Όπως έχουμε ξαναπεί, το επόμενο γράμμα θα σας έρθει από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στην οποία θα βρίσκομαι ολόκληρο τον ερχόμενο μήνα, ακόμα πιο αποστασιοποιημένος αλλά όχι λιγότερο απελπισμένος. Κι εκεί σκούρα είναι τα πράγματα.
Κι εδώ σκούρα είναι.
Ετούτη ήταν άλλη μια δύσκολη εβδομάδα με παλαβές ειδήσεις και φριχτά γεγονότα για τα οποία πάρα πολλά γράφτηκαν μα τίποτε από αυτά δε γράφτηκε από εμένα. Ο αποτροπιασμός για τον τρόπο που αντιδρούμε ως κοινωνία και ως άτομα σε σχεδόν όλα τα ερεθίσματα παραμένει ένα από τα κυρίαρχα συναισθήματά μου, διαρκώς παρόν, ενεργό στο φόντο. Κάθε φορά που κοιτάω σε οθόνη φουντώνει.
Χρειαζόμαστε ένα διάλειμμα. Να σταματήσει για λίγο ο κόσμος να πάρουμε μιαν ανάσα.
Αλλά πού.
Σήμερα στην Καθημερινή: Το πρόβλημα των κινήτρων στην πολιτική και τη ζωή γενικότερα. Με τον τρόπο που μαθαίνουμε και μοιραζόμαστε τις πληροφορίες δεν δίνουμε κίνητρα στους ανθρώπους που βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης για να παίρνουν σωστές αποφάσεις και να κάνουν καλά πράγματα. Είναι περίπλοκο το θέμα, προσπάθησα να το γράψω κάπως κατανοητά, ξεκινώντας με την τραγική ιστορία του παιδιού που σκοτώθηκε από το κλαδί στον Εθνικό Κήπο*.
Σχετικό με το σημερινό άρθρο: Στην Ολλανδία σταμάτησαν μια τρομοκρατική επίθεση. Το μάθαμε σε ένα ειδησάριο, γράφτηκε, πέρασε, αυτό ήταν. Αν δεν την είχαν σταματήσει, όμως, θα γινόταν χαμός με το θέμα. Πρωτοσέλιδα, σχόλια, σημαίες στα avatar. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά με τον τρόπο που γράφουμε και διαβάζουμε ειδήσεις -με τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε τι είναι είδηση, γενικότερα.
Όσον αφορά τη World Values Survey που δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή, και για μερικά αποτελέσματα της οποίας έγινε πολύς ντόρος (με γνωστή σοβαρότητα και ψυχραιμία που διακρίνει το δημόσιο διάλογο στις μέρες μας), να λινξ:
Η σύνοψη της έρευνας
Ένα Instagram story με αποτελέσματα και σχόλια
Ένα άρθρο στην Καθημερινή
Ένα άλλο άρθρο στην Καθημερινή
Η σελίδα της έρευνας, με όλα τα στοιχεία και τα PDF
|