Copy
Έχω να σας πω μερικά πράγματα.
Διαβάστε το στον browser
Μάτι

Πάντα πίστευα ότι ως "λαός" ή ως κοινωνία δεν έχουμε τίποτε που να μας ενώνει. Δεν έχουμε κοινές αξίες, ούτε κοινά πιστεύω. Δεν είμαστε χωρισμένοι σε ομάδες, φυλές ή φατρίες, αλλά σε μεμονωμένες οικογένειες. Η καθεμία για τον εαυτό της. Δεν συμπαθιόμαστε καν. Είναι σα να συνυπάρχουμε από τύχη, χάρη σε ένα καπρίτσιο της γεωγραφίας και της γενεαλογίας.

Μόνο όταν γίνονται συμβάντα τραγικά, σεισμοί, ναυάγια, τραγωδίες, ή όταν συμβαίνει ένα εξαιρετικά σημαντικό αθλητικό επίτευγμα ξαφνικά γινόμαστε ένα σύνολο. Μέσα και σ' αυτό το πλαίσιο τσακωνόμαστε, βέβαια, σαν τα κοκόρια (ακόμα και στους αθλητικούς θριάμβους, θυμίζω τους χιλιάδες που έβριζαν εν χορώ τους Αλβανούς στους πανηγυρισμούς για το Euro 2004 στην Ομόνοια) αλλά τουλάχιστον σε εκείνες τις περιπτώσεις υπάρχει μια κοινή βάση, ένα μοναδικό θέμα που απασχολεί τους πάντες, όποιοι κι αν είναι. Αυτό είμαστε "εμείς οι Έλληνες": αυτές οι κοινές στιγμές. Τίποτε άλλο δεν μας ενώνει. 

Αυτές τις ημέρες όλοι οι άνθρωποι που ζουν μέσα στη δικιά μου φούσκα περνούν ένα ένα τα στάδια της κατάθλιψης. Οι κοινός πόνος είναι διαυγής και καθολικός, φαίνεται στο ύφος και τη χροιά της φωνής και στο βλέμμα. Κανένας δεν είναι καλά αυτή την εβδομάδα. Κανένας δεν έχει ιδιαίτερη όρεξη να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο. 

Βεβαίως, αυτά συμβαίνουν στη φούσκα μου. Παραέξω μπορεί να μην είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Μπορεί ο πόνος να είναι λιγότερος ή λιγότερο καθολικός. Αλλά δεν το νομίζω. Το σίγουρο είναι πως η συγκεκριμένη τραγωδία ήταν πολύ κοντινή για τη δικιά μου φούσκα -γνωρίζω ανθρώπους που είδαν το σπίτι τους να καίγεται, γνωρίζω ανθρώπους που σώθηκαν από τη θάλασσα, ξέρω ανθρώπους που ξέρουν ανθρώπους που πέθαναν. Την Κυριακή το απόγευμα ήμουν στο Μάτι. Σχολίαζα με τη γυναίκα μου τους στενούς δρόμους, στους οποίους δύσκολα χωρούσαν να περάσουν δύο αυτοκίνητα από τα σημεία όπου άλλα αυτοκίνητα είχαν παρκάρει στο πεζοδρόμιο. Επίσης, ότι είναι μια ωραία και ήσυχη γειτονιά, ένα θαυμάσιο μέρος για να περνάει κανείς το καλοκαίρι του. Η μεγάλη ήθελε οπωσδήποτε να φάμε σε μία συγκεκριμένη ταβέρνα επειδή της άρεσε το όνομα.

Λίγες ώρες αργότερα η γειτονιά έλιωνε. Η ταβέρνα καιγόταν μέχρι που έμεινε ένα μαύρο κουφάρι να χάσκει. Επέστρεψα στο ίδιο μέρος την Τρίτη, ενώ το έδαφος ακόμα κάπνιζε και η μυρωδιά σου έκαιγε το λαιμό, καθώς οι πρώτοι διασώστες έμπαιναν από σπίτι σε σπίτι και οι πρώτοι εθελοντές κουβαλούσαν νερά και τρόφιμα και τα πρώτα φορτηγά μετακινούσαν τα ξεβαμμένα μεταλλικά κουφάρια των αυτοκινήτων, επειδή ήθελα να δω οπωσδήποτε αυτή την εικόνα. Όχι από περιέργεια ή για να οπτικοποιήσω τον πόνο. Ήθελα να δω την εικόνα της τραγωδίας επειδή αυτό είμαστε. Τίποτε άλλο δεν μας ενώνει. 

--


Αν είστε σαν εμένα, έχετε διαβάσει τα πάντα αυτές τις ημέρες. Δεν ξέρω αν είστε σε προηγούμενο ή επόμενο στάδιο της κατάθλιψης, εγώ θα σας αφήσω εδώ λίγα πολύ βασικά πράγματα. Όταν είστε έτοιμοι, δείτε τα. 

