Daar ging ik dan
Ruim van te voren treinde ik naar Amsterdam (want stel dat er blaadje op de rails zouden liggen en ik door vertraging de afspraak zou missen…) En een stress dat ik had! Na zes jaar hard werken zou nu het oordeel geveld worden.
Van te voren verwachtte ik dat ik het manuscript nog een keer zou moeten herschrijven. Ook twijfelde ik of het schrijven van een roman niet te hoog gegrepen was voor mij, of ik het niet beter bij columns kon laten.
In café De Kobalt verloste Thomas me gelukkig snel uit mijn lijden. 'Het is heel erg goed geschreven, je hebt echt talent. Het verhaal is leuk maar een ander onderwerp zou veel beter zijn.' Hij raadde me aan om dit manuscript te laten voor wat het is en over een onderwerp dat dicht bij me staat te gaan schrijven.
En….hij bood aan om me daarbij te helpen! Reden: 'Omdat ik vind dat talent niet verloren mag gaan.'
Wow! Ik kan het, nu ik dit typ, nog haast niet geloven.
Natuurlijk, het is even slikken om Wemmel na zes jaar te laten gaan maar ik begrijp nu wel waarom en ben het ermee eens. En mensen, als Thomas Verbogt tegen je zegt dat je het heel goed geschreven hebt en meldt dat je talent hebt, dan is dat voor mij net zoiets als wanneer een van jullie op de gitaar iets mag voorspelen bij maestro Paul Mccartney die dan meldt dat het prachtig gespeeld is, dat je talent hebt maar dat een ander liedje leuker is en je ook nog eens aanbiedt om bij het componeren te helpen.
|
Ook schrijft hij toneelstukken en schreef het vakboek 'Schrijven is ritme'. Meer informatie over dit alles vind je op 
