|
|
Θυμάμαι τότε το 1992 που μας πήγαιναν στο "συλλαλητήριο για τη Μακεδονία" με το ζόρι με το σχολείο, να πάμε να παρακολουθήσουμε τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο και τους άλλους και να φωνάζουμε συνθήματα κατά των σκοπιανών, το Δημήτρη Τσοβόλα να περνά στο πλήθος δίπλα μου μολονότι καταδικασμένος για το σκάνδαλο Κοσκωτά λίγους μήνες νωρίτερα, τις σημαίες, τον ενθουσιασμό, την απορία, διάφορα πράγματα θυμάμαι.
Α!
Σήμερα είναι η ημέρα της μαρμότας.
Αυτό ήταν ένα πολιτικό σχόλιο.
|
|
Εν τω μεταξύ, μπήκε ο Φεβρουάριος. Αυτό το μήνα στο Bookworm διαβάζουμε ένα βιβλίο "τρόμου" που, εντάξει δεν είναι ακριβώς "τρόμου". Αλλά έχει ενδιαφέρουσα υπόθεση, καλοστημένη πλοκή και πολύ υποβλητική ατμόσφαιρα, οπότε δικαίως θεωρείται από τα εμβληματικά μυθιστορήματα της λογοτεχνίας του φανταστικού.
Λέγεται "Ζούσαμε Πάντα Σ' Ένα Κάστρο", το έγραψε η Σίρλεϊ Τζάκσον το 1962, και κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
|
|
|
κατά τα άλλα
Σήμερα στην Καθημερινή: Ποια είναι κατά τη γνώμη σας η χειρότερη χρονιά της κρίσης; Ξέρω τι θα πείτε. Εγώ λέω κάτι άλλο.
Η χοροεσπερίδα της εβδομάδας: Την Τετάρτη, 7 Φεβρουαρίου έχουμε εκδήλωση για τους "Πέντε Δράκους" που εμποδίζουν την ανάπτυξη. Πέντε ομιλητές θα μιλήσουν γι' αυτά τα προβλήματα, με αφορμή και την κυκλοφορία μιας μελέτης των Χριστοδουλάκη, Νεκτάριου και Θεοχάρη για τρεις από τους "Δράκους", το ασφαλιστικό, το χρέος και το φορολογικό σύστημα (αυτή τη βγάζουμε την Κυριακή, να μπείτε να τη διαβάσετε). Οι άλλοι δύο δράκοι, παρεμπιπτόντως, είναι τα προβλήματα στην απονομή δικαιοσύνης και η πολυνομία/κακονομία. Η εκδήλωση θα γίνει στις 17:00 στο ξενοδοχείο Royal Olympic, απέναντι από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Ελάτε.
--
Αυτό εδώ το βιντεάκι μαζεύει φωτογραφίες ταξιδιωτών από διάφορους τουριστικούς προορισμούς προσπαθώντας, προφανώς, να υπογραμμίσει το ότι όλοι βγάζουν την ίδια φωτογραφία. Με προφανή αρνητική, σκωπτική διάθεση. Στον ίδιο τον τίτλο, άλλωστε, γράφει περί "μαζικού τουρισμού". Ήδη έχω δει το βιντεάκι embedded σε διάφορα περισπούδαστα άρθρα (να ένα) που καταδικάζουν όλους αυτούς τους τουρίστες που βγάζουν φωτογραφίες στα αξιοθέατα αντί να "ζουν τη στιγμή", ή κάτι άλλο παρεμφερές. Αυτό είναι ένα επιχείρημα που πάντα με ενοχλούσε, από την εποχή που ο κόσμος τράβαγε φωτογραφίες με φιλμ κιόλας. Είναι αυτή η αντίληψη που λέει πως το να τραβάς φωτογραφίες σε εμποδίζει να "ζεις τη στιγμή" ή να ζεις στο έπακρο την πρωτόγνωρη εμπειρία του να στέκεσαι μπροστά σε ένα κτίριο μαζί με άλλους πεντακόσιους. Είναι μια άποψη που πατάει σ' αυτή την τρομερή μα ακατανόητη αντίληψη που έχουμε πολλοί (ειδικά μάλιστα κάποιοι που έχουν και δημόσιο βήμα και γράφουν), σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι που συμπεριφέρονται αλλιώτικά ή δεν αντιμετωπίζουν τον κόσμο με ακριβώς τον ίδιο τρόπο που τον αντιμετωπίζουμε εμείς, κάνουν κάποιο λάθος. Και είναι χρέος μας να τους διορθώσουμε.
