(Αυτές τις ημέρες που ακολουθώ το πρόγραμμα του Marshall Memorial Fellowship σε διάφορες πόλεις των ΗΠΑ είναι πολύ δύσκολο να ακολουθήσω τη ρουτίνα των προηγούμενων εβδομάδων και να εξυπηρετήσω τις παραδοσιακές ανάγκες αυτού εδώ του εβδομαδιαίου γράμματος οπότε αντί να σας βάζω λινξ και θεωρίες, θα σας βάζω κάθε φορά κι από μία ιστορία, κάτι είδα ή κάτι που άκουσα. Σήμερα θα μιλήσουμε για την ιστορία της κυρίας Μίλκι) 

Η ιστορία της κυρίας Μίλκι

Είμαστε στο δικαστήριο του Πίτσμπεργκ. Καθόμαστε στα έδρανα των ενόρκων, καθώς δεν υπάρχουν αρκετές θέσεις στο ακροατήριο, και καθώς σήμερα παρακολουθούμε μόνο υποθέσεις παραβίασης ώρων εγγύησης, που δεν χρειάζονται ενόρκους. Η αίθουσα είναι όπως είναι στις ταινίες, αλλά μικρότερη, με περισσότερα γραφεία ανάμεσα στη δικαστή και το ακροατήριο. Είμαστε ευρωπαίοι, κι έχουμε έρθει να παρακολουθήσουμε πώς λειτουργεί το δικαστικό σύστημα των ΗΠΑ. Μετά από πολλή ώρα που δεν γίνεται τίποτε, η δικαστής φωνάζει ένα όνομα.

Η κυρία Μίλκι (δεν συγκράτησα το μικρό της), μια ελαφρώς παχουλή νεαρή γυναίκα γύρω στα 25-30 με βαμμένα μωβ-ροζ μαλλιά, έρχεται στο μικρόφωνο μπροστά στα γραφεία που κοιτάζουν προς την αίθουσα. Μαζί έρχονται και δύο δικηγόροι. Η δικαστής αρχίζει να διαβάζει ότι η κυρία Μίλκι είχε έρθει ξανά εδώ λίγους μήνες νωρίτερα, έχοντας παραβιάσει τους όρους της εγγύησής της, θετική σε κοκαΐνη και "THC" (μαριχουάνα) και τώρα ξαναήρθε και είναι πάλι θετική σε THC. Δεν θυμάμαι τι είπε η δικαστής, αλλά αυτό που είπε έκανε τον αστυνομικό από ένα πλαϊνό γραφείο να έρθει πίσω από την κυρία Μίλκι, να της φέρει τα χέρια πίσω από τη μέση και να της τα βάλει σε χειροπέδες. 

Δεν ήμασταν καθόλου προετοιμασμένοι γι' αυτό. 

“Σας παρακαλώ”, είπε η κυρία Μίλκι στο μικρόφωνο. “Ήταν μόνο μία φορά, παρασύρθηκα”. Και μετά είπε: “Έχω δύο παιδιά, δεν υπάρχει κανένας να τα προσέχει”. 

“Είναι όμως η δεύτερη φορά”, είπε η δικαστής. 

“Η κατηγορούμενη έχει τηρήσει όλους τους υπόλοιπους όρους” είπε ο νεαρός από τους δύο δικηγόρους, ζητώντας επιείκεια. 

Η δικαστής αρνήθηκε. Ο αστυνομικός πήρε την κυρία Μίλκι στο πίσω μέρος της αίθουσας όπου συνεννοήθηκαν με τον άνθρωπο που τη συνόδευε, έναν κάπως ταλαιπωρημένο μαύρο με βρώμικο t-shirt και τζίβες. Συζήτησαν για τα πράγματα που θα έπαιρνε μαζί της, μάλλον. Και μετά βγήκαν όλοι μαζί έξω και δεν τους ξαναείδαμε. 

Η δικαστής κάτι σημείωσε στον υπολογιστή και μετά σηκώθηκε και κατέβηκε από την έδρα και ήρθε μπροστά μας και άρχισε να μας μιλάει. Μας εξήγησε τι συνέβαινε όταν εμείς νομίζαμε ότι δεν συμβαίνει τίποτε, και ποια είναι η διαδικασία που ακολουθούν στο δικαστήριό της. 

Μας είπε ότι το 70% του εγκλήματος συνδέεται με ναρκωτικά και/ή ψυχική υγεία. Ότι τα περισσότερα εγκλήματα γίνονται από δράστες ηλικίας 18-32. "Η ιδέα είναι ότι αν καταφέρεις να τους φτάσεις μέχρι τα 32", μας είπε, "οι πιθανότητες να εγκληματήσουν μειώνονται". 

