Ήταν μια καυτή εβδομάδα.
Αλλά όπως πάντα, όταν έρχεται η ώρα για το γράμμα της Παρασκευής, αυτό που θέλω να σας πω δεν έχει να κάνει με την πολιτική επικαιρότητα, τις κλωτσοπατινάδες στη Βουλή, τις δραματικές επετείους, το ποδόσφαιρο ή τη ζέστη, αλλά κάτι εντελώς διαφορετικό. Αυτή τη στιγμή, ας πούμε, ενώ αρχίζει το ημίχρονο του Βραζιλία-Βέλγιο (μηδέν-δύο) σκέφτομαι κυρίως την υπόθεση των παιδιών που είναι παγιδευμένα σε εκείνη τη γιγάντια σπηλιά στην Ταϊλάνδη, δυο εβδομάδες τώρα, που είναι ζωντανά και καλά στην υγεία τους αλλά εντελώς αδύνατο να βγουν, καθώς ένα μεγάλο μέρος της σπηλιάς έχει πλημμυρίσει. Χιλιάδες άνθρωποι έχουν φτάσει από όλο τον κόσμο προσπαθώντας να οργανώσουν ένα σχέδιο διάσωσης, ένας εθελοντής που προσπαθούσε να τους πάει δεξαμενές οξυγόνου πνίγηκε. Με συναρπάζουν αυτές οι ιστορίες, με συγκλονίζουν. Θυμάστε την ιστορία με τους τριαντατρείς μεταλλωρύχους στη Χιλή; Εγώ τη θυμάμαι. Το 2010 είχε γίνει. Κάτι υπάρχει στην ιδέα του εγκλωβισμού στα έγκατα της Γης, αποκομμένος από τον κόσμο, μαζί με άλλους με τρομοκρατεί και με συναρπάζει. Και είναι παιδιά. Τι σκέφτονται; Πώς επεξεργάζονται αυτό που ζουν;
Σήμερα στην Καθημερινή: Η δημοκρατία που στην εποχή μας κινδυνεύει, δεν ήταν δα και μια καλολαδωμένη μηχανή ελευθερίας, εδώ που τα λέμε. Μια ιστορία για κάποιες αμερικανικές εκλογές του 1948 (από αυτό το βιβλίο), μια πρόβλεψη από αυτό το νέο βιβλίο και άλλα ενδιαφέροντα θέματα.
|