Δηλαδή γιατί δεν μπορείς να "ζήσεις τη στιγμή" όταν φτάνεις κάτω από τον Πύργο του Άιφελ, και μετά να τον βγάλεις και μερικές φωτογραφίες; Γιατί πρέπει να διαλέξεις ή το ένα ή το άλλο; Γιατί είναι κακό να κάνεις ότι κρατάς με το χεράκι τον Πύργο της Πίζας, επειδή το έχουν κάνει κι άλλοι; Ποιος λέει ότι είναι κακό ή κατακριτέο το να το ξανακάνεις κι εσύ; Από πού κι ως πού είναι υποχρεωμένος ο καθένας να τραβάει λιγότερες φωτογραφίες ή να πρέπει να σκεφτεί ολοκαίνουριες λήψεις όπου πάει, επειδή άλλοι έχουν ήδη ανεβάσει τα ίδια στα social media; Στο συγκεκριμένο βιντεάκι εγώ βλέπω ανθρώπους που εξερευνούν τον κόσμο, καταλαβαίνουν, αντιλαμβάνονται και νιώθουν ό,τι θέλει ο καθένας και, τελικά, αν το προσέξετε πιο καλά, κανένας δεν βγάζει εντελώς ολόιδια φωτογραφία με τον άλλον. Είναι σχεδόν ίδιες, μα και λίγο διαφορετικές, στις λεπτομέρειες. Όπως οι άνθρωποι.
Συγγνώμη για την πολυλογία, παρασύρθηκα. Επιστρέφουμε στα λινξ:
Σύμφωνα με αυτό, σήμερα υπάρχουν μόνο 19 "κανονικές" δημοκρατίες στον κόσμο μας. Η Ελλάδα δεν είναι μία από αυτές. Ούτε καν η Γαλλία.
Ούτε και οι ΗΠΑ. Και πώς να είναι, όταν το πολιτικό της σύστημα έχει μολυνθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό από τέτοιους.
Και φυσικά ούτε και η Τουρκία. Μια καταγραφή για την πραγματική κατάσταση στην ανελεύθερη Τουρκία του Ερντογάν.
Η Αυστραλία, όμως, ανήκει στις "κανονικές" δημοκρατίες (8η δημοκρατικότερη) και έχει και ένα φανταστικό διαφημιστικό τρέιλερ ψεύτικης ταινίας από τον οργανισμό τουρισμού της. "That's not a knife!"
Φωτογραφίες από εκπληκτικά, χρυσοποίκιλτα βιβλία με ρουμπίνια και χρυσάφια στα εξώφυλλα.
Σε αμερικανικές πόλεις όπως η Βοστόνη, το Σικάγο ή η Φιλαδέλφεια χιονίζει τόσο που μερικές φορές το χιόνι θάβει τα αυτοκίνητα. Σύμφωνα με αυτό το άρθρο, υπάρχει ένας άγραφος κανόνας που λέει πως όποιος φτυαρίσει το χιόνι για να βγάλει το αυτοκίνητό του μετά δικαιούται να παρκάρει στη θέση που δημιουργήθηκε. Το να πάει άλλος να παρκάρει σε φρεσκοσκαμμένη θέση θεωρείται faux pas. Επειδή παντού υπάρχουν γαϊδούρια, όμως, πολλοί επιστρατεύουν καρέκλες, κώνους και άλλα παραφερνάλια για να μαρκάρουν τη θέση τους, ενώ προκύπτουν και διαμάχες, passive-aggressive σημειωματάκια, ωραία πράγματα, ελληνικά.
Πώς λειτουργεί η βιομηχανία αγοραπωλησίας bots στα social media.
Την επόμενη φορά που θα εκραγεί ένα μεγάλο ηφαίστειο μπορεί να είναι για καλό. Κι όχι με τον τρόπο που φαντάζεστε ότι εννοώ, κυνικοί μου αναγνώστες.
Και, τέλος, αυτό το απόσπασμα:
«Μπήκα στο λεωφορείο και χτύπησα το ηλεκτρονικό μου εισιτήριο. Το μηχάνημα έκανε ένα χαρακτηριστικό μπιπ που επιβεβαίωνε την επικύρωση. Ξαφνικά επιβάτες γύρισαν και με κοίταξαν έντρομοι, όπως και ο οδηγός. Νομίζω ότι δεν είχαν ξανακούσει τον ήχο της επικύρωσης ηλεκτρονικού εισιτηρίου». Γι' αυτούς που ακόμα νομίζουν ότι είμαστε κανονική χώρα.
|
|
|
|
|
|
|