SHE WALKS IN BEAUTY

Nieuwe aanwinsten

Blog van David

Omdat het ontwerpen altijd doorgaat bij DORIENDAVID, blijft inspiratie welkom.
In de afgelopen tijd zijn we op diverse events/gelegenheden geweest waar we inspiratie wilden opdoen voor onze ontwerpen.
Zo bezochten we de Modefabriek in Amsterdam:
Modefabriek is for the glam, the chic, the bohemian, the flamboyant, the sophisticated and those whose style cannot be defined. Modefabriek is for everybody from Amsterdam to Zamunda, and beyond. Modefabriek is more than mode.
Hoewel de omschrijving iedereen lijkt te includeren die iets met mode te maken heeft, spreekt het ons totaal niet aan. Het is inderdaad meer dan mode, ja, dit is fabriek, dit is handel.  Uit alles blijkt het is teveel maar nooit genoeg.
Het bevestigt nogmaals dat zo'n plek per definitie gespeend is van tijdloze schoonheid, dromerigheid of poëzie waar we naar op zoek zijn. Zelfs een vleugje Hollywood glamour ontbreekt. Wij hebben hier niets te zoeken, we voelen ons displaced persons.
Gelukkig bestaan er andere plaatsen zoals musea die ons waardevolle aspecten van mode (en kunst en ontwerpen) laten zien.
Het modemuseum van Antwerpen is zo'n plaats.
  

Inspirerende exposities

'She walks in beauty'
is de titel van een expositie van de nog jonge belangwekkende Belgische ontwerper Olivier Theyskens in het MOMU (Modemuseum Antwerpen).

Alleen al de titel van deze expositie. Eerst dacht ik dat ik hem zelf had kunnen verzinnen. Later moest ik bekennen dat ik gewoon jaloers was. Zo mooi. Weer iets later zag ik pas dat het een frase was van een gedicht van de wereldberoemde Engelse dichter Sir Byron. Geen wonder.
Interessant is dat de complete zin in het origineel luidt ‘She walks in beauty, like the night’. Deze ingekorte keuze kan niet per ongeluk zijn. Later begrijp ik het beter.

Dorien had gelezen over deze expositie en wilde er graag naartoe. Omdat Antwerpen en zeker het modemuseum (MoMu en de boekwinkel er naast en de modewinkel daarnaast en de winkel van Dries van Noten en het Zuider Terras en..….) voor ons gesneden koek is, was het ritje gauw gemaakt en begon het grote genieten.

Olivier Theyskens (1979) presenteert al op 20-jarige leeftijd zijn eerste collectie in Parijs en oogst daar veel succes mee (als in 1998 mensen als Madonna en Nicole Kidman je kleding gaan dragen, lijkt je kostje gekocht).

In 2002 besluit hij om voor het modehuis Maison Rochas te gaan werken, gevolgd door Nina Ricci en daarna het Amerikaanse Theory, waar hij artistiek directeur werd. Afgelopen jaar heeft hij zijn eigen modehuis heropend.
De retrospectieve tentoonstelling laat een indrukwekkend beeld zien van de carrière - tot nu toe - van deze pas 40 jarige ontwerper. Het werk is vernieuwend creatief, verrassend, esthetisch, soms wat brutaal maar zeer vrouwelijk en loopt ‘van couture tot semi-couture en prêt- à- porter’, staat er in de begeleidende tekst.

Maar het is niet een en al hoogtepunt wat je ziet. Het gedeelte met ontwerpen van Maison Rochas vonden wij wat ouderwets en zwaar aandoen. Maar hij zou daar - naar zeggen - veel geleerd hebben en hij zou er een nieuwe visie op couture ontwikkeld hebben. Hij heeft er in ieder geval zijn vakmanschap verder ontwikkeld. In onze beleving groeit hij echt tot grote hoogte bij Nina Ricci (ook patroon-technisch), daar  wordt zijn werk toegankelijker en letterlijk lichter.

Het wordt allemaal wat speelser en vrolijker en we zien een combinatie van lichte pasteltinten en felle primaire kleuren.

De periode bij Theory moet het op de expositie doen met een enkel kledingstuk.

Aan het eind van de tentoonstelling volgen de ontwerpen die hij voor zijn heropende eigen merk maakte met een ereplaats voor de bruidsjurk voor zijn (toen aanstaande) vrouw.

Eerlijk gezegd viel die collectie van zijn eigen merk - met uitzondering van de bruidsjurk - ons een beetje tegen. Komt een beetje geroutineerd over, leuk en aardig maar niet spectaculair. Het lijkt een weinig geïnspireerde herhaling van zetten. Maar gelukkig kan je met zo'n talent alleen maar hoopvol blijven.

