Πρόσφατα μιλούσα με καλή φίλη η οποία μου διηγήθηκε συμβάν με ελληνίδα μαμά που είχε βρει μια κυρία σε ένα ξενοδοχείο δίπλα σε κάτι παιδάκια και την είχε ρωτήσει "εσείς εδώ δουλεύετε;" και όταν η κυρία της απάντησε "ναι", η μαμά της είπε "να, μπορείτε να κρατήσετε λίγο το δικό μου;" και της έδωσε το παιδάκι της και έφυγε. Το νόημα της ιστορίας ήταν ότι κοίτα να δεις, υπάρχουν τέτοιες αδιάφορες μανάδες και τι ανεύθυνος που είναι ο κόσμος, αλλά το σκέφτηκα λίγο και απάντησα όπως απαντώ σε οποιονδήποτε σπεύδει να χαρακτηρίσει άλλους ανθρώπους βιαστικά και αυστηρά πια. Της είπα λοιπόν ότι εγώ είμαι πολύ πιο μαλακός με αυτούς τους ανθρώπους πλέον. Με τις υστερικιές μαμάδες, τους φαινομενικά αδιάφορους γονείς, ακόμα και με γονείς που φωνάζουν στα παιδιά τους δημοσίως ή στο απέναντι μπαλκόνι. Δεν είμαι όπως παλιά, όταν ακαριαία τους κατακεραύνωνα ως άχρηστους, ανεύθυνους και, γιατί όχι, εγκληματίες, από μέσα μου.
Πλέον δαγκώνομαι. Δεν βιάζομαι. Δε σπεύδω. Κρατώ επιφυλάξεις. Επειδή δεν ξέρω τη ζωή του αλλουνού. Δεν ξέρω τι έχει περάσει τις τελευταίες ώρες ή τι περνά τους τελευταίους μήνες. Ξέρω ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν υποχρεώσεις, και πως οι γονείς έχουν μερικές από τις πιο δύσκολες και ιερές, αλλά ξέρω επίσης (πια) ότι οι άνθρωποι έχουν και κάτι άλλο: όρια. Δεν ξέρεις τι έχει υπομείνει ο άλλος. Δεν έχεις ιδέα πόσα έχει αντέξει.
Κι αυτό δεν είναι θέμα που αξίζει να σκέφτεται κανείς μόνο όποτε βλέπει γονιό να 'χει χάσει τη μπάλα με το παιδάκι του, αξίζει να το σκέφτεται γενικότερα. Μιας στην πόλη μας έχουμε και gay pride αύριο, επιτρέψτε μου να σας θυμίσω εκείνο το κείμενο για το πώς οφείλουμε (ειδικά οι πιο προνομιούχοι από εμάς) να προσπαθούμε περισσότερο να μπούμε στη θέση του άλλου, να καταλάβουμε τι ζόρια τραβάει ή, έστω, αν δεν μπορούμε, να αναγνωρίσουμε το ενδεχόμενο να τραβάει ζόρια αλλιώτικα ή/και περισσότερα από τα δικά μας.
Να, ας πούμε, σήμερα πέθανε ο Άντονι Μπουρντέν, ένας τύπος συμπαθής, ενδιαφέρων, αξιοπρεπής, σωστός, πλούσιος, διάσημος, πετυχημένος, ταλαντούχος, που ταξίδευε τον κόσμο και, φαινομενικά, ζούσε μια ζωή που έμοιαζε με αμάλγαμα φαντασιώσεων της πλειοψηφίας των ανθρώπων. Αυτοκτόνησε στο Στρασβούργο. Η κόρη του είναι 11 χρονών. Καταλαβαίνετε; Δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει στις ζωές των άλλων. Τι να κρίνεις;
Υπό το πρίσμα αυτό, κάθε συμπεριφορά, όσο παράδοξη ή και αποκρουστική, μπορεί να αιτολογείται από αόρατες κι ανείπωτες τραγωδίες. Υπάρχουν εξαιρέσεις, βεβαίως. Αλλά είναι ένας χρήσιμος κανόνας για να σκεφτόμαστε πιο ώριμα.
Και, καθώς μιλάμε για τις ζωές των άλλων, θα σας κάνω μια πρώτη νύξη για ένα project που τρέχουμε εδώ και μήνες και μου αρέσει πολύ αλλά δεν μπορούσα να σας πω τίποτε επειδή ήταν μυστικό, μέχρι που άρχισε να τρέχει online οπότε δεν είναι πια.
Εδώ και μερικούς μήνες πηγαινοερχόμαστε στο αεροδρόμιο της Αθήνας και πλησιάζουμε ταξιδιώτες τους ζητάμε να μας πουν την ιστορία τους και τους τραβάμε και μια φωτογραφία. Οι φωτογραφίες, μαζί με τις ιστορίες, άρχισαν εδώ και λίγες ημέρες να ανεβαίνουν στο Instagram του αεροδρομίου (να η πρώτη, να και η δεύτερη). Όλες μαζί θα βγούν σε ένα λεύκωμα, και όλες μαζί λένε μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία και έχουν ένα πολύ ενδιαφέρον μήνυμα που προκύπτει αβίαστα: Δεν υπάρχουν βαρετοί άνθρωποι.
Το project λέγεται Athens Airportraits και τις επόμενες εβδομάδες θα σας πω περισσότερα γι' αυτό, ποιοι και πώς το κάναμε, τι μάθαμε και άλλα χρήσιμα. Εν τω μεταξύ μπορείτε να βλέπετε τις φωτογραφίες να ανεβαίνουν κάθε εβδομάδα στο Instagram του ΑΙΑ.
Σήμερα στην Καθημερινή: Η Ελλάδα δεν είναι μόνο μια από τις πιο ωφελημένες χώρες από την Ε.Ε. -είναι και μια από τις ισχυρότερες. Ναι, ισχυρότερες. Ακούστε να δείτε.
Και μιας και λέμε για την Ε.Ε., καινούρια διαΝΕΟδιαβάσματα: Μια έρευνα για 30+1 προτάσεις που πρέπει να φέρει η Ελλάδα στην Ε.Ε. Αφού έχουμε που έχουμε τόση ισχύ (!) ας την εκμεταλλευτούμε, όχι;
|