Taart, toeters, slingers, kaarten en natuurlijk veel kleurige ingepakte cadeautje. Een heerlijke combinatie aan woorden. Want het doet me meteen denken aan een van mijn favoriete dagen van het jaar: mijn verjaardag.

Ik koop op deze ene dag een Hema appelkruimel taart, ik bel met mijn omaatjes van dik in de 80 en ik laat mijn wangen helemaal nat zoenen door veel verschillende mensen. Een dag waarop ik glimlachend wakker word, die lach de hele dag vasthoud. En dan naar bed ga met een glimlach, maar ook met een lichte frons. Die frons omdat die mooie speciale dag dan alweer voorbij is. En ik er weer een jaar op moet wachten.

Sommige verjaardaghaters walgen van dat ene jaar erbij. Ik snap dat niet. Ja natuurlijk word je ieder jaar een jaartje ouder, maar in dat jaar beleef je zoveel. Dan is het toch mooi om daar op een specifieke dag in het jaar bij stil te staan? Op die dag kan je alles nalopen van de afgelopen 12 maanden. De mooie en minder mooie dingen. En tegelijkertijd vooruit kijken en verheugen op week een nieuwe reeks van 12 maanden. 
 
Ik weet, dat mijn opa ooit op een van die dagen zichzelf verbaasde over die 80- jarige man in de spiegel. Hij herkende zijn gezicht wel, maar tegelijkertijd ook niet. Een realisatie die je opeens aanstaart in de spiegel. Alleen deze quote hoeft niet negatief of positief te zijn. Het is een opmerking, die je zelf een van de twee kan laten worden. Kijk je terug op al het mooie van het leven tot nu? Of vrees je het verlopen ervan?

Ouder worden is niet iets om te haten. Maar juist iets om van te houden. Juist op die ene dag, die dag die wij in een verjaardag noemen, moet je daar bij stil staan. Zet kaarsjes in een Hema vlaai, ontvang die zoenen vol overgave en bel een uur met je 85- jaar oude omaatje. Het is toch heerlijk om op dat moment te realiseren, dat je al die jaren daar van mag genieten en er nog vele jaren mag blijven doen.<

Je kan het kaarsje net zo vaak opnieuw aansteken,

Maar je houdt maar 1 wens.

Honderd titties geleden zei ik tegen Cath, beter bekend als mama-tit,: “Ik weet niet of ik wel een feminist ben. Ik heb het idee dat feminisme juist bestempeld dat we zo verschillen van mannen en daar ben ik het niet mee eens”. “Maar maakt je dat niet juist een feminist?”, kaatste Cath terug en ze had gelijk.

Een week later zaten we met de bekendste mannen-man, Maxim Hartman, in een café. “Waarom wij een nieuwsbrief alleen voor vrouwen gingen starten?”, wilde hij weten. “Omdat feminisme zo’n vies woord lijkt, zoiets waar je niet mee geassocieerd wil worden terwijl over de ideeën de meeste vrouwen het wel eens zijn.”

Ik kan me nu niet meer voorstellen dat ik zou zeggen dat ik geen feminist ben. Of dat veel vrouwen feminisme een vies woord vinden. Of het nog steeds alleen associëren met okselhaar en baas in eigen buik. Maar honderd titties geleden was er geen women’s march, geen #metoo movement en stond body positivity nog niet zo in de schijnwerpers.

Van alle ontwikkelingen die we in de wereld zien zijn we er vast met veel niet echt blij, regeringen worden conservatiever, het klimaat holt achteruit, maar de gesprekken die we voerden toen we met de titty begonnen, zijn zo onwijs veranderd. De strijd is niet gestreden, helemaal niet zelfs, maar de ideeën zijn de massa niet meer onbekend. En alle negatieve dingen die we hebben zien gebeuren, zoals president donald trump heeft er wel voor gezorgd dat wij als vrouwen de handen in één hebben geslagen. We ons durven te verzetten, uit te spreken tegen wat er niet klopt in de wereld. Durven te kiezen voor ons zelf.

Misschien is het nog maar een heel klein beetje, pas één stapje in de goede richting, maar hoe heerlijk is het om die saamhorigheid te voelen? De dagelijkse beslommeringen van andere vrouwen te lezen en te denken: ‘oh, ik ben niet alleen’. Om de vrijheid te voelen je uit te spreken, te weten dat je wel serieus genomen wordt?

Ik vind het heel cool om te bedenken dat alle vrouwen op deze wereld in de tijd van 100 titties al zoveel hebben veranderd. En hopelijk hebben we daar een beetje aan bij kunnen dragen door onze hersenspinsels met jullie te delen. En daarom is de vraag denk ik nu aan jou, die dit leest.

Wat kunnen we vertellen, bespreken, uitzoeken, doen om nog een stap verder te komen? Wat hebben wij als vrouwen nodig om voorbij de movements te gaan en het gedachtegoed van #metoo, the women’s march, body positivity, van feminisme echt een onderdeel te laten zijn van onze maatschappij?

Titty-vrouwen, Ik wil jullie horen!