“Seks hoort mooi te zijn, maar voor mij gaat dit gepaard met angst voor de dat vreselijke virus.”

Een noodkreet. Een noodkreet van Lyle Muns, oud- woordvoerder van PROUD (vakbond Sekswerkers) en actief betrokken bij actiegroep PrEPnu. Ieder jaar komen er in Nederland 900 nieuwe HIV besmettingen bij, terwijl er een preventiemedicijn gewoon op de markt beschikbaar is.

Lyle pleit ervoor, dat dit medicijn vergoed wordt voor de risicogroepen in Nederland, want hoe kan het, dat in een tijd waarin we alle kennis in pacht hebben er nog steeds mensen onnodig besmet worden met HIV? Hoe kan het, dat er ieder jaar weer nieuwe besmettingen bij komen? En doen we hier genoeg aan?

Woman. 

TheTittyMag: 2016...  Is dit jullie tijd?

Doppelgang: Overal in de wereld kun je nu creëren wat wij nu doen, als je er maar voor gaat. Wij zijn, als groep, ontstaan in het noorden van Nederland, in Leeuwarden, en we hebben onszelf verder ontwikkeld in Amsterdam, waar we een groot podium kregen. Een stad vormt je. Als we waren begonnen in Tokyo hadden we er misschien anders uitgezien of anders geklonken. Maar overal kan creativiteit zich openbaren.

We werken samen en die kracht werkt overal in door. Vaak zijn we het ergens over eens en soms dagen elkaar juist uit. We kunnen elkaar ook inspireren en die kracht bundelen we dan. We willen die omzetten naar wat we de wereld willen laten zien, in beeld, muziek, mode, op alle vlakken.

TTM: Moest die ontwikkeling en die groei meteen?

D: Nee daar zat geen verwachting in. We houden gewoon heel erg van reizen en nieuwe dingen ontdekken en als we dat kunnen combineren dan is dat tof. Als het groeit samen met diezelfde Wanderlust dan mag daar ook wat tijd in zitten. We hadden heel lang een droom om naar Tokyo te gaan, omdat het voor ons een inspiratiebron was en om dan daar uiteindelijk te zijn… dat was heel surrealistisch.

TTM: Doppelgang is een verlengstuk van jullie zelf. Voelt dat niet ontzettend als je kwetsbaar opstellen?

D: Dat is ook ons kritische punt, want het een staat nooit los van het ander. We zijn wat we draaien en het heeft meer aspecten, en het is zo fragiel, aangezien het ons persoonlijke verhaal is. Amsterdam is wel een hele veilige haven om je te ontwikkelen, er is geen stad zo open-minded als Amsterdam.

TTM: Maar als je mocht kiezen, zonder beperkingen, hadden jullie dan liever jezelf en Doppelgang willen ontwikkelen in een andere tijd of op een andere plek?

D: Veel dingen uit de jaren ‘90 inspireren ons. We willen die inspiratie via nieuwe media de toekomst inblazen. We gebruiken vooral veel elementen uit ons geboortejaar tot aan het jaar 1997. Het geluid uit die tijd en de esthetiek uit de periode in met name Engeland en New York, maar ook in Nederland. Het was het begin van het ontstaan van het grote nachtleven en het bijhorende avontuur. Er was nog zo veel te ontdekken. Het was allemaal nog zo lekker ongekaderd, dat was de magie en het sterke punt van toen.

TTM: Zijn er nu dan te veel kaders?

D: We vonden dat het een tijdje wel zo was, maar er lijkt een revanche gaande te zijn van oude plekken, bijvoorbeeld in de house-scene. Die doet sterk denken aan de sfeer en mentaliteit van vroegere periodes. Misschien is het nu zelfs wel beter dan toen, juist door de geschiedenis die we al hebben meegemaakt. Kijk bijvoorbeeld naar initiatieven zoals Cruquius Gilde en Burning.

TTM: Hebben jullie genoeg tijd om te bereiken wat jullie willen?

D: We willen met Doppelgang meer landen aanraken. Je leert iedere dag meer over wie je wil zijn en dat kan dan doorgroeien over de wereld heen. We blijven ons ontwikkelen, en daarmee ook Doppelgang, want dat is een verlengstuk van onszelf. We focussen op ons plezier en wat wij leuk vinden en wat wij vervolgens willen delen. We laten een deeltje van ons zien, waarvan wij hopen dat de wereld daarvan beter wordt. Al zijn er nog zeker wat gaten in te vullen op dat vlak.

TTM: Wanneer was dat moment, dat je dacht: ‘Nu zijn we wie we willen zijn’?

