Woman.
Soms jank ik. Minuten. Uren. Dagen.
Dan weet ik niet hoe ik moet stoppen.
Of waar ik ben begonnen.
Soms lach ik. Minuten. Uren. Dagen.
Dan wil ik nooit stoppen.
En altijd beginnen.
Het ene moment zoveel tranen en het andere moment zoveel geschater. Ik weet het soms gewoon even niet. Het ene moment voel ik geluksscheuten en kan alles en kan ik alles aan. Het andere moment wil ik wegduiken. Wegduiken van de wereld met mijn dekbed als mijn schild.
Ben ik gek geworden? Of ben je gek als je niet kan huilen of niet kan lachen.
Soms is het lekker even goed te janken of juist zo hard te lachen dat het pijn doet in je buikspieren. Alsof je net een heftige Pilatesles achter de rug hebt. Een geluksgevoel wat verslavend werkt en wat ik elke dag zou willen aanklikken alsof ik een pilatesles boek via mijn One Fit app.
Die biggelende tranen wil ik soms stelpen en soms laten stromen, maar van de oorzaak wil ik altijd af. Ik wil liever huilen van immens geluk.<
|
|
#INSTAGIRLS
The future is female on Instagram, maar niet alleen female! De grootste en meest creatieve powerpeople online, geselecteerd door @thetittymag!
Deze week de Amsterdamse @thisis_gary oftewel Gerdien van Halteren. Deze inspirerende illustrator heeft een minimalistische en brutale stijl en is niet bang om thema's als seks en feminisme aan te snijden !
|
|
|
COLUMN | Tittygirl SaskiaSoe
|
|
Het is druk op straat. Ik ben op de fiets op weg naar een afspraak en sta stil bij het kruispunt. Net het groene licht gemist. Naast me staat een meneer ook te wachten. Hij ziet er een beetje ongeorganiseerd uit, alsof de wasmachine en douche al een tijdje niet zijn bereikt, en hij begint te praten. Of was hij al aan het praten? Het valt me nu pas op dus ik kijk opzij. Dat is natuurlijk het moment dat het gebrabbel tot mij wordt gericht. Best, denk ik. Ik sta hier toch rustig. Ik luister naar hem tot het volgende licht en wens hem een goede dag, waarop hij me voor het eerst recht aankijkt: “Bedankt voor je aandacht.”
Met kippenvel over m’n rug fiets ik verder. Het idee bekruipt me dat dit voor hem een ongebruikelijk moment zou kunnen zijn geweest. Hoe vaak loop je de zonderling wel niet voorbij, zonder op of om te kijken. Negeren doe ik niet graag, dus groet ik de meeste tegemoetkomers met een knik of een groet en ook de straatkrantverkoper zal ik niet gauw zomaar passeren. Maar de brabbelende vaganten die het gewend lijken om geen contact te leggen en in zichzelf gekeerd de stad doordwalen – daar weet ik ook meestal geen raad mee. Het moment dat de zekerheid van het voorspelbare even zoek is, is de stempel van ‘raar’ of ‘gek’ snel gedrukt. Maar juist degenen die het anders doen kunnen een hoop kleur in je leven brengen. Die gekke momenten worden vaak de herinneringen die je altijd bijblijven.
Toen ik in Parijs woonde, als jonge achttiener, liep ik tegen zo’n gek moment aan. Ik was op weg naar het veld achter de Eiffeltoren want daar verzamelden hordes Britse en Franse rugbyfans zich om het WK van 2007 op een reusachtig scherm te bekijken. Ik liep nog alleen, tussen de mensenmassa, ingesloten door busjes gendarmerie aan weerszijden van de weg. Plotseling sprong er een gedaante voor me en versperde m’n pad. Een man, van top tot teen besmeurd met Parijse viezigheid, keek me met heldere, prangende ogen direct aan. Een clochard, was m’n eerste gedachte en ik keek om me heen maar iedereen marcheerde verder. Ik keek vragend de heldere ogen in, en ineens strekte hij z’n hand uit. In z’n gitzwarte hand (van de viezigheid) hield hij een delicaat, tropische bloemetje vast dat knalde van kleur en bood het mij aan. Ik was verrast, het leek haast een surrealistisch moment, en nam het bloemetje van hem aan. Op dat moment draait hij z’n wang naar me toe en vraagt hij me om een kus. Dat sloeg ik beleefd af, waarop hij z’n schouders ophaalde en me bij de hand pakte. Die gaf hij nog een kleffe handkus, zo klef dat ik tot de dag van vandaag herinner hoe erg m’n hand de rest van de avond trok, en vervolgens sprong hij de menigte weer in en verdween.
Verbouwereerd bleef ik achter, en voegde ik me maar gauw weer in de dreunende mensenmassa. Die avond heb ik het bloemetje voorzichtig te drogen gelegd in een van m’n boeken. En het moment koester ik nog steeds. Een gezond verstand en zekerheid kunnen de ingrediënten zijn van een aangenaam bestaan. Maar door af en toe het gekke een beetje binnen te laten sijpelen, spettert de kleur weer van het leven af. <
|
|
|
Image: Toiletpaper Magazine
|
|
|
|
|
|
Iedere week The Tittymag in je mailbox? Dat kan! Meld je aan op thetittymag.com. Heb je op- en aanmerkingen, ideeën, inspiratie en wil je graag bijdragen aan The Tittymag? Mail ons dan op thetittymag@gmail.com.
Deze nieuwsbrief is samengesteld door Cathelijne Blok, Lotte Dale, Marleen Staal, Fannie van Holsteijn, Saskia Soelaksana, Marco Visscher en Lizette Pellikaan. We willen Olivier van Kuyen, Raymond van Mil, Sam van der Plas, Lotte den Toonder, en Tim Hofman duizend maal danken voor hun hulp om deze zesenzeventigste editie zo awesome te maken.
|
|
|
|
