar geprobeerd zoveel mogelijk van mijzelf te verzwijgen, zodat ik anderen maar niet lastig viel met mijn lastige zelf. Stilte en afzijdigheid leken mij te helpen om mijn lastige zelf te verbergen. Ik heb dan alsnog commentaar gekregen op mijn lastige zelf en het was nog steeds niet juist hoe ik was. "Als ik mijn gedrag niet zou verbeteren, dan zou ik nooit overtuigend worden bij anderen in mijn latere leven", was de paternalistische boodschap die mij verteld werd. Ik ben nog nooit zo boos geweest op anderen. Dat was mijn levensbepalende moment waarin ik heb besloten geen overtuigingskracht meer na te jagen.

Nanda worstelt nog om het lastige meisje in haar een plekje te geven. Nu probeert ze haar nog te onderdrukken. Zij probeert volwassen te worden. Dat is de ontwikkeling die Nanda doormaakt in Koloniserende Kleuren.