D: Ik weet niet of dat een moment is geweest, maar dat is altijd de motivatie. Het is niet een uitgespeeld ding, maar die verbintenis is er altijd al. We hebben altijd dingen samen ondernomen en samen gemaakt. Van vrienden kiezen tot plekken opzoeken en nieuwe dingen en plekken ontdekken.

TTM: Staan jullie ook zelf stil bij het handhaven van bepaalde persoonlijke kaders?

D: Doordeweek hou ik er iets meer rekening mee wie ik ben, maar in het weekend echt helemaal niet. We denken na over wat we aantrekken, maar we laten ons daardoor zeker niet begrenzen, want dat willen we doorbreken. Op dat moment krijg je juist die verrassende momenten. Het blijft één grote speeltuin waarin we ons begeven.

TTM: Denken jullie na over wie jullie in de toekomst willen zijn?

D: Het gaat allemaal vrij organisch. We pikken gaandeweg wat op en nemen die inspiratie en ervaring weer mee of we laten het juist bewust weer vallen en achter ons.

TTM: Zijn jullie daarin uniek?

D: Wij begeven ons in een wereldje in Amsterdam, waarin iedereen een hele vrije versie is van zichzelf. Als je kijkt naar de wereld daarbuiten, dan zijn die mensen er ook wel. Misschien is het iets dat meer te zien is in de media en onze groep ook groter wordt en een groter tegengeluid vormt tegen het massale. Het is niets voor niets, dat Trump nu heeft gewonnen.Dit laat zien, dat er een grote andere grote massa is, maar aan de andere kant lijkt de jonge generatie van nu juist meer uit te zijn op een vrije wereld.

TTM: Willen jullie altijd in Amsterdam blijven?

D: Toen we in NY waren wilden we daar ook echt blijven vanwege alle inspiratie en de fijne mensen. Ook Tokyo was prachtig en het was één groot pretpark met zulke lieve mensen. We zouden daar het hele jaar wel kunnen blijven. Sowieso willen we ons laten gebeuren daar in Azië. Dat gebied inspireert ons zo erg, je voelt je daar echt een wereldburger. Maar we hebben wel het gevoel dat we altijd willen terugkeren naar Amsterdam. Het is zo’n fijne stad en daar zijn we nog lang niet klaar mee.

TTM: Het lijkt alsof jullie heel zeker zijn en weinig onrust of tijdsdruk voelen?

D: We hebben wel echt onzekerheden en we moeten ook echt werken voor de dingen die we willen bereiken. We proberen zo min mogelijk te verwachten of vast te zetten, om niet teleurgesteld te worden. Het is zo persoonlijk, dat we rustig moeten blijven. Het moet behapbaar blijven. We zijn altijd al heel relaxt geweest en we doen het allemaal vooral voor ons eigen plezier. Omdat Doppelgang een verlengstuk is van onszelf, willen we dat ook echt liefdevol doen. We willen daarom niet te veel druk op onszelf leggen en er teveel van verwachten, omdat je er alleen maar hardere klappen van krijgen. Al kan je deze klappen natuurlijk niet altijd vooraf ontwijken, want je gaat vast een keer op je bek.

TTM: Wat zien jullie als je nu terugkijkt?

D: Ja, dan heeft Doppelgang onze verwachtingen overtroffen. We zijn gestart, puur vanuit de liefde voor muziek en de liefde om dingen te creëren. Het begon allemaal heel abstract en toen we wisten dat we ruimte kregen en de reactie goed was, toen gingen we ervoor. Het heeft ons dingen gebracht, die we nooit hadden kunnen voorzien, zoals veel grote festivals en optredens als bij Solar en Pinkpop, een eigen release en een video. Wauw, als je ons dat drie jaar geleden had voorspeld dan zouden we je voor gek hebben verklaard. We komen steeds een level verder, en daar hoop je natuurlijk ook op. Alleen doordat we onszelf hierin relaxt houden, voelt het natuurlijk en zonder druk. We zijn natuurlijk een bedrijf, maar we zien het niet zo, omdat het nooit zo voelt.

“Seks hoort mooi te zijn, maar voor mij gaat het gepaard met angst voor dit verschrikkelijke virus.”

TheTittyMag: Hoe kan het dat HIV niet de wereld uit is?

Lyle Muns: HIV is een hardnekkige ziekte en we doen nog steeds niet genoeg. Pia Dijkstra (D66) en Linda Voortman (GroenLinks) hadden een verzoek ingediend om PrEP te vergoeden voor risicogroepen, maar dat is afgewezen. Er komen momenteel zo’n 900 nieuwe infecties per jaar bij en dit aantal stijgt. Ik maak me hier erg veel zorgen over. We hebben in Nederland een medicijn om deze ziekte tegen te gaan. Hoeveel mensen moeten er nog HIV-positief worden voordat we in Nederland in actie komen? Hoelang willen we hier nog mee wachten?

