|
Beste lezer,
Het KenKon jaar draait inmiddels op volle toeren. Lopende lessen, introductiecursussen, open week, de start van een nieuw meditatie avontuur met Rob Preece, verschillende karate evenementen op komst, en meer.
In de veelheid, druk en vaart der dingen verlang ik soms wel eens naar minder, niets, éénvoud en dat soort dingen. Ik grap er wel eens over dat ik misschien maar postbode word. Maar misschien hebben postbodes het wel heel erg druk. Ik ken wel meer mensen die dat soort verlangens koesteren. Een hutje op de hei, emigreren naar een Grieks eiland en meer van dat soort dingen. Prettige verlangens.
De laatste twee en een half jaar heb ik vermoedelijk meestal nog steeds wel meer dan 60 uur per week gewerkt, gestudeerd en geoefend, maar omdat ik vakantie van de toekomst had genomen voelde het allemaal lichter. Bovendien was er een betere balans tussen werken, studeren en oefenen. Ik verlangde duidelijk minder vaak naar het postbodevak.
Bovendien is de vaart, druk en veelheid tegelijk ook een mooie vaart, druk en veelheid. Ik voel me gezegend te mogen werken met zoveel fijne mensen in en om KenKon en dag in dag uit bezig te mogen zijn met prachtige tradities zoals karate, qigong en Tibetaans boeddhisme. Bijzonder inspirerend voor mij zijn met name ook de raakvlakken en universele essenties.
Maar goed, desalniettemin wordt het soms nog wel eens te dol en moet ik soms toch even stoppen en wat pillen nemen.
Eén van de belangrijkste pillen is loslaten. Loslaten wat niet meer nodig is, waarbij ik geen passie voel, wat emotioneel over de datum is, enz.
Een andere belangrijke pil is er weer voor zorgen en ervaren dat ik in alles wat ik doe eigenlijk met dezelfde essenties bezig ben. Dat schept rust, helderheid en eenvoud. Zoals deze week toen, in voorbereiding op het komende weekend met Rob Preece, het lezen van en mediteren op verzen van de beroemde Tibetaanse yogi Tilopa [988–1069] over ruimte & meditatie doorademde in een qigong les van maandagavond, de Tibetaanse meditatie les van dinsdagochtend en de 35+ karate van dinsdagavond. Heerlijk zo’n pilletje. Als ik dat weer zie, voelt veel weer als rijk, druk weer als drijvende energie en vaart als flow in plaats van haast. Ruimte is misschien wel ‘De’ pil. De pil die ervoor zorgt dat het überhaupt niet vastloopt en dat het vastgelopene in alle openheid ervaren kan worden, met alle zegeningen van dien.
De laatste maanden genoot ik regelmatig ook nog van een ander pilletje: ritme. Meestal opgebouwd uit korte perioden van opruimen, organiseren en oefenen, opruimen, organiseren en oefenen, enz. Nooit lang. Meestal een half uurtje of zo. Niet doorduwen tot een uurtje. Als de tijd om is loslaten. Heerlijk.
Verslaafd worden is vermoedelijk nooit goed, maar dit soort pilletjes kan ik iedereen aanraden. Ik wens ze je toe.
Veel goeds,
Sydney Leijenhorst
|
