και τώρα, λινξ για βιβλία
Ο Μπομπ Γούντγουορντ, ο ένας από τους δύο που αποκάλυψαν το σκάνδαλο Watergate (αυτός που στην ταινία τον έπαιζε ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ) γράφει βιβλίο για το απερίγραπτο μπάχαλο που είναι ο Λευκός Οίκος του Τραμπ. Θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβριο, λέει.
Μιας και λέμε για το μπάχαλο του Τραμπ, από ό,τι φαίνεται μέρος του κρατικού μηχανισμού εκεί επιλέγει να αντιμετωπίσει τις παλαβομάρες που γράφει και λέει ο Πρόεδρος με το μόνο λογικό τρόπο: Την αδιαφορία. Γράφει αυτός ότι θα κάνει κάτι στο Twitter, και οι αρμόδιες υπηρεσίες το αγνοούν και δεν κάνουν τίποτε.
Στο ίδιο θέμα, δε, ένα βιβλίο που διάβασα (πιο ακριβές: άκουσα) πρόσφατα με πολύ ενδιαφέρον θέμα αναφέρεται στο Λευκό Οίκο του Τραμπ προσφέροντας ενδιαφέρουσες (ζουμερές, θα έλεγα αν ήθελα να γίνω γλαφυρός) λεπτομέρειες. Το βιβλίο λέγεται "The Gatekeepers" και εξιστορεί τις θητείες των τελευταίων "chiefs of staff" των αμερικανών Προέδρων, των διευθυντών των γραφείων τους δηλαδή, ανθρώπων που έχουν εξαιρετικά μεγάλη δύναμη καθώς ορίζουν ποιος έχει πρόσβαση στον Πρόεδρο και πόσο, και έχουν πρακτικά την ευθύνη του συντονισμού του κυβερνητικού έργου. Είχα μεγάλες προσδοκίες από αυτό το βιβλίο, καθώς ο συγγραφέας μίλησε με 18 από δαύτους, και με δυο Προέδρους, αλλά απογοητεύτηκα, καθώς η προσέγγισή του ήταν επιδερμική, η κριτική του (κυρίως προς τους ανθρώπους που δεν του είχαν μιλήσει) κάπως αναιμική και ατεκμηρίωτη και κυρίως επειδή παρ' όλες τις ιστορίες δεν εξηγεί καθόλου καλά το τι ακριβώς κάνουν αυτοί οι άνθρωποι κάθε μέρα, πώς διαχειρίζονται τις δαιδαλώδεις αρμοδιότητές τους, πρακτικά πράγματα, χρήσιμα. Ως γενική σύνοψη των κυριότερων στιγμών της αμερικανικής ιστορίας των τελευταίων 50 χρόνων είναι καλό (και για κάποιους αυτό μπορεί να αρκεί), αλλά εμένα το περισσότερο ενδιαφέρον σημείο ήταν το τέλος, όταν μιλάει για το Λευκό Οίκο του Τραμπ, ο οποίος είναι ένα εντελώς διαφορετικό πράγμα από όλους μα όλους τους προηγούμενους (συμπεριλαμβανομένου εκείνου του Νίξον) επιβεβαιώνοντας όσα έχουμε διαβάσει και αλλού.
λίγα λινξ ακόμη
Μπορεί να έχετε διαβάσει ήδη αυτό το πολυσυζητημένο και τεράστιο άρθρο του New York Times Magazine για το πώς η ανθρωπότητα είχε μια μοναδική ευκαιρία να καταπολεμήσει την κλιματική αλλαγή τη δεκαετία του '80 και γιατί την έχασε. Ε, σας το ξαναβάζω. Επίσης σας βάζω και τον πολύ καλά τεκμηριωμένο αντίλογο. Εν συντομία, το άρθρο λίγο-πολύ βγάζει λάδι τις πετρελαιοβιομηχανίες και τους Ρεπουμπλικάνους, λέει ότι δεν φταίγαν αυτοί που δεν βρήκαμε λύση αλλά το κακό μας το κεφάλι. Ε, δεν ήταν ακριβώς έτσι.
Και μιας και τη χάσαμε αυτή τη μάχη: Τα καλύτερα μέρη για να ζεις το 2100.
Η πρώτη συνέντευξη της μαμάς του Οσάμα Μπιν Λάντεν. Ναι, είχε.
Το Google Street View πέτυχε έναν τύπο στο Μπρισμπέιν της Αυστραλίας που ακολουθούσε την κάμερα και της έκανε χειρονομίες.
Η προσελήνωση όπως την παρακολούθησε ο πλανήτης live στην τηλεόραση (όσοι είχαν τηλεόραση) το 1969.
Πού κάνουν λάθος τα περισσότερα άρθρα που διαβάζουμε για την τεχνητή νοημοσύνη.
Αυτό το μεγάλο αφιέρωμα στο Goop! της Γκουίνεθ Πάλτροου, το οποίο είναι ένα πρώην ελιτίστικο νιουζλέτερ και νυν online κατάστημα με ψευδεπιστημονικά ματζούνια και μαγικά βότανα. Το ενδιαφέρον της ιστορίας είναι πως όσο περνούσε ο καιρός και το κορόιδευε ο κόσμος τόσο άλλαζε προφίλ και στόχευση, διατηρώντας μεν ένα ελιτίστικο φανφαρόνικο περιτύλιγμα, αλλά παρεισφρύοντας όλο και περισσότερο στον κόσμο των ψεκασμένων. Σήμερα έχει φτάσει στο σημείο να πουλάει τα ίδια προϊόντα με τον ακροδεξιό Άλεξ Τζόουνς (αυτόν) με διαφορετικό όνομα.
Γιατί ξεχνάει ο ανθρώπινος εγκέφαλος; Επειδή δεν μπορεί αλλιώς να θυμάται.
|