TTM: We leven in 2016. Je zou toch hopen dat we beschikbare medicijnen tegen een vreselijke ziekte willen inzetten? Waarom vergoeden we PrEP dan niet?

LM: Daar zijn meerdere redenen voor. Er is te weinig politieke druk en er zijn nog veel mensen die niet weten dat het virus überhaupt bestaat. Tijdens de epidemie in de jaren ‘80/ ‘90 zag je de directe gevolgen van HIV. Toen was de kwestie heel urgent, omdat je in je eigen omgeving je vrienden eraan zag overlijden. De aandacht is nu verslapt en er heerst een zekere condoom-moeheid. Er worden minder condooms gebruikt, want je overlijdt niet meer aan HIV/AIDS. Maar het aantal besmettingen neemt juist toe. Mensen snappen niet hoe ernstig deze ziekte is en dat is heel frustrerend, want je weet dat er een oplossing is, maar er wordt niet voor gekozen.

TTM: Loopt Nederland hierin achter?

LM: JA, ontzettend! PrEP is hier gewoon legaal en kan je het krijgen op recept. Maar het kost 550 euro per maand en dat kunnen de meeste mensen zich niet veroorloven. Je kunt wel meedoen aan een studie in Amsterdam, maar er is een beperkt aantal mensen dat hieraan mee mag doen. Gek voorbeeld, maar zelfs in Kenia lopen er studies, waarbij PrEP gratis ter beschikking wordt gesteld. In Amerika is het binnen de zorg goed geregeld en ook in Noorwegen en Engeland zijn ze bezig om PrEP op de markt te krijgen en te vergoeden.

TTM: Ben jij bang voor de toekomst?

LM: De teller tikt gewoon door. Ik weet niet wat nu het plan is om het aantal besmettingen te stoppen. Op het vlak van HIV heb ik het idee dat we nu stilstaan. In de jaren ‘80/’90 tijdens de hoogtijdagen van de HIV-epidemie en er veel homomannen aan overleden, was er veel aandacht voor deze verschrikkelijke ziekte. Anno 2016 is er gelukkig een goed medicijn. Doordat je de infectie nu kunt overleven, is de aandacht enorm verslapt, maar de ziekte is zeker niet weg!

TTM: Denk je, dat verslappen van die aandacht ook te maken heeft met een zekere angst en met niet bezig te willen zijn met dit probleem?

LM: Zeker. Het heeft ook te maken met een moreel kantje. Je kan er van alles van vinden, maar we kunnen er ook pragmatisch over denken. Stimuleren van condoomgebruik alleen is niet genoeg. Partijen zoals de PvdA of zelfs VVD, vrijzinnige partijen, die homorechten een warm hart toedragen, stemmen nog altijd tegen het voorstel om PrEP te vergoeden voor risicogroepen. Ik snap dit niet en ik maak me er boos over. Ik ben gewoon bang. Bang, dat ook ik hoor, dat ik HIV-positief ben. Ik ben sekswerker en ook homo, en volgens de statistieken ben ik niet veilig. Seks hoort mooi te zijn, maar voor mij gaat dit gepaard met angst voor deze vreselijke ziekte.

TTM: Heerst er veel angst onder homo’s?

LM: De angst om HIV te krijgen werkt negatief op het genieten van seks, want de angst om ziek te worden, speelt constant door je hoofd. Als je voor het gebruik van PrEP bent, is de vraag vaak meteen of je dan onveilige seks hebt, terwijl het ook kan zijn dat je juist extra veilig wilt zijn. Er zijn nog steeds mensen, die niet het bord willen delen met iemand, die HIV- positief is. Het  is nog steeds een ingewikkeld taboe, zelfs in 2016 en zelfs in ons vrije Amsterdam. Binnen de homogemeenschap is er veel discriminatie onderling en dat maakt het lastig om een leuke date te krijgen, terwijl je HIV niet kunt overdragen als je de juiste medicijnen gebruikt, maar veel mensen weten dit niet. Dit maakt het heel moeilijk om er eerlijk en open over te praten.

TTM: ben je positief over de toekomst?

LM: Ik ben zeker positief. Ik geloof dat er beweging ontstaat binnen de politiek, en ik hoop dat die op korte termijn resultaten boekt. Ik weet dat dingen anders kunnen. Ik roep mijn vrienden op om zich uit te spreken en te vertellen over de angst waar ze mee rondlopen, zodat HIV-besmetting weer op de politieke agenda gezet komt! Ook doe ik een oproep aan de politiek om het preventiemedicijn te vergoeden, en aan de farmaceut om het goedkoper te maken. We moeten ervoor zorgen dat discussie menselijker wordt en de oplossing betaalbaarder.