Zullen we het gewoon maar achter ons laten?
 

Volgens onderzoek raak je vanaf 25ste vrienden kwijt, omdat je een keuze maakt tussen wie echt belangrijk zijn en wie niet. Blijkbaar sluit je een hoofdstuk af van overlopende groepsapps en feestjes waar je iedereen kent maar van de helft niet eens de achternaam weet. Dat is fair enough, want we’re getting old en Netflix is chill. Maar het klinkt ook gek, want we vernauwen onze wereld en daarmee ook de manier waarop we naar die wereld kijken.

Soms blader ik in mijn hoofd wel eens langs al die hoofdstukjes en de mensen die daarbij hoorden. Dan besef ik me wat een bont gezelschap dat was (en is) en ook dat de mensen die in mijn leven zijn gebleven net zo zijn als ik. Dezelfde ideeën, levensstijl, voorkeuren, noem maar op.

Vroeger was ik bevriend met mensen met wie ik nu nooit meer vrienden zou zijn. En waarom? ‘Omdat zij zo anders zijn, we hebben niets met elkaar gemeen’, is dan mijn redenatie. Ik ben namelijk niet meer, wie ik toen was.

Dat is zo’n bizar idee, dat al die mensen door de jaren heen hele andere versies van mij zouden hebben leren kennen. Dat is natuurlijk niet zo, in de kern ben je natuurlijk altijd dezelfde. Toch heb ik kleine stukjes, die ik ooit als belangrijke kenmerken van mijn identiteit beschouwde, met het sluiten van die hoofdstukken verlaten en daarmee ook de mensen die daar bij hoorden.  

Soms accepteer ik dat het erbij hoort. Soms vraag ik me af of het niet beter is als je die aspecten van jezelf, die je ooit hebt achter gelaten, zo nu en dan weer onderdeel van je leven laat zijn. En of die mensen die daarbij horen dan ook niet iets verfrissends kunnen brengen, een andere kijk op de wereld. Zoals jij die zelf ook had.

Want met het afsluiten van die periodes in ons leven ontnemen we onszelf het dromen van onmogelijke dingen, het fantaseren over wat en wie we allemaal wel niet kunnen zijn en het proeven van andere denkbeelden dan de onze. Het maakt ons niet vrijer, niet opener, maar voorzichtiger en behouden.