Woman. Pffff, een zucht. Alles gooi ik eruit. Ik lig met mijn lijf op een handdoel on de hitte. In de verte hoor ik een gespetter van het water, giechelende kinderen en een verdwaalde meeuw. Als ik mezelf omhoog help, voelt dat als een hele opgave. Ik staar voor me uit en accepteer even die heerlijke rust om me heen. Alleen de rust in mij is er nog even niet.
Terwijl ik niets hoef. Na non-stop werken, leuke feestjes, heb ik eindelijk vakantie. Verdiende vakantie. Maar waarom verdiend? Ik hoef het toch niet te verdienen om niks te doen? Ik mag toch altijd op dat handdoekje liggen of op een luchtbedje drijven terwijl ik alleen nadenk over wat ik die avond wil eten? Maar het gevoel van loslaten en staren naar de eindeloze horizon voelt pas terecht als ik me helemaal kapot heb gewerkt. Anders gun ik het mezelf niet.
Maar wie controleert dan of ik mezelf wel echt kapot heb gewerrkt en of ik het dus heb verdiend? Dat ben ik zelf. Net als dat ik die gene ben die moet zorgen dat dat niet gebeurt.<
|
|
|
V R I J H E I D
| COLUMN door Titty's Saskia
Nog even. Nog heel even knallen en dan heb ik weer tijd voor leuke dingen. Over twee maanden kan ik pas afspreken want dat ene project heeft nog iets meer aandacht nodig en ik denk achteraf gezien dat het toch beter is als ik dat andere gewoon zelf doe. Ik neem het wel over, daar maak ik nog wel even plek voor. Nog even en dan heb ik weer ruimte voor mezelf.
Maar voor nu, heb ik alles onder controle. Echt.
Midden in de drukte die zich vaak ophoopt zo vlak voor de zomer, richt ik me star op de strak getrokken touwtjes die ik allemaal in handen heb. Ik mis de feestjes, de borrels, de uitjes van mijn lieve vrienden en verpieter achter m’n laptop, vergezeld door een dosis treurigheid en beginnende RSI die binnensluipt van mijn schouder en afdruipt naar m’n middelvinger. Jammer, want juist die vinger zou ik eigenlijk wat vaker mogen gebruiken.
|
|
Dikke vinger naar hoe moeilijk je het je weer even maakt, Sas. Groepsprojecten worden niet zomaar afhankelijk van één persoon, dat doe je toch zelf. Mooi dat je een waardevolle bijdrage kan leveren hoor, daar niet van. Maar afdragen aan een ander en samenwerking an sich zijn juist de skills die je hierbij zou kunnen leren. Allemaal leuk en aardig dat je projecten slagen, maar het leven raast aan je voorbij zonder dat je er erg in hebt.
Gun jezelf de vrijheid om te ontspannen, om gek te doen en om je geest weer even tot rust te laten komen, want zelfs dhr. U. Bolt kan de snelheid van jouw tollende gedachten niet bijhouden. Ik weet heus wel dat je het ook een lekker gevoel vind om zo bezig te zijn. Je bent on fire. Maar het gevaar met vuur is, dat het op kan branden. Juist nu je lekker gaat moet je de vrije momenten waarborgen, zodat je je energie voedt met de mooie momenten die al dat harde werk zo waard maken. Dus, steek af en toe die middelvinger op naar een nieuwe opdracht, en fuck die controle. Pak de vrijheid die je zo gelukkig maakt. <
|
|
|
Zo met mijn fopneus op kan ik even helemaal mezelf zijn
|
|
|
Laat je tieten zien
| COLUMN door Titty's Lizette
Vrouwen durven niet meer topless volgens het AD. “Vrouwen voelen zich op dit moment minder vrij om in het openbaar bloot te zijn dan vroeger. Toen was uiterlijk minder bepalend voor wie je was: zaken als afkomst, geloof en klasse speelden een grotere rol. Nu die ‘kaders’ weggevallen zijn, vinden vrouwen hun uiterlijk belangrijker en belangrijker. En hoe hoger de lat, hoe moeilijker het is om met al die onzekerheden bijna bloot op het strand te liggen.’’ en het komt ook omdat er een tijd van ‘nieuwe preutsheid’ is aangebroken, omdat er “een toename is van Nederlanders met een andere culturele en religieuze achtergrond die er voor gezorgd heeft dat we bloot minder normaal vinden.”
