Ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα.
Μια Ακρόπολη φτιαγμένη από 120.000 Lego.
Οι ψηφοφόροι του Ντόναλντ Τραμπ δεν καταλαβαίνουν πού είναι το πρόβλημα με τους Ρώσους χάκερς.
Ξεκινά η πειραματική διανομή βασικού εισοδήματος στη Φινλανδία (πού αλλού). Το βασικό εισόδημα είναι διαφορετικό από το γνωστό "ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα", το οποίο δίνεται στους φτωχούς. Το βασικό εισόδημα είναι ένα κρατικό επίδομα που είναι σχεδιασμένο για να δίνεται σε όλους τους πολίτες ανεξαιρέτως, ανεξαρτήτως εισοδηματικής κατάστασης ή ηλικίας, και θεωρείται από πολλούς ώς ιδανική λύση για την καταπολέμηση της ακραίας φτώχειας, ειδικά σε ένα κοντινό μέλλον στο οποίο οι μηχανές θα εκτοξεύσουν την ανεργία ανειδίκευτων εργατών στα ύψη. Κάποτε θα σας γράψω γι' αυτό το θέμα, είμαι στη διαδικασία της μελέτης ακόμη.
Μιας και μιλάμε για ανισότητες:
Η παγκόσμια οικονομία είναι στημένη έτσι ώστε να εξυπηρετεί τους συνταξιούχους.
Υπάρχει μια καινούρια σειρά που λέγεται "The Young Pope" (δεν την έχω δει).
Το Twitter έκανε το εξής.
Αυτή η απίθανη συνέντευξη του αδιανόητου Πίτερ Τιλ, θρυλικού επενδυτή της Σίλικον Βάλεϊ και παράδοξου πρωτοπαλίκαρου του Ντόναλντ Τραμπ.
Το (πολύ ενδιαφέρον) βιβλίο του, το οποίο αναφέρεται στο άρθρο, το έχω μεταφράσει εγώ στα ελληνικά, πολύ πριν αυτός κλείσει το Gawker και στηρίξει τον Τραμπ, κι αυτό εξακολουθεί να μου δημιουργεί πολλά συναισθήματα, όχι ευχάριστα.
Ένα βιβλίο (πιο πολύ φέρνει σε coffee-table book) που σας προτείνω ανεπιφύλακτα, αν σας αρέσει η συγκεκριμένη ταινία ή το πώς φτιάχνονται οι ταινίες γενικότερα:
Ο "Νονός" του Μάριο Πούτσο (έτσι τον λένε, τι να κάνουμε) με τη μορφή του σημειωματαρίου του Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο οποίος είχε κόψει τις σελίδες του βιβλίου και τις είχε κολλήσει σε μεγάλες κόλλες, γράφοντας σημειώσεις και ιδέες στα περιθώρια, οι οποίες τον βοήθησαν στη συγγραφή του σεναρίου. Δεν είχα διαβάσει το βιβλίο. Δεν είναι σπουδαίο. Αλλά με αυτή τη μορφή, κι εφόσον έχει δει κάποιος την ταινία, είναι μια συναρπαστική εμπειρία.
Τέλος, αυτό το καταπληκτικό άρθρο για το τέλος των εφημερίδων, με συμβουλές για (δικαιολογημένα απελπισμένους, ωσονούπω άνεργους) δημοσιογράφους. Το οποίο τέλος είναι αναπόφευκτο, όπως λέμε μεταξύ μας εδώ και δέκα χρόνια.
Α, ναι. 2017. Φέτος κλείνουν δέκα χρόνια από τότε που άρχισα να λέω σε συναδέλφους ότι τα περιοδικά και οι εφημερίδες θα καταρρεύσουν και όλοι θα διαβάζουν στο ίντερνετ. Μόλις που είχε βγει το iPhone (όχι στην Ελλάδα -κι εγώ δεν προέβλεπα το mobile τότε), ελάχιστοι είχαν Twitter ή Facebook, ο περισσότερος κόσμος δεν είχε broadband στο σπίτι. Με κορόιδευαν με επιχειρήματα του τύπου "ο κόσμος πάντα θα θέλει το χαρτί" και "οι φωτογραφίες δε φαίνονται καλά στην οθόνη" και άλλα τέτοια.
Τώρα που τα γράφω αυτά διαπιστώνω: Αυτό είναι ένα pattern.