Als stenen sponzen waren
Als stenen sponzen waren en het angst-
zweet de muren poreus had gemaakt
stonden wij nu niet in dit verlaten huis
te hard te schreeuwen en te gedenken
Als stenen oren waren en woorden van
wanhoop en onmacht werden gehoord
zouden wij niet sidderen van verdriet
om ongehoorde en verloren dromen
Als stenen de baas waren over het hier-
en-nu zouden we begrijpen dat het anders
kan en anders moet… De liefde van het
moment en bij elke nieuwe ontmoeting
Als stenen zich verzoenen met hun muur
herkennen we de grenzen… Hier, zonder
opgave, stopt het. Weet je nog hoe
de duif nestelde bij jou op het balkon?
Marten Janse, 2018
|