|
 Lieve Sint,
U bent mijn trouwe leverancier van speel- en ander goed. U bent gul.
U hebt mij verleden jaar zelfs een nieuwe speeltuin gegeven.
Ik kan nu niet veel méér vragen. Ik moet content zijn. En ik ben dat ook.
Lieve Sint,
Als U en Piet dan toch niet kunnen laten om op mijn dak te zitten en langs de schouw in mijn living te koekeloeren, dan wil ik wel een nieuwe boerderij. Zo eentje met koetjes en kalfjes, eentje met schaapjes en een wei of misschien met een grote frigo vol met mooie vruchten van op het land.
U moet weten, mijn oud boerderijtje is versleten, “opgespeeld”, zoals we zeggen.
Erfgoed is geïnteresseerd. Dank U. Ik wil graag een nieuw.
Geef mij dan alstublieft eentje waar ik lange jaren deugd zal aan hebben. Niet eentje waar veel zorgen aan zijn. Eentje op mijn maat.
Mijn maten, of veel van hen, hebben eentje gekregen van Sint Bank waar zij nu veel zorgen mee hebben. Ze mochten – of ze moesten – ’t is maar zoals u het ziet – van bij het begin starten met een stal XXXL. Ook hun tractor is te groot. Ik weet het en zij ook. Maar ja, de verkoper had zo’n schoon ogen en de deal werd beklonken op de Werktuigendagen, letterlijk. Mooi is dat.
Lieve Sint,
Geef mij een boerderij dat ik aankan. Ik en mijn dierbare vrouw. Pas op, wij samen kunnen veel. Een sterk team zijn wij. Maar er zijn grenzen en we hebben drie kinderen en we willen ook een sociaal leven en ook wat ontspanning en we willen ook af en toe rust en vooral, lieve Sint, ook gemoedsrust. Maar ik vraag te veel, ik weet het.
Het is ongelooflijk wat ik zie bij buren en familie. Er zijn er die vastzitten aan voederleveranciers en slimme boekhouders. Ze hebben er kop- en andere zorgen van. Help. Wie helpt? Wie wil dat ze geholpen worden? Wie kan helpen? We moeten het niet ver zoeken. Zelfs op de gemeente zijn er met een luisterend oor.
Best dat mijn vrouw af en toe op stap gaat. Nee Sint, ik bedoel niet gaat stappen - dat doe ik wel zelf, teveel 😊 – maar ik bedoel op stap gaan met haar vriendinnen. Kracht put zij daaruit. Kunnen we goed gebruiken op het bedrijf en in ’t gezin. Maar er is nog werk aan de winkel. Mijn vakvereniging heeft een grote verantwoordelijkheid. Daar moet het gebeuren: leren dimmen. Leren relativeren en leren stoppen met stoefen (aan de toog). Een aangename warme sfeer scheppen waar het een normale zaak is te erkennen dat iedereen problemen kan hebben. Ze moeten daar eens een goed menu voor samen stellen. Dat ze eens de vergadering beginnen met voor elk een pollepel vol-au-vent. De sfeer zit er direct in. De tongen komen los. De oplossingen voor problemen zijn in zicht.
Maar allé Sint, U bent toch ook niet meer een klein kind.
Gelooft U in Sinterklaas? U weet wel beter.
“Als we het met de sector niet zelf organiseren zal er niet veel bougeren”, zeggen ze. Zou dat waar zijn? Ik denk van niet. Maar wie ben ik.
Enfin, ik zal straks wel zien of mijn boerderijtje er staat.
Dank U alvast om mijn brief te lezen en doe de groeten aan de Piet.
|