Μας είπε ότι τώρα εκδικάζει κάθε είδους υποθέσεις. Τις δολοφονίες και τις ληστείες τις μοιράζονται όλοι οι δικαστές της περιφέρειας. Υποθέσεις ψυχικής υγείας πηγαίνουν σε ειδικό δικαστήριο. 

Μας είπε ότι πια δεν επηρεάζεται πολύ, καθώς όταν έχεις 30 υποθέσεις την ημέρα κάπως αναισθητοποιείσαι. Αλλά όταν ήταν στο δικαστήριο που δίκαζε ανήλικους -που είναι άλλη κατηγορία-, ήταν πιο δύσκολο. Υπήρχαν ημέρες που έκλαιγε σε ολόκληρη τη διαδρομή από το δικαστήριο στο σπίτι. 

Τη ρώτησα για την υπόθεση της κυρίας Μίλκι. Μου είπε ότι είναι μια υπόθεση παραβίασης των όρων της εγγύησής της. Είναι υπόδικη και ένας από τους όρους που είχε η εγγύηση ήταν να μην ξαναπάρει ναρκωτικά. Στον έλεγχο βγήκε θετική. Μας εξήγησε τι θα γίνει τώρα: Η κυρία Μίλκι θα οδηγηθεί στο απέναντι κτίριο (μέσα από μια εναέρια γέφυρα την οποία ονομάζουν “γέφυρα των στεναγμών”) που είναι η παλιά φυλακή, που έχει στο υπόγειο ακόμη κελιά. Μετά θα μεταφερθεί από εκεί στην κανονική φυλακή. Όταν γίνει αυτό, η υπεύθυνη των φυλακών (για κάποιο λόγο πάρα πολλοί άνθρωποι στην όλη διαδικασία είναι γυναίκες), που έχει ήδη λάβει ένα email από τη δικαστή, θα παραδόσει την κρατούμενη στην ειδική υπηρεσία που θα την οδηγήσει στο πρόγραμμα αποθεραπείας που είναι υποχρεωμένη παρακολουθήσει. Πρακτικά θα είναι κρατούμενη. Μας είπε και πολλά άλλα πράγματα για τον τρόπο που λειτουργεί το δικαστήριο. 

Μετά ανέβηκε στην έδρα της και κάλεσε την επόμενη υπόθεση. Όταν έδωσε αναβολή μετά το αίτημα του δικηγόρου, μας είπε: 

“Θέλετε να έρθετε να δείτε το σύστημα διαχείρισης που έχουμε; Ελάτε πάνω”.

Όταν ανεβήκαμε, τη ρώτησα για περισσότερες λεπτομέρειες για την υπόθεση της κυρίας Μίλκι, και έτσι η δικαστής ζήτησε να της φέρουν το φάκελο. Έτσι μάθαμε τι είχε συμβεί. 

Η κυρία Μίλκι ήταν υπόδικη για δύο αδικήματα: Απόπειρα ληστείας και έκθεση ανηλίκου σε κίνδυνο. Σύμφωνα με την έκθεση της αστυνομίας, δύο πολίτες είχαν καλέσει την αστυνομία σε παντοπωλείο, ισχυριζόμενοι ότι μία γυναίκα με όπλο προσπαθούσε να το ληστέψει. Η αστυνομία έσπευσε και συνέλαβε την κυρία Μίλκι, η οποία δεν είχε όπλο στην κατοχή της. Από την έρευνα στο κατάστημα βρέθηκε ένα μικρό αεροβόλο χειρός. Οπότε αυτό είχε συμβεί: Η κυρία Μίλκι προσπάθησε να κλέψει ένα παντοπωλείο με ένα ψεύτικο όπλο. 

Ναι, ρώτησε κάποιος, αλλά η άλλη κατηγορία; Ήταν παιδιά στο κατάστημα; 

Όχι, είπε η δικαστής. Η κυρία Μίλκι είναι, πράγματι, μητέρα δύο παιδιών. Όταν οι αστυνομικοί που τη συνέλαβαν τη ρώτησαν πού είναι τα παιδιά της, η κυρία Μίλκι τους είπε ότι είναι στη γιαγιά τους. Πολλές ώρες αργότερα αστυνομικοί πήγαν στο σπίτι της κυρίας Μίλκι για να κάνουν έρευνα. Βρήκαν τα παιδιά μόνα τους εκεί. Ήταν 5 και 6 χρονών. 

Στην οθόνη του κομπιούτερ υπήρχε η αλφαβητική λίστα των υποθέσεων της ημέρας. Η τελευταία κάτω κάτω ήταν αυτή που άρχιζε από W. Κι έτσι έμαθα πώς λέγαν την κυρία Μίλκι. Είδα το όνομά της στη βάση δεδομένων.

Την έλεγαν Μόνικα.