|
«Իմ մեջ մի ձևի հուսահատություն կար: Որովհետև մինչև հեղափոխությունը ես մտածում էի․ էս լավ ժողովրդով, էս լավ ծրագրերով՝ մենք կունենանք փոքր արդյունք, մենք կունենանք կղզյակներ, մենք կունենանք միայն էնպես, որ կլինի մի փոքրամասնություն Հայաստանում, որը ճիշտ ձևի է ապրում, զարգանում, որի արժեքները ճիշտ են: Իսկ ամբողջ Հայաստանը, ավաղ, գնում է այլ ուղղությամբ, գնում է դեպի սխալ զարգացում, դեպի անհաջողություններ։ Հեղափոխությունը այդ ամենը փոխեց ինձ համար: Շնորհիվ ձեզ, ձեր սերնդակիցների, որովհետև դա հեղափոխություն է, որը իմ սերունդը չի արել, այլ արել են քառասուն տարեկան և ավելի երիտասարդները։ Եվ դա պատմականորեն փոխեց իմ զգացումը դեպի էս երկիրը, վերականգնեց իմ հավատը, ինձ դարձրեց շատ ավելի համեստ: Որովհետև ես հիմա գիտեմ, որ էդ արդեն բառեր չեն, ես գիտեմ, որ իշխանությունը ձեր սերունդների ձեռքում է, դու՛ք եք որոշում կայացնողները»։
«Ցույց տվեց ինձ սահմանափակումները, որովհետև իմ սերունդը չկարողացավ, ու երբեք չէր կարողանա, էդպիսի ոչ բռնի գործողություն կատարել, և էդպիսի ստեղծագործական։ Եվ, իհարկե, պատասխանատվությունը կիսել է թույլ տալիս ինձ և մեր բոլոր գործընկերներին ձեզ հետ արդեն շատ ավելի լուրջ իմաստով, քան պարզապես հռետորաբանական խոսքը կլինի։ Էն, ինչ որ ես հիմա ասում եմ, սա արդեն լուրջ հարաբերությունների մասին է խոսքը. պատասխանատվությունը ձեր վրա շնորհիվ եղած հեղափոխության միանգամից շատ ուժեղացավ, մեծացավ, որովհետև դա իրո՛ք արդեն ձեր երկիրն է դառնում, արդեն իրո՛ք ձեզանից է կախված»։
«Երբ դու օտարից վախենում ես, երբ դու օտարից խորշում ես, երբ դու օտարից հետ ես քաշվում, վերսուս՝ երբ դու ա՛յլ բաների վրա ես ուշադրություն դարձնում, իսկ, այ, քո բնական զգացմունքը օտարությունի՝ չես վերցնում որպես գլխավոր մոտիվ քո գործունեության համար: Եվ, ի վերջո, նորարարականը միշտ կապված է մի էդպիսի բանի հետ: Եվ կան մարդիկ, որոնք չեն վախենում, չեն զարմանում, չեն խորշում օտարից։ Ստեղծագործությունը պահանջում է շատ ուժեղ կարողություն անջատվելու մնացած ամեն ինչից, անջատվելու կոնտեքստից»:
|