Μερικές παρατηρήσεις για το φαινόμενο τις έγραψα με διάφορους τρόπους, σε τουιταιγίδα, στο Facebook ακόμα και σε Instagram story. Παραπέμπω σε μιαν έρευνα που έκανα για τους δασικούς εμπρησμούς τα πολύ παλιά χρόνια, όταν δούλευα σε ένα μηνιαίο περιοδικό. Για όσους δεν θυμούνται, κάποτε κυκλοφορούσαν παραλληλόγραμμα αντικείμενα τα οποία ήταν πρακτικά στοίβες από γυαλιστερό χαρτί στο οποίο τυπώνονταν "άρθρα", σαν αυτά που διαβάζουμε σήμερα στο ίντερνετ, αλλά χωρίς να μπορείς να τα πατήσεις ή να τα ποστάρεις στο Facebook. Όταν το έγραψα, το μακρινό 2007, καλά καλά δεν υπήρχε Facebook.  

Εδώ μπορείτε να διαβάσετε το "Σχέδιο Δράσεων Πολιτικής Προστασίας" για τις δασικές πυρκαγιές (PDF). Δεν ξέρω αν παρακολουθήσατε τη συνέντευξη τύπου κυβερνητικών στελεχών εχτές. Εγώ την παρακολούθησα αναγκαστικά, καθώς ήμουν παγιδευμένος σε τηλεοπτικό στούντιο, περιμένοντας τη σειρά μου (μάταια). Κρίνοντας από τις απαντήσεις, ήταν σα να μην είχε διαβάσει κανείς αυτό το κείμενο. Ήταν σα να μην ξέρουν ότι υπάρχει. 

Στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα λέω για την έρευνα που έχουμε κάνει για την κλιματική αλλαγή, παρεμπιπτόντως. Αξίζει τον κόπο να τη δείτε, αν δεν την έχετε δει. 

Αν είστε έτοιμοι, επίσης, προσπαθήστε να δείτε αυτό το βίντεο από τη στιγμή που ένας κάτοικος της περιοχής περικυκλώνεται από τη φωτιά. Σύμφωνα με το χρήστη που το πόσταρε, τόσο ο άνθρωπος όσο και το γατάκι που φαίνονται στο βίντεο έζησαν. Αν είναι να το δείτε, δείτε το με ήχο. 

Σήμερα στην Καθημερινή: Τι άλλο. Για τον κόσμο μας που καίγεται γράφω. 

Το βιβλίο της εβδομάδας: Είναι ένα παλιότερο βιβλίο, πάνε λίγα χρόνια από τότε που το διάβασα, αλλά εδώ σας το βάζω για τη συγκλονιστική περιγραφή μιας πυρκαγιάς στα κεφάλαια 11-13, ένα από τα πιο ζωντανά και τρομακτικά κείμενα που έχω διαβάσει. Θυμάμαι τότε πήγαινα στη δουλειά με το μετρό, ε, διαβάζοντας αυτό το κεφάλαιο έχασα το σταθμό και επειδή δεν ήθελα να σταματήσω δεν κατέβηκα ούτε στον επόμενο.  
Το θέμα του βιβλίου, βεβαίως, είναι άσχετο. Το συστήνω ούτως ή άλλως. 

Ένα απόσπασμα από το 13ο κεφάλαιο:
 
"And in the back seat the three now silent, soot-smeared children absorbed it all -the choking creosote stench, the roar of wind and flame, the wild rocking of a car being driven that hard, the heat, the emotion so raw and exposed it was like butchered flesh; the tormented, hopeless feeling of two people who lived together in a love not yet love, nor yet not; an unshared life shared; a conspiracy of affections, illnesses, tragedies, jokes and labour, terrible neverendingness of human beings. 

A family". 
φωτιά
Lost & Found
Τέλος, ένα μήνυμα: 

 Το "Lost and Found" είναι μια μικρή αστυνομική νουβέλα, κυκλοφορεί στο Amazon και μπορείτε να την κατεβάσετε και να τη διαβάσετε στο κινητό, το tablet ή το Kindle.  

Κοστίζει $3

Extra bonus: Με κάθε αγορά ενός βιβλίου χρηματοδοτείτε τη λειτουργία αυτού εδώ του newsletter. Το ξέρατε αυτό; Όχι; Έχει σημασία; 
georgakopoulos.org
μπορείτε να βρείτε παρεμφερείς κουβέντες και στα εξής:
Facebook
Facebook
Twitter
Twitter
Instagram
Instagram
LinkedIn
LinkedIn
YouTube
YouTube
Google Plus
Google Plus
© 2017 Georgakopoulos.org All Rights Reserved unsubscribe from this list    update subscription preferences