Via het Nieuwe Instituut naar de Kunsthal

Omdat het op de route ligt, maken we op weg naar de Rotterdamse Kunsthal een tussenlanding in het Nieuwe Instituut (voorheen NAi). Er is een tentoonstelling van diverse collecties van verzamelaars van de meest vreemde voorwerpen ('Finders keepers'). Wat te denken van een flinke collectie gevonden fietsbellen, stukken touw, timmermanspotloden (meer dan 3000), dakpannen, delen van een trap of handboeien. Alles is heel gewetensvol geëtaleerd en voorzien van verklarende tekst, maar wij vervolgen onze weg vol vraagtekens naar de Kunsthal (je loopt langs het te bouwen collectiegebouw /depot van Boijmans, spectaculair!) voor de volgende verzameling, die van Cabin crew kleding.

FASHION (is) IN THE AIR, Kunsthal Rotterdam

Cabin crew

De tentoonstelling van ruim 200 uniformen van stewardessen in de Rotterdamse Kunsthal ( van verzamelaar Cliff Muskiet) lijkt bijna een soort bijvangst van de grote expositie ter ere van de Belgische kunstenaar Paul Delvaux. Delvaux de meester van de droom, die zichzelf poëtisch realist noemt, is gefascineerd door de vrouw in het algemeen en haar onbereikbaarheid in het bijzonder.

Iets anders waardoor hij gefascineerd is zijn de moderne vervoermiddelen van zijn tijd, treinen, trams en hun centrale punten, de stations.

Delvaux komt helemaal tot zijn recht in mooie grote ruimtes op de 3e verdieping van de Kunsthal.

Cabin Crew, de expositie van uniformen is beneden in een smalle gang. De uniformen met toebehoren hangen in rijen boven elkaar. Het bekijken van de outfits doet denken aan de tijd dat er in de bioscopen nog sprake was van rangen. De goedkoopste zitplaatsen helemaal vooraan waarbij je bijna steil naar boven naar het filmdoek moest kijken, heten in de volksmond de nekloge, dit was de plaats waar je een grote kans liep op een nekverrekking of nekkramp.  
 

De 2 exposities in de Kunsthal hebben een onvermoede relatie. Beide hebben te maken met dromen.
Gek genoeg geldt de bij Delvaux geconstateerde onbereikbaarheid van de vrouw, in zekere zin ook voor stewardessen en hun verschijningsvorm. Als je getriggerd door deze expositie ‘stewardess uniform’ intikt op google wordt je overspoeld door sites die carnavaleske stewardessen (en piloten) uniformen te huur of te koop aanbieden. Niet zelden wordt dit in een wat ondeugend of broeierige sfeer gedaan. Het lijkt erop dat het onbereikbare als het ware platvloers en bereikbaar moet worden gemaakt.

De vrouw in de vorm van de stewardess en haar kleding doet ons dromen van verre onbekende plaatsen en spreekt zo tot de verbeelding. Delvaux schildert het vervoer van zijn tijd, de treinen en trams. Tekst bij de tentoonstelling: De trein is voortaan een middel om de uithoeken van de verbeeldingswereld te bereiken een middel om te ontsnappen aan het alledaagse leven en toegang te krijgen tot alternatieve werkelijkheden.  Bij het vervoer van deze tijd, de luchtvaart is het waarschijnlijk niet anders, we reizen en verbeelden ons dat 'a dream comes true'.

Voetnoot
Sommige dingen zijn te leuk om niet door te vertellen.
Als je je wat verdiept in de geschiedenis van cabin crew, valt op hoe stormachtig de ontwikkeling is geweest.
Het begon allemaal in 1930 met de eerste stewardess, Ellen Church, zo'n 25 jaar na de historische vlucht van de gebroeders Wright. Ellen's eerste vlucht van San Francisco naar Chicago had 11 passagiers en haar voornaamste taak als stewardess was het kalmeren van passagiers die bang waren voor het vliegen (zij was opgeleid als verpleegster, tijdens de sollicitatie bracht ze naar voren dat echtgenotes zich geen zorgen hoeven maken wanneer hun mannen in een vliegtuig zitten als er ook een verpleegster aan boord is). Daarnaast was zij ook verantwoordelijk voor de nooduitgang. Deze zat direct naast het toilet/wasruimte, dus het was oppassen dat een passagier de juiste deur opende. Bron Wikipedia.

De DORIENDAVID klassieker