O ja, AD? Ben ik als vrouw volledig overgeleverd aan de grillen van onze maatschappij en durf ik daarom niet met mijn blote tieten in een park te liggen? Of is dat een keuze die ik zelf maak, dat ik daar niet altijd zin in heb?
Toen ik New York woonde werd ik via via ooit voorgesteld aan een vrouw die de hele zomer lang topless in Central Park lag. Moet ze zelf weten, denk je dan. Maar het was meer dan dat. In New York mogen vrouwen namelijk niet topless zonnen in het park, of op het strand of welke openbare plek dan ook. Mannen mogen wel zonder shirt rondlopen, beetje meten met twee maten dus. Door ieder weekend met een groep vrouwen topless in Central Park te liggen probeerden deze New Yorkse dit recht te trekken en terecht. Het verbaasde me, dat de regels daar zo anders waren. Ik had er niet bij stilgestaan dat in het vrije en liberale New York dit blijkbaar geen keuze was.
|
|
|
|
Image by The Cut
|
|
|
Ik groeide op op het Scheveningse strand, spelend tussen keurige badpakken en kleine string bikini's, blote tieten en volledig bedekte. Of ik zonder topje wilde dat was altijd aan mij. Soms wel, soms niet. Wel, omdat mijn nieuwe bikini heel mooi was en ik dus juist ook het topje wilde showen. Of niet, omdat ik er geen zin in had. Naarmate ik ouder werd besloot ik dat ik niet per se topless wilde. Ik ga niet naar het strand om bruin te worden, ik wil altijd rennen, zwemmen en uren beachtennissen, dat is lekkerder met niet rondzwaaiende borsten. Vind ik. Mijn mening, mijn keus. Betekent trouwens niet dat ik het nooit doe, als ik wel eens stil een boek aan het lezen ben en geen zin heb in witte bandjes gaat ‘ie gewoon uit. Want again, mijn keus, waar ik zin in heb.
De actie van die vrouw in New York deed me beseffen dat onze generatie in Nederland is opgegroeid met de vrijheid om te kiezen, met of zonder top. Onze moeders waren die New Yorkse, waren de vrouwen die nog moesten vechten voor de vrijheid om keuzes te maken over hun eigen lichaam. Baas in eigen buik, baas over eigen tieten. Ze maakten de weg voor ons vrij om te kiezen wat wij willen, bloot of niet. Maar dat betekent niet dat wij dan ook maar moeten kiezen voor bloot. Het betekent dat wij alle vrijheid hebben te kiezen voor wat lekker voelt op dat moment. Dat heeft geen flikker te maken met onzekerheid door instagram of een golf van nieuwe preutsheid. Dus AD, ga je ons nu werkelijk nieuwe maatschappelijke regels opleggen, ons vertellen dat we vrijer moeten zijn? Terwijl er met die blote tieten juist zo hard gevochten is om ons een keus te bieden? <
|
|
|
|
|
|
Iedere week The Tittymag in je mailbox? Dat kan! Meld je aan op thetittymag.com. Heb je op- en aanmerkingen, ideeën, inspiratie en wil je graag bijdragen aan The Tittymag? Mail ons dan op thetittymag@gmail.com.
Deze nieuwsbrief is samengesteld door Cathelijne Blok, Lotte Dale, Marleen Staal, Fannie van Holsteijn, Saskia Soelaksana, Marco Visscher en Lizette Pellikaan. We willen Olivier van Kuyen, Raymond van Mil, Sam van der Plas, Lotte den Toonder, en Tim Hofman duizend maal danken voor hun hulp om deze zevenentachtigste editie zo awesome te maken.
|
|
|
|
